ای عید کهنسال
سه شعر از سه شاعر : مهدی اخوان ثالث، نادر نادرپور و محمد قهرمان
عید آمد "مهدی اخوان ثالث (م. امید)"
به شاعر گرانمایه: یدالله بهزاد کرمانشاهی
عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم
گردی نستردیم و غباری نفشاندیم
دیدیم که در کسوت بخت آمده نوروز
از بیدلی او را ز در خانه براندیم
هر جا گذری غلغله شادی و شورست
ما آتش اندوه به آبی ننشاندیم
آفاق پر از پیک و پیام‌ست، ولی ما
پیکی ندواندیم و پیامی نرساندیم
احباب کهن را نه یکی نامه بدادیم
و اصحاب جوان را نه یکی بوسه ستاندیم
من دانم و غمگین دلت، ای خسته کبوتر
سالی سپری گشت و ترا ما نپراندیم
صد قافله رفتند و به مقصود رسیدند
ما این خرک لنگ ز جوئی نجهاندیم
ماننده افسونزدگان ره به حقیقت
بستیم، و جز افسانه بیهوده نخواندیم
از نه خم گردون بگذشتند حریفان
مسکین من و دل در خم این زاویه ماندیم
طوفان بتکاند مگر «امید» که صد بار
عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم
تهران ـ اسفند 1343
بر آستانِ بهاران "نادر نادرپور"
من آن درختِ زمستانی، بر آستانِ بهارانم
که جُز به طعنه نمی‌خندد، شکوفه بر تنِ عُریانم
ز نوشخندِ سحرگاهان، خبر چگونه توانم داشت
منی که در شبِ بی‌پایان، گواهِ گریه بارانم
شکوِ سبز بهاران را، برین کرانه نخواهم دید
که رنگِ زردِ خزان دارد، همیشه خاطرِ ویرانم
چنان ز خشمِ خداوندی، سرایِ کودکی‌ام لرزید
که خاکِ خفته مبدّل شد، به گاهواره جُنبانم
درین دیارِ غریب ای دل، نشانِ رَه ز چه کس پرسم؟
که همچون برگِ زمین خورده، اسیرِ پنجه طوفانم
میانِ نیک و بدِ ایّام، تفاوتی نتوانم یافت
که روزِ من به شبم ماند، بهارِ من به زمستانم
نه آرزویِ سفر دارد، نه اشتیاقِ خطر کردن
دلی که می‌تپد از وحشت، در اندرونِ پریشانم
غلامِ همّت خورشیدم، که چون دریچه فرو بندد
نه از هراسِ من اندیشد، نه از سیاهیِ زندانم
کجاست بادِ سحرگاهان، که در صفایِ پس از باران
کُند به یادِ تو، ای ایران! به بویِ خاکِ تو مهمانم.
لوس‌آنجلس، 22 بهمن 1365
ای عیدِ کهنسال… "محمد قهرمان"
به یادِ «امید» که گفت:عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم
یک سال اگر حسرتِ نوروز کشیدیم
چنگی به دل ما نَزَد این عید که دیدیم
دیدیم بسی خنده بی‌رنگ به لبها
یک خنده برخاسته از دل نشنیدیم
ما گوشه‌نشینان که رهِ کوچه ندانیم
چون باد ازین خانه بدان خانه دویدیم
یک بوسه نچیدیم ز رخسارِ نکویان
وز غبن، چه بسیار لب خویش گزیدیم
آتش ز دل خاک دماندند جوانان
از آتشِ افروخته، چون دود رمیدیم
سُرخیت ز من، زردیِ من از تو نگفتم
مانندِ شرر از سرِ آتش نپریدیم
چون ماهیِ زندانیِ در تُنگِ بلورین
رفتیم ز هر سوی و به دیوار رسیدیم
دلمرده کجا و سرِ سَیر و هوسِ گشت؟
گامی دو سه در خانه خود هم نچمیدیم
*
با اینهمه، پیوند گسستیم اگر از جان
ای عید کهنسال، دل از تو نبریدیم
بخش ادبیات تبیان
