حوادث پیچ در پیچ سال 90
سال 90 با تمام خوشی ها و ناخوشی هایش خاتمه یافت. سالی که اتفاقات ریز و درشتش به مانند سال های گذشته آدمیان را به خود مشغول کرد.
سالی پر از اتفاقات گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی... . جریان های اجتماعی زیادی در طی سال 90 در ایران داشتیم که آمدند، تیتر روزنامه ها شدند، ذهن مردم را به خود مشغول کردند، کمرنگ شدند و رفتند. اما بعضا نتایجی هم در روند زندگی مردم داشتند و کاملا فراموش نشدند، مانند تعطیلی 5شنبه های مدارس یا تفکیک جنسیتی دانشگاه ها یا افزایش جریمه ها.
هر نفسی که فرو می رود مخل حیات است!
امسال هم آلودگی هوای کلانشهرها مخصوصا تهران بیداد کرد و تیترهای بسیاری را به خود اختصاص داد. راهکارهای زیادی عنوان شد. از راهکارهای تخیلی مانند آب پاشی شهر تا راهکارهای عملی مثل انتقال کارخانه های آلاینده درون شهر به حومه و خارج از شهر، از راهکارهای کوتاه مدت مانند تعطیلی چند روزه کارخانه ها تا راهکارهای طولانی مدت مثل بالا بردن استانداردها. اما باوجود تصویب طرح جامع کاهش آلودگی هوای 8 کلانشهر و گذشتن 11 سال از عمر آن و تصویب طرح جدید، اینکه باز هم آلودگی هوا یک معضل لاینحل است، جای تعجب دارد. راه حل هایی مانند انتقال کارخانه های آلاینده به خارج شهر، افزایش کیفیت سوخت، بالا بردن استاندارد خودروها، بهبود وضعیت حمل و نقل عمومی، ارتقای فرهنگ استفاده از خودروی شخصی و ... برای کنترل آلودگی هوا پیشنهاد شده اند، که امیدواریم عملی و موثر واقع شوند و با پیگیری و نظارت و جدیت در اجرا همراه باشند تا در سال جدید آلودگی هوا یک به عنوان یک معضل مطرح نباشد. آنگاه هر نفسی که فرو می رود ممد حیات می شود.
خبرهای دردناک اسید پاشی امسال هم موجب جریحه دار شدن افکار عمومی شد. علاوه بر تهران شهرستان هایی مانند همدان و اردبیل هم قربانیانی داشتند
سبزی های تازه بدون طعم سلامتی!
موضوع سبزی های آلوده و آبیاری مزارع کشت سبزی با آب فاضلاب هم از موضوعاتی بود که در سال 90 مورد توجه قرار گرفت و تیتر رسانه ها شد. موضوعی که از کشف رود مشهد شروع شد و به زمین های زراعی جنوب تهران هم رسید. مسئولین کارهایی انجام دادند و وعده هایی دادند، اما همچنان سبزی های آلوده وارد بازار می شدند. بی توجهی برخی مسئولین، عدم سرکشی های بموقع به مزارع، اقدامات نمایشی مانند تخریب برخی مزارع، نادیده قرار گرفتن موارد بهداشتی توسط کشاورزان، نبود آب کافی برای آبیاری مزارع و ... از عواملی است که حل این موضوع را به تعویق انداخته است. شاید اگر مسئولین این مسئله را جدی می گرفتند و وزارت جهاد کشاورزی و بهداشت و بازرگانی پیگیر این موضوع می شدند، موضوع سبزی های آلوده هم حل می شد.
لطفا تهران را خلوت کنید!
قصه خروج کارمندان از تهران امسال هم تیتر رسانه ها شد، آن هم بعد از یک وقفه چند ماهه.این طرح در ابتدا با طرح مسئله احتمال زلزله در تهران مطرح شد اما بعد موضوع ترافیک و افزایش هزینه های زندگی در تهران را چاشنی آن کردند. دولت تسهیلاتی را برای تشویق کارکنان جهت خروج از تهران در نظر گرفت، از جمله: اعطای تسهیلات زمین، مسکن، وام، اعطای تسهیلات به کارکنان بازنشسته، برداشتن سقف اضافه کار، امکانات ورزشی و بهداشتی رایگان، امکان افزایش تسهیلات تشویقی، افزایش 25 تا 50 درصدی حقوق. اما آیا این وعده ها عملی شده است؟ عده ای که در مرحله اول اجرای طرح منتقل شده اند تسهیلات وعده داده شده را بعضا به طور کامل دریافت نکرده اند و این موضوع باعث بی اعتمادی کارمندان شده است. برخی معتقدند چون این طرح کارشناسی شده و مطلعاتی شده و علمی نبوده است و بدون آماده کردن مقدمات مسکن، شغل و آموزش فرزندان کارمندان، بدون توجه به اشتغال همسران کارکنان و یا شغل دوم کارمندان و ... اجرا شده، شکست خورده است. با این حال عده ای نیز معتقدند که طرح شکست نخورده بلکه سرعت اجرای آن کاهش یافته است.
محکومینِ به حبس خانگی!
