موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

مطابق ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی که برگرفته از احکام و دستورات اسلامی می باشد:"هرکس علنا در انظار عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی نماید علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا ۷۴ضربه شلاق محکوم می گردد"

گاهی اوقات دوست دارم، از میان این همه صفحه و کتابی که تاریخ پیامبر صلی الله علیه و آله را نوشته است؛ به زمان زندگی آن حضرت برگردم. نزدیک مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله بروم و سر راهش بنشینم، و خاک مسیری را که شاید چند لحظه پیش تر با قدومش متبرّک فرموده

پیامبر (صلی الله علیه و آله) قبل از بعثت شخصا برنامه خاصى از سوى خداوند داشته که بر طبق آن عمل مى کرده، و در حقیقت آئین مخصوص خودش بوده است، تا زمانى که اسلام بر او نازل گشت.

سایت تبیان در کنار سایر رسانه ها طی طرحی سراسری فضایی را آماده می کند تا عاشقان کوی دوست، از هر جای عالَم که هستند، قلوب خود را به یکدیگر گره زده و راهی حریم پاک نبوی نمایند، که: بُعد منزل نبوَد در سفر روحانی...

بر خلاف مسیحیت که در اثر ضعف تاریخ نگاری، وجود خود حضرت مسیح علی نبینا و آله و علیه السلام از اساس هم محل تأمّل واقع شد، در اسلام چنین مباحثی به علت قوّت اسناد و تعدّد نقلها و گزارشات تاریخی ره به جایی نمی برد.

وقتی قرار است كه این دین، دین ابدی بشر باشد و این پیام آور رحمت برای عالمیان، پیامبر همه بشریت و حتی پیامبرِ پیامبران قبلی، و كتاب او نیز مهیمن و مسلط بر تمام كتب آسمانی قبل از او، پس زمان بعثت چنین پیامبری، باید برای تمام بشریت در طول تاریخ عید محسوب شود

همین كه پوست حیوان سلاّخى شد، امام علىّ علیه السلام آن را جلوى خود نهاد، در همین لحظه قلم و دواتى كه درون آن مركّب سبز رنگ و منوّر بود كنار آن حضرت حاضر شد و گزارشاتى به عنوان وحى نازل گردید و پیامبر اكرم صلّى اللّه علیه و آله آن ها را به عنوان إملا براى

فصل خزان عمر من آمد، بهار رفت دستم شکست تا که ز کف زلف یار رفت رفتی و مانده در بر زهرا لباس تو با بوی پیرهن ز کفم اختیار رفت

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است دیدم شروع محشر کبرای دیگر است گردون شده سیاه و فضا پر ز دود و آه تاریک تر ز عرصهٔ تاریک محشر است

دیگر طبیب بر سر بالین نیاورید بالینِ من حسین و حسن را بیاورید این شرحِ صدر، مرهمِ جان کَندَنِ من است از سینه ام حسینِ مرا از چه می برید؟

شهر مدینه، شهر رسول مکرم است آنجا اگر که سر بسپارد ملک، کم است شهر مدینه، آینه دار پیمبری است کز خیل انبیا به فضیلت مقدم است

مگر یتیم نبودی، خدا پناهت داد خدا، که در حرم امن خویش راهت داد هجوم جهل و خرافه، هجوم تاریکی خدا پناه در آن دوره ی سیاهت داد

نور دلگرمیِ ما چشمهٔ خورشیدی ما نرو از خانه همسایه تجریدی ما نرو ای جان علی دلبر توحیدی ما سوره حمد خدا سوره تمجیدی ما

چه ها کرده این شهر با ما پس از تو همه خوب بودند اما پس از تو ندارد خریدار آه غریبان شده کار مردم تماشا پس از تو

هر کس خماری می و صهبا کشیده است خود را به زیر سایه آقا کشیده است دستی که بالهای مرا التیام داد من را به طوف گنبد خضرا کشیده است

محمّد ای به تو از ذات پـاک حیِّ ودود همـاره بــاد سـلام و همـاره بـاد درود خدای بود و تو بودی، جهان نبـود نبود عدم به میمنت خلقت تـو یـافت وجود

ببین که قلب زمین شور دیگری دارد و در نگاه خودش نور باوری دارد همین که غار حرا مست لفظ اقرأ شد ز اعتبار نبی فکر دلبری دارد

می رسید از قله های کوه نور از بلندای تشرف در حضور فرش استقبال راهش می شدند هر چه جن و هر چه انس و هر چه حور

شما زمان شروع من ابتدای منید مسیر سبز نجاتِ در انتهای منید اگر چه اسهد لحنم مرا بلال نکرد ولی همیشه شما اشهد صدای منید

برقـع گشود و سورۀ نـور آفریـده شد یک خنده کرد؛ صبح ظهور آفریده شد بر تخته سنگ غار حـرا عـاری از قلم خطی کشید و شعر و شعور آفریده شد