گرفتاران رنج ابدى

امام على علیه السلام فرمود:

«أَلْحَقُودُ مُعَذَّبُ النَّفْسِ مُتَضاعِفُ الْهَمِّ.» ؛  

انسان‏کیته‏توز، پیوسته روحش در عذاب و اندوهش رو به‏افزایش است.  (غررالحکم ج2 ص91)

به همان اندازه که عفو و گذشت، روح انسان را آرامش و آسایش مى‏بخشد، کینه‏توزى و انتقام جویى موجب رنج درونى و عذاب روحى است.

آنکه عفو مى‏کند، کار را پایان یافته مى‏داند و جان را رها و دل را فارغ؛ ولى کسى که حاضرنیست بگذرد، مایه رنج و ریشه غصه را در درون خود باقى مى‏گذارد، پیوسته در فکر انتقام و تقاص است و این فکر، او را در رنج نگه مى‏دارد. استخوان لاى زخم، یعنى همین!

چرا با کینه‏توزى و لجبازى و عناد، خود را به دست خودمان شکنجه دهیم؟

وقتى مى‏توان راحت زیست، چرا زندگى با اعمال شاقّه را بر خودمان تحمیل کنیم؟

بعضى‏ها کینه شترى دارند. تا تلافى نکنند آرام نمى‏شوند. ولى گاهى زمان این تلافى و انتقام، تا ده سال طول مى‏کشد. ده سال در کمین بودن تا آن کینه را به کار گرفتن و ضربه زدن؟! واقعاً که نادانى و خود آزارى است.

آنکه همان لحظه اول، خطاى دیگرى را مى‏بخشاید، از همان دم خود را آسوده ساخته و پرونده را بسته است.

کینه‏توز، اگر نتواند انتقام بگیرد، غصه و اندوه خودخورى‏اش چند برابر مى‏شود.

حقا که کینه‏توزان، گرفتار رنج‏ابدى‏اند.

رهایى از این رنج هم به دست خودشان است... با عفو.

حالا چگونه می توان بخشید؟ وقتی که حس می کنیم تمام وجود ما کینه و نفرت است نسبت به طرف مقابل ،این کینه های شتری به این خاطر است که ما زیادی این دنیا و محتویاتش را جدی گرفته ایم اگر واقعا چشم باز کنیم و کمی دقت کنیم می بینیم که موضوعات خیلی مهم تر هم ارزش توجه ندارند چه برسد به این مسائل جزئی که دنیا را برای ما تیره و تار کرده است .

امام على علیه السلام فرمودند:

«اَلدُّنیا أَصغَرُ وَ أَحقَرُ وَ أَنزَرُ مِن أَن تُطاعَ فیهَا الحقادُ» ؛ دنیا کوچک تر و حقیر تر و ناچیز تر از آن است که در آن ازکینه ها پیروى شود. (غررالحکم، ج2، ص 52، ح1804)

امام على علیه السلام:

«مَنِ اطَّرَحَ الحِقدَ استَراحَ قَلبُهُ وَلُبُّهُ » ؛ هر کس کینه را از خود دور کند، قلب و عقلش آسوده گردند.

(غررالحکم، ج5، ص 326، ح8584)

امام على علیه السلام:

«اِحصِدِ الشَّرَّ مِن صَدرِ غَیرِک بِقَلعِهِ مِن صَدرِک » ؛ براى دِرو کردن بدى از سینه دیگران، آن را از سینه خودت ریشه کن کن. (نهج البلاغه، حکمت 178)

امام على علیه السلام :

«اِحتَمِل أَخاک عَلى ما فیهِ وَلاتُکثِرِ العِتابَ، فَإِنَّهُ یورِثُ الضَّغینَةَ » ؛ برادرت را با همان وضعى که دارد تحمل کن و زیاد سرزنش نکن، زیرا این کار کینه مى آورد. (تحف العقول، ص84)

تادیر نشده

امام على علیه السلام فرمود:

«قَصِّرُوا الأَمَلَ وَ بادِرُوا الْعَمَلَ وَخافُوا بَغْتَةَ الأَجَلِ. » آرزو را کوتاه کنید و به سوى عمل بشتابید و از فرارسیدن ناگهانى اجل و مرگ، بهراسید. (غررالحکم ج4 ص511 )

امان از فرداهاى نامعلوم و افقهاى ناپیدا!