زمان غربت مهدى علیه السلام

تا وقتى اسلام و حكمت غریب هستند و ناشناخته مانده اند، و جامعه به آنها پشت كرده، اسلام و دین را از صحنه حیات جمعى به زوایاى زندگى فردى رانده اند و به جاى آن عقلانیت جمعى را نشانده اند، و حیات دنیوى را برگزیده اند، دین و امام، غریب خواهند ماند. وقتى به جاى حكمت، علم را نشانده اند، و به جاى دین محورى، عقلانیت و انسان مدارى را یدك مى كشند، اسلام و حكمت و صاحب اسلام و حكمت، غریب خواهند بود و ناشناخته خواهند ماند.

(فهو مغترب اذا اغترب الاسلام)؛ (او غریب است هنگامى كه اسلام غریب شود).

و این همان كلام حضرت رسول صلى الله علیه وآله وسلم است كه فرمود:

(بدأ الاسلام غریباً وسیعود غریباً وطوبى للغرباء)(1)؛ (اسلام با تنهایى و غربت شروع شد و به زودى غریب مى گردد. پس خوشا به حال غریبان).

اسلام ـ در عصر جاهلیت ـ با غربت آغاز شد، سپس به تدریج نور حكمت دین، دیوارهاى مخوف ظلمت را كنار زد، و دین فراگیر شد. امّا پیامبر صلى الله علیه وآله وسلم خبر مى دهد كه آن غربت دوباره باز خواهد گشت و آن جاهلیت سایه خواهد گسترد و دیدیم كه نقشه هاى شوم بنیان گذاران سقیفه چگونه غربت دین و صاحب آن را در طول زمان به ارث آورد و چگونه ظلمت فراگیر شد. خوشا به حال آنان كه ظلمت بر آن ها غالب نیامده، از دقیانوس دهر به كهف ولایت پناه آورده اند و غریبانه دین خود را حفظ كرده اند.

از حضرت سؤال مى شود: غریبان چه كسانى هستند؟

حضرت مى فرماید: (الذین یحیون ما امات الناس من سنّتى)(2)؛ (آن ها كسانى هستند كه آن چه را مردم از حكمت و سنت من میرانده اند، زنده مى گردانند).

مهدى بقیة الله

وقتى مهدى علیه السلام لباس حكومت را بر تن بپوشد و انسان ها به حكمت و دین بازگردند و آن دو از عزلت به در آیند، حضرت ظهور مى كند و دعوتش را اعلام مى نماید، آن گاه با یاران خاصّش، كه در روایات به عدد اصحاب طالوت (313) نفر معین شده اند، حركت و انقلاب را شروع مى كنند و در زمین متمكّن و مستقر مى شوند.

خداوند با استقرار مهدى علیه السلام و ظهور او، تنها باقى مانده و یادگار رسولان و انبیاء و ائمّه علیهم السلام پایان تاریخ را رقم مى زند و او به عنوان آخرین نماینده خداوند در عالم هستى، جهان را جلوه تمام نماى عدالت و حكمت و عزت حق مى گرداند. خداوند انسان را با اوّلین حجّت ـ حضرت آدم علیه السلام ـ آورد، و با آخرین حجّت ـ حضرت مهدى علیه السلام ـ مى بَرَد.

(بقیة من بقایا حججه، خلیفة من خلائف انبیائه)؛ (او باقیمانده حجّتهاى خدا و خلیفه اى از خلفاى پیامبران است).

امید است از حضرت على علیه السلام حكمت بیاموزیم، و دین و ولىّ خدا را با احیاى سنت رسول صلى الله علیه وآله وسلم یاور و همراه شویم و مشمول (طوبى للغرباء) گردیم!

پی نوشت:

1- بحارالانوار: 25/136، ح 6 واكمال الدین: 201.

2- حلیة الابرار: 2/695، طبع قم، تألیف: سید هاشم بحرانى.

منبع: کتاب حجت به چه معناست

نویسنده: سید عبد المجید فلسفیان