بهای انسان به چیست؟
اگر تقوا در وجود انسان جا گرفت، فضایل اخلاقی دیگر نیز به دنبال آن، تقویت و غفلت زدگی و ارتکاب به گناه هم کم رنگ خواهند شد .
بهای انسان
خودشناسی، مهمترین عامل خوشبختی انسان در دنیا و آخرت است. بزرگان علم اخلاق، با توجه به روایات و آموزه های دینی، از خودشناسی به عنوان سودمندترین علوم یاد کرده و آن را نخستین مرحله در سیر و سلوک اخلاقی برشمردهاند و همانگونه که در روایات اسلامی آمده است، خداشناسی هم از خودشناسی آغاز میشود.
آری! کسی که خود را شناخت و ارزش و بهای این روح ملکوتی که خداوند به او عطا نموده است را فهمید و دانست که قابلیّت آن را دارد که در مقام اشرف مخلوقات، به جایگاهی برتر از فرشتگان برسد، دیگر فریفته ظواهر دنیا نمیشود و دل و جانش را اسیر این دنیای بی ارزش نمیکند، امیر مؤمنان، حضرت علی علیه السلام در سخن کوتاهی درباره دنیا و ارزش و بهای والای جان انسان، چنین میفرمایند:
«آیا آزادمردی نیست که این لقمه جویده حرام دنیا را به اهلش واگذارد؟ همانا بهایی برای جان شما جز بهشت نیست؛ پس به کمتر از آن نفروشید!»
آثار تقوا در انسان
تقوا، برجستهترین ویژگی بندگان شایسته خداوند است و یکی از اساسیترین مباحث علم اخلاق به شمار میرود که در آیات قرآن و روایات اسلامی، نسبت به آن بسیار سفارش شده است؛ چرا که اگر تقوا در وجود انسان جا گرفت، فضایل اخلاقی دیگر نیز به دنبال آن، تقویت و غفلت زدگی و ارتکاب به گناه هم کم رنگ خواهند شد. در این هنگام، رحمت و برکات الهی به انسان روی میآورد. امیر مؤمنان علی علیه السلام درباره آثار تقوا در انسان چنین فرموده است:
«سپس کسی که تقوا را انتخاب کند، سختیها از او دور گردند، تلخیها شیرین و فشار مشکلات و ناراحتیها برطرف خواهند شد. مشکلات پیاپی و خسته کننده آسان گردیده و مجد و بزرگی از دست رفته، چون قطرات باران بر او فرو میبارند. رحمت بازداشته حق باز میگردد و نعمتهای الهی، پس از فرونشستن، به جوشش میآیند و برکات تقلیل یافته، فزونی گیرند.»
رابطه های خدایی
انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه، کسی است که در روابط اجتماعی خویش با دیگران بر اساس ارزشهای خداپسندانه رفتار کند. حضرت علی علیه السلام درباره ویژگیهای انسان کامل در روابط اجتماعی فرمودند:
«مردم را با لقبهای زشت نمیخواند، همسایگان را آزار نمیرساند، در مصیبتهای دیگران شاد نمیشود، در کار ناروا دخالت نمیکند و از محدوده حق خارج نمیشود. اگر خاموش است، سکوت او اندوهگینش نمیکند و اگر بخندد، آواز خنده او بلند نمیشود. اگر به او ستمی روا دارند، صبر میکند تا خدا انتقام او را بگیرد. نفس او از دستش در زحمت، ولی مردم در آسایشند. برای قیامت، خود را به زحمت میافکند، ولی مردم را به رفاه و آسایش میرساند. دوری او ار برخی مردم، از روی زهد و پارسایی و نزدیک شدنش با بعضی دیگر، از روی مهربانی و نرمی است. دوری او از روی تکبّر و خودپسندی و نزدیکی او از روی حیله و نیرنگ نیست».
