حقایق قابل پخش

---

از زمان های قدیم تا کنون فرهنگ و نوع زندگی انسانها تفاوت بسیار کرده است.اگر در ایران به سال های پیش بازگردیم به زمانی که هنوز تلویزیون به خانه ها راه پیدا نکرده بود و هنگامی که خانواده ها درکنار هم جمع میشدند، بزگ خانواده برایشان صحبت میکرد و اطلاعات و تجربیات خودرا در اختیار دیگر اعضای خانواده قرار میداد و نهاد خانواده از درون خودش تربیت می شد و هرخانواد فرهنگ باب طبع خود را در درون خود پرورش میداد وبزگتر خانواده از حقایق جامعه هرآنچه که صلاح میدانست را به دیگر افراد خانواده انتقال میداد بدین منظور تقریبا تفکرات افراد خانواده شبیه هم میشد و به قولی پسرها شکل پدرها میشدند و دختر ها شبیه مادرها.

با گسترش فرهنگ ارتباطات و سوق دادن جامعه به سمت مدرنیته و افزایش تکنولوژی تلویون اختراع شد و کم کم با خانه ها راه پیدا کرد. با راه پیدا کردن تلویزیون به درون خانواده کم کم  نقش بزرگ خانواده در گفت  وگوهای دسته جمعی کم رنگ شد وجایش را  به تلویزیون داد، حتی چیدمان خانه ها هم تغییر کرد و جایی که قبلا بزرگتر خانواده می نشست و مرکز دید همگان در خانه بود، جای خود را به  تلویزیون داد.

با ظهور تلویزیون، دیگر کنترل آموزش و آگاهی رسانی از جامعه از دست فرد بزرگترخانواده به دست تلویزیون افتاد و تلویزیون هرآموزشی که خود میخواست به سطح جامعه القاء میکرد و اکنون نیز همین طوراست.

اما سوالی که در اینجا مطرح می شود،این است که آیا تلویزیون به عنوان یک رسانه اطلاع رسانی و ارتباطی چقدر باید از حقایق جامعه را بگوید و خط قرمز ها و دروازه بانی(سانسور)آن چقدر باشد.

در مقاله ای که پیشتر،  در این سایت منتشر شده بود، با عنوان ترویج فرهنگ حجاب در رسانه در آن به این موضوع اشاره شده بود که  تلویزیون بهترین وسیله  جهت انتقال  فرهنگ  است. در صورتی که حتی اثر بخشی او بر رفتارعمومی جامعه چنان سرعت زیادی دارد که همگان را متعجب میکند. مخاطبان، آن رفتاری که در سریالها می بینند در یک دوره زمانی تقلید می کنند و این تقلید آنها، کاملا با نهادینه شدن آن رفتار در درون آنها متفاوت است.درمبحث اثرات احتمالی اثر بخشی نمایش معضلات جامعه توسط تلویزیون بر رفتار انسانی چند فرضیه وجود دارد.

فرضیه پرهیز: پس از تماشای آن رفتار بد را از طریق ابزار جایگزین اصلاح میکند

فرضیه تحریک:منجر به افزایش رفتارهای بد واقعی میشود

فرضیه تقلید:در تلویزیون می آموزد و سپس در محیط بیرون آن را باز تولید میکند.

.به عنوان مثال  اگر بخواهند رسانه، حقایق خشونت آمیز جامعه را به تصویر بکشد این تصویر میتواند در ذهن فرد بماند ودر هنگام خشونت آن را تقلید وار بروز دهد ویا تحقیقات نشان داده تماشای خشونت توسط کودکان میتواند برروی رفتار خشونت آمیز آنها اثر زیادی داشته باشد.

سوالی که در  اینجا مطرح می شود این است که :آیا رسانه حقایقی چون خشم و خشونت، خیانت ،اعتیاد جوانها ،رواج بی بند باری ،استعمال دخانیات ،ازدواج های پنهانی مردها و... را به تصویر بکشد یا خیر؟

آیا نشان دادن این حقایق جز آنکه یکسری آموزش به افرادی که نسبت به آن موضوع اطلاعی ندارند نمی دهد ؟ و یا باعث خراب کردن ذهن مخاطب و ایجاد تشویش و نگرانی در او نمی شود؟و این رویکرد رسانه ای در بهبود و پیشگیری وضع جامعه کمکی میکند؟ واقعا چند درصد افراد با دیدن خیانت همسران در فیلم به جای آنکه به همسران خود شک کنند از این موضوع درس میگیرند؟

طی  مطالعاتی  که به وسیله ی دکتر رابرت لیبرت انجام گرفته،این  نتیجه به دست می اید  که تنها تعداد انگشت شماری فرضیه پرهیز را تایید میکنند و این گونه رفتاری بروز  می کند .پس بهتر است تلویزیون به جای نشان دادن این معضلات ،اثرات مخرب بعد از آن را به تصویر بکشد و راه اصلاح آن را نشان دهد .