«بوسیدن روی ماه»؛ قصه ای که از دست می رود

انتظار از همایون اسعدیان بیشتر از این بود؛

ساخته همایون اسعدیان در شرایطی به کاخ جشنواره رسید که بسیاری از مشتاقان فیلم قبلی این سینماگر منتظر بودند اتفاق تازه ای را در اثر جدید او به چشم ببینند اما متاسفانه «بوسیدن روی ماه» به لحاظ داستانی در مرتبه ای پایین تر از «طلا و مس» قرار دارد و به لحاظ ساختاری هم چیز تازه ای برای عرضه ندارد.

داستان فیلم تازه اسعدیان درباره دو پیرزن است که هر دوی آنها یکی از پسران خود را در خلال جنگ از دست داده اند اما هر دو پسر مفقودالاثر شده اند و مادران این دو کارشان این شده که همچنان در انتظار بازگشت این دو باشند. در ادامه حتمی شدن شهادت یکی از دو پسر سبب ساز آن میشود که مادر این پسر برای کمک به دوست قدیمی اش تظاهر کند آن که شهادتش حتمی است پسر دوستش است نه پسر خودش!

همین تصمیم به تظاهر و تکرار آن به بهانه های مختلف است که بنا است بخش عمده ای از بار دراماتیک فیلم را به خود اختصاص دهد اما از آنجا که حتی دلایل کاراکتری که این تصمیم را میگیرد هم منطقی نیست مخاطب نمیتواند به لحاظ سیر عقلانی «بوسیدن روی ماه» را اثری موجه بداند.

تصویربرداری «بوسیدن روی ماه»، نحوه تقطیع نماها و حتی موزیک متنی که برای آن ساخته شده هم دقیقا بر مدار این تکرار پیش میرود. به عنوان مثال قابهایی که از خانه کاراکترهای اصلی فیلم می بینیم به شدت شبیه به هم هستند. کافی است دقت کنیم بر نمایی که بارها از حیاط خانه گرفته میشود یا نماهایی که از دفتر محل کار اداره امور ایثارگران گرفته شده!

فیلم قرار بوده مروری داشته باشد بر زندگی خانواده هایی که فرزندان مفقودالاثر دارند اما این مرور در حد اشارات بسیار اندکی است یعنی اسعدیان اصلا دلیلی بر این ندیده که برای کمک به بار دراماتیک فیلمش هم که شده درباره شخصیتهایی از داستان که مفقودالاثر شده اند، اطلاعات جامعی را برای مخاطب روایت کند و به جای آن تا کوشیده بر تصمیم یکی از مادران که دوست دارد شهادت فرزند را کتمان کند، تاکید کرده.

«بوسیدن روی ماه» به لحاظ ایده اولیه که مروری بر زندگی دو مادر داغدار است اثر محترمی است اما ای کاش اسعدیان که سابقه تهیه درامی پر افت و خیز نظیر «سعادت آباد» را دارد میکوشید با پرداخت بیشتر این ایده، زمینه تولید یک فیلم جذاب را فراهم کند.