سرخابی‌ها پس از داربی

استقلال در روزی كه شرایط برد و پیروزی در مقابل رقیب سنتی و دیرینه را در اختیار نداشت و با یك تركیب نه چندان مطمئن پای به میدان مسابقه گذاشته بود، در كمال ناباوری محو اسكوربورد ورزشگاه آزادی شد كه نتیجه 2 بر صفر را نشان می داد.

هوای خیلی سرد حاكم بر ورزشگاه و گرمای شعارهای اغواكننده تماشاگران متعصب دست به دست هم دادند تا استقلالی ها و كادرفنی این تیم در خلسه این برد آسان، چنان از خود بی خود شوند كه سی دقیقه قیل از سوت پایان، رویای شكست حریف دیرینه را واقعیتی محقق یافته تصور كنند و خود را در برج عاج ببینند!

جالب تر آن كه حتی شوك تعویض های تاكتیكی و هوشمندانه مربی كاربلد و مجرب پرسپولیسی ها هم نتوانست حالت رویایی شدن و سربالا رفتن آّب را در نزد استقلالی ها را تغییر دهد و آنان همچنان در خواب 2 گل خود فرو رفته بودند كه بعد از دریافت 2 گل در فاصله 2 دقیقه تازه یادشان آمد كه در دقیقه 88 از فرصت تعویض بازیكن ذخیره استفاده كنند. غافل از آن كه رقیب فرصت شناس به خوبی متوجه حالت خلسه و رویای آنان شده و چنان گوی سبقت را ربوده است كه دیگر فرصتی برای جبران باقی نمانده است. چهره سرمربی استقلال پس از تعویض برد 2 بر صفر با باخت 3 بر 2 چنان می نمود كه گویی یكباره او را از خوابی خوش و عمیق پرانده اند!

پرسپولیس در یک بازی به یاد ماندنی موفق شد پس از چهار شکست متوالی استقلال را شکست دهد. این موفقیت باعث شد که این تیم بحرانی را که از ابتدای فصل با آن دست و پنجه نرم می کرد فراموش کند.

بازیکنان پرسپولیس به این آگاهی دست یافته بودند که باید برای اعاده حیثیت تمام توانشان را به کار ببندند. آنها با اینکه 2 گل از حریف خود عقب بودند باز هم نا امید نشدند. مهمترین کاری که دنیزلی با این تیم کرد( مضاف بر مسائل تاکتیکی) پله ساختن از شکست های پیشین پرسپولیسی ها بود برای ساختن پیروزی. چیزی که به درستی به انجام رسید و یکی از رویایی ترین روزهای سرخ در ورزشگاه آزادی رقم خورد.

البته پیروزی مقابل استقلال آن هم با یک یار کمتر و به ثمر رساندن 3 گل در ده دقیقه به خودب خود شگفت انگیز و خوشحال کننده است، ولی اتفاق غیر منتظره آبادان می تواند تکرار شود و خطراتی بزرگ در پی داشته باشد. حال دنیزلی باید در بطن ذهن و روان بازیکنانش بذر ثبات را بکارد تا روند مثبت تیمش ادامه دار باشد.

اما در استقلال اوضاع به کلی متفاوت است. تماشاگران آبی که از پیروزی های متوالی تیمشان تا دقیقه 80 بازی پنج شنبه سرمست بودند، به یکباره تمام گل های مختص جشنشان را پرپر و پژمرده دیدند. آنها بهت را در ده دقیقه با تمام احساس خود تجربه کردند.

پرویز مظلومی پس از ده نفره شدن تیمش برنامه خاصی برای ادامه بازی نمایان نکرد، چیزی که به ادعای بسیاری مهمترین علت شکست استقلال است. بازیکنان نیز پس از به ثمر رساندن گل دوم همه چیز را پایان یافته دیدند و کوله های غرورشان را بر دوش آویزان کردند. شاید اگر کمی فقط کمی استقامت با چاشنی پایداری در ذهن بازیکنان غالب می شد و به ساقهایشان فرمان می داد، شاهد چنین تراژدی نادر در تیمشان نمی شدند.

استقلال قافله را واگذار کرد و بازی را باخت. اما هواداران این تیم نباید تمام اندوخته های خود را فدای یک شکست بکنند. آنها هنوز هم جزو مدعیان اصلی فتح لیگ و جام حذفی هستند و باید به این نکته واقف باشند که آرامش بسیار بهتر از اعتراض است. گاهی اعتراض جواب نمی دهد!