آموزش الکترونیک
تغییر ساختارهای آموزشی(2)
با توجه به مطالبی که در قسمت اول تغییر زیر ساخت های آموزشی ذکر شد، نیازهای یک جامعه از سلامت افراد تا زمینه های اقتصاد و صنایع و ... منجر می شود تا کشورها به سمت تاسیس مراکز آموزشی روند و شرکت ها و سازمان ها به سمت جذب افرادی که دارای مهارت و آموزش های مناسب هستند، گام بردارد.
مثالی را برای بیان این مفهوم مطرح می کنیم. فرض کنید می خواهیم به افرادی در زمینه های پزشکی آموزش دهیم. این افراد در صورت اتمام دوره آموزش، نیازهای مرتبط با سلامت جامعه را به عهده می گیرند.
در صورتی که کشوری شرایط فراهم کردن یک محیط مناسب برای آموزش و تربیت پزشکان متخصص را داشته باشد، اما از این کار امتنا کند، باعث می شود نیروهای انسانی که برای جامعه بسیار مفید هستند را تعلیم نداده باشد.
اما هیچ کشوری از آموزش نیروهای انسانی لازم برای جامعه جلوگیری نمی کند. همچنین میزان تقاضا برای آموزش و علاقه دانشجویان به یادگیری در مراکز علمی برتر حتی با پرداخت هزینه و زمان بیشتر همیشه وجود دارد.
گروهی دیگر از افراد نیز از روی کنجکاوی و شناخت علوم و محیط اطراف به سمت یادگیری می روند. این کنجکاوی که انگیزه فرد برای یادگیری است، منجر به گذراندن سال ها تحقیق و یادگیری دروس می گردد و سبب می گردد که فرد از بسیاری از منافع و کارهای جانبی دیگر اجتناب کند. افراد، در درجه اول کیفیت در آموزش را برای یادگیری در نظر می گیرند و به همین دلیل به سمت مراکز علمی برتر می روند.
هیچ کشوری به بهانه هزینه بر بودن تعلیم و آموزش، از تربیت افراد کارآمد دست نمی کشد. زیرا با هزینه بر روی آموزش افراد، نوعی سرمایه گذاری می کنند که حاصل آن پس از اتمام آموزش و فارغ التحصیل شدن، چند برابر سودآور خواهد بود.
بنابراین می توان گفت افراد تحصیل کرده و دارای مهارت، جزء منابع یک کشور در نظر گرفته می شوند که میزان مهارت آنان باعث برتری بر سایر رقیبان می گردد.
با توجه به توضیحات، این سئوال مطرح می گردد که با وجود تمام تلاش هایی که برای آموزش های حضوری انجام می شود و دانشجویان قابلی نیز به جامعه تحویل داده می شود و این افراد نیازهای جامعه را تامین می کنند، آیا کشورها آموزش الکترونیک را جایگزین آموزش به روش سنتی می کنند؟
این نکته را نمی توان نادیده گرفت که آموزش الکترونیک در بسیاری از زمینه ها تحولات عظیمی را در آموزش ایجاد کرده است. اما به گفته بسیاری از متخصصین، در آموزش الکترونیک، به ریشه های اصلی آموزش صدمه وارد می کند و این امر با وجود گذشت دو دهه از ایجاد آموزش الکترونیک، مانع تغییر سیستم های آموزشی سنتی به مجازی شده است.
امروزه حدود %80 از آموزش هایی که در جهان انجام می شود به صورت حضوری است و بیشتر دانشگاه های بزرگ، هیچ اقدامی به منزله تغییر شیوه ساختارهای آموزشی، انجام ندادند.
پس می توان پاسخ سوال مطرح شده را به این صورت پاسخ داد که
از نظر برخی محققان این امر زمانی ممکن خواهد بود که طرحی ارائه شود بر اساس کیفیت! و آموزش مجازی به عنوان سیستمی مستقل که دارای مشکلاتی می باشد به کار خود ادامه ندهد.
باید پذیرفت که با وجود افزایش تعداد دانشجویان و علاقمندان به حضور در دانشگاه ها و کمبود تعداد اساتید و محیط های مناسب آموزشی، هم چنان سیستم های آموزشی سنتی حرف اول را در آموزش می زند.
در صورتی که هدف تنها افزایش تعداد دانشجویان و فارغ التحصیلان باشد و کیفیتی در تدریس و آمورش مطرح نباشد، ضرر از طرفی به دانشجویان که با مهارت های کافی وارد جامعه نمی شود وارد می شود و از طرف دیگر نیز باعث عدم پاسخ گویی به نیازهای صنایع و سازمان های نیازمند به نیروی کارآمد می گردد.
