موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

در خنده های دل انگیزِ صبحدم نیمه رمضان، مژده میلادی خجسته به آسمان ها برخاست. میلاد شکوفه ای که بر شاخسار «آل عبا» رویید و عطر نیکویش، در نسیم پیچید و تمام کوچه باغ هایِ نیکی را پیمود و باغ ضیافت الهی را با قدوم خود زیور و زینت داد. گوهری تابناک، که از دو دریای عصمت بیرون آمده بود. حُسن خدا در خانه زهرا (علیها السلام) و علی (علیه السلام) تجلی می کند و حَسَن (علیه السلام) سید جوانان اهل بهشت، چشم بر جهان می گشاید. کودکی از جنس آسمان که کودکی اش بزرگ ترین آموزگار بزرگان است. میلاد ایشان زمینه ای فراهم آورد تا قطره ای از دریای مواج حسن او در کودکی و نوجوانی به کام جان ریخته شود.

یکی از ابعاد و زوایای قابل تأمّل و کنکاش در زندگانی اشخاص، به ویژه شخصیت های بزرگ جهانی، بررسی تعداد همسران و فرزندان و کیفیّت برخورد با آنهاست.

اساساً اسلام دین رحمت و صلح و صفاست، تاریخ اسلام و زندگی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم و ائمه علیه السلام بیانگر همین معناست، مگر در مواردی که پیامبر (ص) و یا ائمه (ع) مجبور به جنگ و نبرد می شدند که آن هم جنبه دفاعی داشت. امام حسن (ع) هم آن گاه که به خلافت رسیدند، با مخالفت و لشکر کشی معاو یه روبرو شدند و از این جهت لشکری را تجهیز نمودند.

نکاتی جدید از زندگانی امام حسن مجتبی علیه السلام در مورد صلح و ازدواج ایشان

هنگامی که امام حسن مجتبی علیه السلام حکومت را به معاویه سپرد، جلسه ای تشکیل شد که می توان نام آن را مراسم تودیع و معارفه گذاشت.

آنچه سبب نوشیدن جام زهر توسط امام دوم شیعیان گردید، سستی مردم کوفه و بی ¬بصیرتی یاران او بود. امّا حسن بن علی علیهماالسلام، در کمال شجاعت و درایت، تنها هنگامی تن به پذیرش صلح داد که راهی جز آن در مقابل خود نیافت.

به همان علّتی که بر اساس آن، رسول خدا صلّی الله علیه وآله با بنی ضَمرَه و بنی أَشجَع و با أهل مکه هنگام بازگشت از حُدَیبیّه، صلح کرد، من با معاویه صلح کردم؛ با این تفاوت که...!

امام حسن علیه السلام حلقه ای از زنجیر پیوسته جانشینان دوازده گانه پیامبر صلی الله علیه و آله بود. ایشان به خوبی از شرایط زمانه خویش آگاه بود و آنچه را که مردمِ باتجربه نیز نمی دیدند، در خشت خام می دید.

همه معصومین ما نور واحدند اگر امام سجاد علیه السلام یا امام جواد علیه السلام یا هر یكِ دیگر از آن بزرگواران در شرایط امام حسین علیه السلام قرار می گرفتند قطعا دست به قیام می زدند و از بیعت با یزید سر باز می زدند و اگر امام حسین علیه السلام در شرایط سا

ناامیدی تنها در صورتی حاصل خواهد شد که علاوه بر اندک بودن یاران باوفا و بصیر، ظالمی زیرک و فریبکار حاکم بر جامعه باشد. در این حال امام حق ناچار تن به سازش با ظالم می¬دهد، سازشی که بی¬وفایی یا بی بصیرتی یاران و زیرکی ظالمان بر او تحمیل کرده است.

آگاه باشید آنچه را که در اتحاد ناپسند می‌دانید برای شما بهتر از چیزی است که در تفرقه دوست می‌دارید. آگاه باشید که من برای شما از خودتان خیرخواه‌تر هستم، بنابراین با فرمان من مخالفت نکنید و نظرم را به من بازمگردانید

معاویه سعی نمود راه تطمیع و نیز ایجاد رعب و وحشت را در بین مردم و ارتش امام پیش گیرد. معاویه توانست با این روش مكارانه تعداد بسیار زیادی از سپاهیان امام و فرماندهان را به طرف خود جلب نماید. این خیانتهای پی در پی و شایعه‌پراکنی های مسموم معاویه در میان مرد

امام حسن علیه السلام در مسند خلافت بود و اگر كشته مى‏شد خلیفه مسلمین در مسند خلافت كشته شده بود. اما امام حسین علیه السلام وضعش وضع یك معترض بود؛ آن هم در مقابل حكومت موجود و كشته شدنش افتخار آمیز بود.

مساله صلح با دشمن پیش از امام مجتبی علیه السلام و در زمان حیات پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله اتفاق افتاده و موضوعی کاملا مشروع و پذیرفته شده تلقی می گردد. گویی اینکه در زمان پیامبر هم عده ای به ناحق معترض بوده اند.

معاویه با توطئه هاى زهرآگین و انتخاب موقع مناسب و ایجاد روح اخلالگرى و نفاق، توفیق یافت. او با خریدارى وجدان هاى پست و پراكندن انواع دروغ و انتشار روحیه یأس در مردم سست ایمان، زمینه را به نفع خود فراهم مى كرد و از سوى دیگر، همه سپاهیانش را به بسیج عمومى ف

تنها امامی که بیعت هیچ ظالمی را بر گردن نخواهد داشت مهدی (عج) است. با توجه به فرمایش امام حسن علیه السلام در مورد صلح خود با معاویه، باید گفت که یکی از علل غیبت، سستی مردم می باشد.

آثار ارزشمند صلح امام علیه اسلام همچون حفظ دین و مصلحت امت پیامبر، بقای نظام امامت، حفظ حیات شیعه و ... ، نیز نشان داد که دستاورد امام علیه اسلام ، به مراتب بیشتر از دستاورد معاویه بود. این آثار، گویای این است که این صلح، کارآمد، برابر با پیروزی، هوشیارا