بصیرت و آگاهی
بصیرت و آگاهی، یکی از ویژگیهای انسان کامل است که در هر موقعیت و زمان، همراه و ملازم اوست. غفلت زدگی، خواه ناخواه انسان را از مسیر حق دور میکند و فطرت حق جو، عدالت خواه و کمال طلب را در انسان کمر رنگ جلوه میدهد. امیر مؤمنان علیه السلام میفرمایند:
«انسان بینا کسی است که به درستی شنید و اندیشه کرد؛ سپس به درستی نگریست و آگاه شد و از عبرتها پند گرفت. سپس، راه روشنی را پیمود و از افتادن در پرتگاهها و گم شدن در کوره راهها، دوری کرد و کوشید تا عدالت را پاس دارد و برای گمراهان، جای اعتراض باقی نگذارد که در حق سختگیری کند یا در سخن حق، تحریف روا دارد و یا از گفتن سخن راست، بترسد. پس به هوش باش، ای شنونده! از خواب غفلت بیدار شو، از شتاب خود کم کن و در آنچه از زبان پیامبر صلی الله علیه و آله بر تو رسیده اندیشه کن، که ناچار به انجام آن میباشی و راه فراری وجود ندارد».
گام در مسیر هدایت
فراگیری علم و دانش و شناخت راه هدایت، نخستین مرحله برای انسان، در راه رسیدن به کمال است؛ پس از آن، به کارگیری دستورات الهی در زندگی و دوری از غفلت زدگی و پرهیز از آرزوهای دروغین و استقامت در مسیر هدایت و فاصله نگرفتن از آن، بزرگترین عامل برای دستیابی انسان به سعادت و کمال است، امیر مؤمنان علی علیه السلام فرمود:
«خدا رحمت کند کسی را که چون سخن حکیمانه بشنود، خوب فراگیرد، و چون هدایت شود، بپذیرد. دست به دامن هدایت کننده زند و نجات یابد، مراقب خویش در برابر پروردگار باشد، از گناهان خود بترسد، خالصانه گام بردارد، عمل نیکو انجام دهد، ذخیره ای برای آخرت فراهم اورد، با خواسته های دل، مبارزه کند، آرزوهای دروغین را طرد و استقامت را مرکب نجات خود قرار دهد و تقوا را زاد و توشه روز مردن گرداند، در راه روشن هدایت قدم بگذارد و از راه روشن هدایت فاصله نگیرد، چند روز زندگی دنیا را غنیمت شمارد، پیش از آن که مرگ او فرا رسد خود را آماده سازد و از اعمال نیکو، توشه آخرت برگیرد».
کامل و ایده آل
انسان کامل، انسانی است که زندگی او در تمامی ابعاد، کامل و شایسته باشد. در اخلاق فردی، خانوادگی و اجتماعی، دستورها و آداب دین اسلام را مدّنظر داشته باشد و فراز و نشیبهای زندگی، او را دچار ضعف اخلاقی و اعمال و رفتار ناشایست نکند. فروتنی، خوش اخلاقی، دوری از حرفهای بیهوده، کسب و کار حلال، دوری از اذیت و آزار مردم، ویژگیهایی است که امیر مؤمنان علی علیه السلام درباره انسان کامل و ایده آل، به آنها اشاره فرمودند:
«خوشا به حال آن کس که خود را کوچک می شمارد و کسب و کار او پاکیزه است و جانش پاک و اخلاقش نیکوست؛ مازاد بر مصرف زندگی را در راه خدا بخشش میکند، زبان را از زیاده گویی باز میدارد و آزار او به مردم نمیرسد. سنّت پیامبر صلی الله علیه و آله او را کفایت کرده، بدعتی در دین خدا نمیگذارد.»
پرهیزکاری
دقت در ویژگیهای پرهیزکاران که بهترین نمونه انسانهای کامل اند، انسان را با مسیر صحیح زندگی آشنا میکند و از انحراف و گمراهی باز میدارد. برخی از ویژگیهای پرهیزکاران در نگاه امام پرهیزکاران، امیر مؤمنان علی علیه السلام بدین شرح است:
«پرهیزکاران، در دنیا دارای فضیلتهای برترند، سخنانشان راست، پوشش آنان میانه روی و راه رفتنشان با تواضع و فروتنی است. چشمان خود را بر آنچه خدا حرام کرده میپوشانند و گوشهای خود را وقف دانش سودمند کردهاند. در روزگار سختی و گشایش، حالشان یکسان است. خدا در جانشان بزرگ و دیگران کوچک مقدارند. بهشت برای آنان چنان است که گویی آن را دیده و در نعمتهای آن به سر میبرند و جهنّم را چنان باور دارند که گویی آن را دیده و در عذابش گرفتارند».
بخش نهج البلاغه تبیان
منبع : سایت حوزه