خبرهای دردناک اسید پاشی امسال هم موجب جریحه دار شدن افکار عمومی شد. علاوه بر تهران شهرستان هایی مانند همدان و اردبیل هم قربانیانی داشتند. اسیدپاشی به طور جدی در سال 83 مطرح شد. زمانی که آمنه توسط مجید، خواستگاری که جواب منفی شنیده بود، مورد حمله و اسیدپاشی قرار گرفت. موضوع در رسانه ها بسیار مورد توجه قرار گرفت اما کم کم کمرنگ شد و به فراموشی رفت. تعلل مسئولین، خلا های قانونی در مورد اسیدپاشی، مجازات های سبک و حبس های کوتاه مدت باعث شد که این حوادث شوم ادامه داشته باشد و ترس از وقوع دوباره آنها در جان مردم باقی بماند. قانون و مجازات باید عامل بازدارنده باشد اما قانون اسیدپاشی ما مربوط به سال 1337 است و در آن گفته شده اگر اسیدپاشی منجر به مرگ قربانی شود، اعدام و در غیر این صورت مجازات حبس دارد. این مجازات ها نمی تواند جوابگوی گوشه ای از درد و رنج قربانیان این حادثه باشد. قربانیانی که باید زندگی عادی خود را فراموش کنند و کنج عزلت را برگزینند. بهتر آن است که قوانین و مجازات اسیدپاشی مورد بازنگری و اصلاح قرار گیرند و بعضا قوانین مورد نیاز به تصویب برسند، تا با پیش بینی قصاص و مجازات های سنگین کمتر شاهد چنین حوادث تلخ و دل خراشی باشیم.
قلیان ها برای چه چیزی چاق می شوند؟!
سال 90 هم با قل قل قلیان ها همراه بود. بعد از چهار سال که از تصویب قانون کنترل و مبارزه با دخانیات می گذرد، باز هم قلیان ها به سر و صدا افتادند و تیتر روز شدند. دولت طی مصوبه ای، که در سایت رسمی خود منتشر شده بود، قهوه خانه ها را از لیست اماکن عمومی، که استعمال دخانیات و از جمله قلیان در آنها ممنوع است، استثنا کرد. در مصوبه عنوان شده بود که این امر بنا به پیشنهاد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بوده است. انتشار این خبر واکنش های جالبی را به همراه داشت. مسوول دبیرخانه ستاد كشوری كنترل دخانیات در وزارت بهداشت، همان روزِ انتشار خبر، از موضوع اظهار بی اطلاعی کرد. وزیر بهداشت روز بعد اعلام کرد که موضوع خروج قهوه خانه ها از شمول آیین نامه اجرایی قانون، مخالف پیشنهاد وزارت بهداشت است. در حالیکه پس از چند روز معاون حقوقی رئیس جمهور اصل خبر را تکذیب کرد.
قانون و مجازات باید عامل بازدارنده باشد اما قانون اسیدپاشی ما مربوط به سال 1337 است و در آن گفته شده اگر اسیدپاشی منجر به مرگ قربانی شود، اعدام و در غیر این صورت مجازات حبس دارد. این مجازات ها نمی تواند جوابگوی گوشه ای از درد و رنج قربانیان این حادثه باشد
ما که نفهمیدیم خبری که منتشر شده چگونه تکذیب می شود؟ آیا دستهایی پشت پرده است؟ آیا مافیای مواد دخانی قدرت جریان سازی دارد؟ که اگر شرایط مساعد بود کار خود را پیش ببرند و اگر مخالفت هایی در مسیرِ انجام صورت گرفت با یک تکذیب ساده از کنار آن بگذرند؟ و اگر دولت نگران سلامتی مردم است خود چرا متولی بزرگترین شرکت ساخت سیگار در کشور است؟!
اعضای جدید خانواده
نگهداری حیوانات در خانه و رها شدن حیوانات در سطح شهر هم از مواردی بود که در سال 90 مطرح شد. برخی مردم به هر دلیل از جمله تنهایی، تنوع طلبی، تقلید از فیلم های خارجی، علاقه به حیوانات، با کلاس جلوه کردن و ... اقدام به نگهداری از حیوانات می کنند. اگرچه برخی به این هم که حیوانات اهلی را نگهداری کنند راضی نبوده و به دنبال نگهداری از حیوانات نامتعارف مانند میمون و کروکودیل و روباه و شیر بودند که بعد پشیمان شده و آنها را در سطح شهر رها کردند. هرچند طرح ممنوعیت نگهداری حیوانات در آپارتمان در اسفند 89 مطرح شد اما هنوز به سرانجامی نرسیده است. خوب، شکر خدا که تمام مشکلات جامعه حل شده و فقط قضیه نگهداری از حیوانات مانده بود که آن هم طرحش درحال بررسی است. بهتر نبود به جای گرفتن وقت مجلس برای موضوعی که اولویتی ندارد، به فکر فرهنگ سازی و بالا بردن آگاهی مردم نسبت به شرایط نگهداری حیوانات خانگی می بودیم تا عوارض ناشی از نگهداری حیوانات کاهش یابد و مردم به دلیل جرم انگاری نگهداری از حیوانات، پنهان کاری نکنند و حیوانات خود را به دلیل ترس از این جرم تازه مطرح شده، به دامپزشکی نبرند؟
زینب دهدشتی بخش اجتماعی تبیان
مقلات مرتبط:
