وقتی همه خوابند

برنامه 90 در عمر 13 ساله خود همواره فراز و نشیب های فراوانی را به خود دیده و البته همواره نقاط قوت این برنامه با اجرای خوب عادل فردوسی پور بر نقاط ضعف آن چربش داشته است. سال گذشته این برنامه به ورطه یکنواختی افتاده بود تا آنجا که مجری این برنامه از طریق رو در رو کردن اشخاص حقوقی فوتبال سعی در داغ کردن تنور آن داشت.

در یک سال گذشته، برنامه 90 با تمرکز بر مسائلی از جمله دلالی در فوتبال و نیز با پیش کشیدن موضوعات روز فوتبال از جمله بی نظمی در جدول رقابت های لیگ و جام حذفی، دوباره بینندگان خود را راضی کرده است. بخش سوال پیامکی این برنامه هم از دیگر نقاط قوت برنامه است هرچند که به محلی برای کری‌خوانی دو تیم سرخابی بدل شده و جنبه منطقی خود را از دست داده که البته تا حدودی هم اجتناب ناپذیر است.

اما نوع گزینش پرسش ها مسئله ای است که برنامه سازان 90 بعضا با کج‌سلیقگی با آن برخورد می کنند. سوال دوشنبه شب برنامه 90 یکی از همین موارد بود که به نظر می رسید مسئولان این برنامه فقط به صرف اینکه سوالی را مطرح کرده باشند، آن را به معرض نظرسنجی گذاشتند.

پرسپولیس پنج شنبه هفته گذشته در روزی که با نتیجه دو بر صفر به استقلال باخته بود، ظرف 10 دقیقه با سه گل ایمون زاید بازی را می برد. این بازیکن نه تنها در این دیدار درخشش فوق العاده ای از خود به نمایش می گذارد بلکه از حیث زمانی، دست کم در فوتبال ایران رکوردشکنی هم می کند. از سویی فریدون زندی، که تنها یکی از گل های استقلال را به ثمر رسانده اما نتوانسته با این گل پیروزی تیمش را رقم بزند به مبارزه نظرسنجی با مهاجم ایرلندی پرسپولیس فراخوانده می شود.

اکنون سوال اینجاست در خصوص پرسشی که پاسخ آن مشخص است و با یک حساب ساده سرانگشتی و منطقی می توان از قبل دانست که مهاجم پرسپولیس  با اختلاف فاحش برنده نظرسنجی می شود، هدف مسئولان از طرح این سوال چه بوده است؟ آیا این را به نوعی نباید کج سلیقگی برنامه سازان برشمرد؟ اینکه سلیقه مخاطبان بدین شکل نازل فرض می شود، چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟

شاید اگر مسئولان برنامه 90 اندکی بیشتر زمان بگذارند و هوشمندانه تر و البته فنی تر نظرسنجی کنند، در نهایت این بخش از برنامه فقط محلی برای مچ اندازی هواداران دو تیم نمی شود.

نکته دیگر در مورد این برنامه که یک ایراد بزرگ محسوب می شود به زمانبندی آن بازمی گردد. از آنجا که بینندگان این برنامه شامل همه طیف های جامعه از دانش آموز و دانشجو گرفته تا کارمند و مشاغل آزاد می شود، برنامه ریزی نباید به گونه ای باشد که بخش هایی از برنامه تا ساعت 2 و بعضا 3 صبح به طول بینجامد. این برنامه نیازمند این است که اندکی هم گزیده‌گویی را در دستور کار قرار دهد تا بخش های مهمتر به دلیل به خواب رفتن بیننده از دست نرود.

منبع : مهر