این عکس کجای عالم است!

خیال و علم؛ گرچه در نگاه اول این دو از هم جدا هستند اما مانند دو بال پرنده در طول تاریخ توانسته اند انسان را تا جایگاهی که اکنون در آن قرار دارد به پیش ببرند و به پیش خواهند برد. گاهی اوقات علم در مقابل خیال سرکشی کرده و بعضی مواقع این خیال بوده است که بر علم چیره گشته. اما شکوفایی هر دو زمانی اتفاق افتاده است که در کنار یکدیگر بودند و با هم حرکت کرده اند.

حال شما نیز قوه تخیلتان را به پرواز دربیاورید و به دو تصویر پیش رو با دقت نگاه کنید:

به نظر شما دو تصویر بالا مربوط به چه چیزی یا چه مکانی هستند؟ آیا می توانید حدس بزنید که نخستین عکس چه چیزی را نمایش می دهد؟ نظرتان درباره دومین عکس چیست؟ لطفا قبل از خواندن شرح کامل تصاویر، حدس های خود را در قسمت نظرات وارد کنید تا ما و دیگران با تراوشات ذهنی شما بیشتر آشنا شویم!

فراموش نکنید که درست یا غلط بودن حدس های شما مهم نیست آنچه که ارزشمند است تنها تفکر بر روی خالق این زیبایی هاست.

تصویر اول: دیواره غربی دهانه آتش‌فشان آریستارخوس

فلات آریستارخوس در جریان‌های وسیع گدازه‌ای اقیانوس توفان‌ ( Oceanus Procellarum) کره ماه قرار دارد. در لبه‌ی جنوب شرقی این فلات دهانه‌ی آتش‌فشانی شگفت‌انگیز آریستارخوس قرار دارد، دهانه‌ی آتش‌فشانی فشرده‌ای با گستردگی40 کیلومتر و عمق سه متر. با نگاهی به این چشم‌انداز زیبا، خود را در حالی خواهید یافت که به دیواره‌ی غربی دهانه، به وسعت حدود 25 کیلومتر، خیره شده‌اید. ترکیبات این دیواره شامل گدازه‌ و رسوبات باقی‌مانده است؛ مواد درخشان حفاری شده و تخته سنگ‌هایی به عرض بیش از 100 متر. این تصویر موازییکی دقیق، با تفکیک پذیری کامل، 6/1 متر بر پیکسل، از تصاویری ایجاد شده است که دوربین ژرف مدارگرد ماه در نوامبر 2011/ آبان 1390 گرفته است.

دانشمندان دیگری عنوان می کنند ماه به طور جداگانه ای و در محلی دیگر تشکیل یافته و سپس به وسیله زمین جذب و در مدار امروزی قرار گرفته است. فرضیه دیگر این است که ماه به وسیله حلقه ای از مواد سیاره ای که به دور زمین در گردش بوده اند تشکیل شده است.

اما درباره تشکیل گودال های روی سطح ماه همه متفق القول معتقدند که بیش از چند میلیارد سال پیش، سطح ماه به شدت توسط شهاب‌سنگ‌ها بمباران شده است و گودال‌های زیادی به نام دهانه در سطح آن بوجود آمدند. وسعت بعضی از این دهانه‌های برخوردی به 300 کیلومتر  می‌رسد که توسط دیواره‌هایی از کوه های سنگی که بر اثر برخورد شهاب سنگ ها به وجود آمده‌اند، محصور شده‌اند.

تصویر دوم:  سحابی رزت

سحابی رز (یا رزت) تنها ابر کیهانی ازغبار نیست که به شکل گلی ظاهر شده است؛ ولی معروف‌ترین است. در لبه ابر مولکولی بزرگی در سحابی تکشاخ، گلبرگ‌های این رز که حدود 5000 سال نوری  از هم فاصله دارند، پرورشگاهی ستاره‌ای قرار دارد که شکل دوست داشتنی و متقارنش از باروری تشعشعات خارج شده از ستاره‌های داغ و جوان خوشه‌ی مرکزی منشا گرفته است. ستاره‌های این خوشه‌ی پر انرژی، با عنوان NGC2244، تنها چند میلیون سال سن دارند با این حال حفره‌ی مرکزی در سحابی رزت با عنوان NGC2237 حدود 50 سال نوری قطر دارد. این سحابی را می‌توان مستقیماً با تلسکوپی کوچک و در راستای سحابی تک شاخ دید.

فرآوری: م.ح.اربابی فر

بخش دانش و زندگی تبیان

منبع:

پایگاه مجله نجوم