فقط كمی بیشتر فكر كن
اندكی فكر كن...
به آنهایی فکر کن که هیچگاه فرصت آخرین نگاه و خداحافظی را نیافتند.
به آنهایی فکر کن که در حال خروج از خانه گفتند: "روز خوبی داشته باشی" و هرگز روزشان شب نشد.
به بچههایی فکر کن که گفتند: "مامان زود برگرد" و اکنون نشستهاند و هنوز انتظار میکشند.
به دوستانی فکر کن که دیگر فرصتی برای در آغوش کشیدن یکدیگر ندارند و ای کاش زودتر این موضوع را میدانستند.
به افرادی فکر کن که بر سر موضوعات پوچ و احمقانه روبهروی هم میایستند و بعد "غرورشان" مانع از "عذرخواهی" میشود و حالا دیگر حتی روزنهای هم برای بازگشت وجود ندارد.
من برای تمام رفتگانی که بدون داشتن اثر و نشانه ای از مرگ، ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو بستند، سوگواری میکنم.
من برای تمام بازماندگانی که غمگین نشستهاند و هرگز نمیدانستند که آن، آخرین لبخند گرمی است که به روی هم میزنند و اکنون دلتنگ رفتگان خود نشستهاند، گریه میکنم.
به افراد دوروبر خود فکر کنید...
کسانی که بیش از همه دوستشان دارید؛ فرصت را برای طلب "بخشش" مغتنم شمارید؛ در مورد هر کسی که در حقش مرتکب اشتباهی شدهاید.
قدر لحظات خود را بدانید.
حتی یک ثانیه را با فرض بر اینکه آنها خودشان از دل شما خبر دارند، از دست ندهید؛ زیرا اگر دیگر آنها نباشند، برای اظهار ندامت، خیلی دیر خواهد بود!
"دیروز"، گذشته است و "آینده"، ممکن است هرگز وجود نداشته باشد. لحظه "حال" را دریاب؛ چون تنها فرصتی است که برای رسیدگی و مراقبت از عزیزانت داری.