تو آمدی ای مسافر

شور عجیبی در بین مردم موج می زند

همه جا پر شده از گل و شیرینی

دیگر ردی از لاستیک سوخته، گونی های پر از خاک، شیشه های شکسته و پوکه های فشنگ در خیابان های این شهر دیده نمی شود.

تنها سوراخ های دیوارها که زخم خورده ی گلوله های روزهای مبارزه است خود گواه جنگ حق علیه باطل است.

عطر گل های محمدی و سرخ تمام خیابان ها را فرا گرفته است.

دیگری اثری از بوی خون و دود و گاز اشک اور نیست.

حالا دیگر روی دیوارهای شهر پر شده است از عکس امام.

حالا دیگر کسی نمی ترسد از این که عکس های مختلف امام را در بین مشتاقانش پخش کند.

حالا دیگر از آن روزها، تنها زخمیان و خانواده شهدا باقی مانده اند.

و ما

کسانی که آمدن مسافری را به انتظار نشسته بودند.

کسانی که تنها به عشق ورود او سختی آن روز ها را به جان خریدند و عزیزانشان را در این راه قربانی نمودند.

دیگر چیزی نمانده است.

وصال نزدیک است.

هواپیمایت که از دور نمایان می شود دل های مردمت، مردمی که خودت می خواستی در این روزهای سرنوشت ساز کنارشان باشی، بی تاب تر می شود.

مردمی که 14 سال غم فراغ و دوری ات را به دوش کشیدند.

مردمی که بازهم  با ایستادگی در مقابل رژیم سابق توانستند فرودگاه را برای ورود به میهنت از چنگالشان بیرون بکشند.

هراس و دل شوره بازهم به جان این مردم افتاده بود.

مبادا اتفاقی برای هواپیمایتان بیافتد.

بعد از ١٥ سال دوری و انتظار بالاخره خاک میهنتان بر چرخ های هواپیمای شما بوسه زد.

حضورت زمستان را برایمان بهاری نمود چراکه خورشید ملت بار دیگر بر این سرزمین تابیدن گرفته بود.

آری و به راستی که ... 

دیو چو بیرون رود فرشته درآید ... رهبر محبوب خلق از سفر آید

از پنجره کوچک هواپیما دیده بودی، چگونه تمامی مردم سرزمینت به انتظار نشسته بودند تا بهار را برایشان به ارمغان آوری.

از پنجره کوچک هواپیما دیده بودی، تمام خیابان ها را پیش از آمدنتان با گل آذین بسته بودند.

از پنجره کوچک هواپیما دیده بودی که مردم سرزمینت چگونه طلوع فجر پیروزی را انتظار می کشند.

طلوعی که سال های سال به طول انجامیده بود.

آری، آمدی، بعد از ١4 سال دوری.

آمدی و بهار را برای این مرز و بوم به ارمغان آوردی.

آمدی و با صلابت همیشگی ات پا بر خاک سرزمینت گذاشتی.

آری به راستی که تو را از جنس آزادی آفریده بودند و کسی از این جنس را یارای ماندن در بند نخواهد بود، به همین خاطر پرواز را برای مردم میهنت به ارمغان آوردی و هیچ صفتی در تو، برجسته تر از آزادیت نبود چرا که تو را از پرواز و آسمان سرشته بودند.

مرکز یادگیری سایت تبیان – نویسنده: مریم فروزان کیا

تنظیم: مریم فروزان کیا