انواع خوردگی شیمیایی
زنگ زدن اغلب در قسمتی از فلز اتفاق می افتد که تحت کشش و فشار (خم شدن یا جوش خوردگی) باشد و یا در مقابل هوا عایق بندی نشده باشد. (زمانی که دو تکه فلز به هم وصل می شوند یا یک لایه رنگ به صورت شل روی فلز قرار گرفته است).
یون های فلزی در لایه رطوبت موجود روی فلز حل می شوند. و الکترون ها توسط یک خنثی کننده به مکان دیگری مهاجرت می کنند.
اکسیژن، رایج ترین خنثی کننده است. یون های هیدروکسید تولید شده از این فرایند، با Fe٢+ واکنش می دهند تا ترکیبی از اکسیدهای آهن آب دار به نام " زنگ" تشکیل دهند.
این که هر کدام از قسمت های فلز نقش کاتد یا آند را ایفا کند، به عوامل مختلفی بستگی دارد؛ همان طور که از شکل های مختلف و بی شکل پوسیدگی، در اطراف خود متوجه می شویم،
اگر قسمتی از جسم فلزی در برابر هوا محافظت شود و اکسیژن کافی برای تشکیل یا باقی ماندن لایه اکسید وجود نداشته باشد، این ناحیه ی " محافظت شده" معمولا قسمتی خواهد شد که در آن جا پوسیدگی فعال نیست.
مایعاتی مانند باران های اسیدی، آب دریا و افشانه نمکی که برای ذوب کردن برف جاده های یخی به کار می رود، به علت ترکیبات موجود در آن ها الکترولیت های قوی تری نسبت به آب هستند.
به همین دلیل آهن و فلزات دیگر در این محیط ها با سرعت بیش تری زنگ زده و خورده می شوند.
به عنوان یک مثال از یک سلول زنگ زده؛ روکشی ناکامل از مس را، روی فولادی که در اسید سولفوریک رقیق غوطه ور شده است، می کشیم.
جریان تولید شده با کم ترین مقاومت، از مس به فولاد شارش پیدا می کند و با عبور از یون های موجود در محلول دوباره به مس برمی گردد.
فولاد که بزرگ ترین پتانسیل منفی را دارد، حل شده و نقش آند را ایفا می کند؛ در حالی که مس نقش کاتد را ایفا می کند.
در چنین حمله ی اسیدی، هیدروژنی که هنگام حل شدن فولاد (که ترکیبات آهن را در خود دارد) آزاد می شود، روی سطح کاتد مسی می نشیند و در همان حالت که مقدار آن زیاد می شود، ممکن است دو اتفاق بیفتد:
