قضاوت امام امیرالمؤمنین، علی (ع)
مقدمه:
می دانیم که شروع روز دانش آموزان با یک برنامه صبحگاهی مناسب علاوه بر پرورش روح معنوی دانش آموزان، در بالا بردن سطح آموزشی آن ها از لحاظ یادگیری تاثیرگذار است.
به عنوان مثال اگر معلم پرورشی مدرسه بتواند هر هفته یک کلاس را برای برگزاری برنامه های صبحگاه مدرسه انتخاب و هدایت نماید:
یکی از کارهایی که در اکثر مدارس کشور عزیزمان انجام می شود، خواندن آیاتی از قرآن مجید می باشد، در این زمینه چنان چه دانش آموزان بتوانند علاوه بر شنیدن آیات، با مفاهیم متعالی این معجزه الهی آشنا شوند، بی شک به هدف والای نزول وحی رهنمون گشته ایم.
در این راستا، مرکز یادگیری جهت غنی سازی برنامه های صبحگاه مدارس، به بررسی و تفسیر برخی از آیات قرآن پرداخته است. در این قسمت سعی شده، تفسیر به زبان ساده و قابل درک برای دانش آموزان ارائه گردد.
در این مقاله آیات 231 تا 233 سورة بقره مورد بررسی قرار می گیرد...
آیات مربوطه توسط یکی از دانش آموزان قرائت شود. شما می توانید برای شنیدن فایل صوتی آیات این صفحه کلیک نمایید.
جهت دریافت فایل صوتی آیات فوق، کلیک کنید.
نکات تفسیری مربوط به یات در ادامه توسط یکی از دانش آموزان قرائت شود...
از میان سه آیة 231 تا 233 سورة بقره (صفحة 37)، دو آیه نخست، در ادامه بحث صفحه گذشته، به مسأله طلاق كه منفور ترینِ حلال ها ست، می پردازد.
و امّا آیه پایانی این صفحه، به هفت دستور مختلف دربارة مسألة شیردادن نوزادان و حقوق‌گوناگونی كه مادر و فرزند و پدر در این زمینه دارند، اشاره می‌كند كه ما برآنیم تا تنها، به اوّلین دستور و داستانی جالب پیرامون‌آن بپردازیم.
آغاز آیة 233 ، دستور نخست از این‌دستورات هفت‌گانه را چنین بیان می‌فرمایدكه:
«مادران، دو سال كامل، فرزندان خود را شیر می‌دهند».
مردی در زمان حكومت عمَر، نزد او آمد وگفت: من زنی گرفته‌ام؛ با این‌كه بیش از شش ماه از ازدواجمان نگذشته، بچّه‌ای سالم و كامل آورده است.
بنابراین، معلوم می‌شود كه این بچّه از من نیست و مولودی نا مشروع است. عمر هم فكری كرد و گفت: بله، درست است و این بچّه. لذا دستور داد زن را ببَرند و بر او حدّ جاری كنند!
بیچاره زن كه از پاكی خود مطمئن بود، سخت پریشان حال گشت و بین راه كه او را می‌بردند، با حلاّل مشكلات، مولایمان، امیرمؤمنان، علی (ع) مواجه شد. بانگ برآورد كه: اَلأمان یا اَبَاالْحَسَن، به دادم برس كه بی‌گناهم.
امام (ع) وقتی از جریان مطّلع شد، دستور داد زن را برگردانند و خود نیز پیش عمرآمد و فرمود: چرا حكم ناروا كردی؟! گفت: آقا، بچّة شش ماهه كه شرعی نیست!
فرمود: چرا، شرعی است. سپس، حضرت (ع) به آیه‌ای در سوره احقاف اشاره كرد و فرمود: مگر این آیه را در قرآن نخوانده‌ای كه دوران بارداری و شیرخوارگی كودك، سی ماه است؟
گفت: بله، خوانده‌ام. سپس، امام (ع) به‌آغاز همین‌آیة 233 اشاره كرد و فرمود: این‌آیه را هم كه خوانده‌ای كه مادران، دو سال كامل، فرزندان خود را شیر می‌دهند؟
گفت: بله، این‌را هم می‌دانم. سپس، امام (ع) فرمود: طبق‌آیة اوّل، مجموع دوران بارداری و شیرخوارگی، سی ماه است و طبق آیة دوم، مدّت شیرخوارگی، دو سال، یعنی بیست و چهار ماه است. وقتی بیست و چهار از سی كم شود، باقی می ماند: شش ماه.
پس، معلوم می‌شودكه از نظر قرآن‌كریم، كم ترین مدّت بارداری، شش ماه است و بچّة شش ماهه، از نظر قرآن، بچّة شرعی است.
در این‌جا، عمر به جهل و نادانی خود پی برد و شاید این، یكی از آن هفتاد موردی باشدكه عمر گفته است:
لَوْلا عَلِیٌّ، لَهَلَكَ عُمَر، اگر علی نبود، عمر هلاك شده بود.
به هر حال، از این قبیل جریانات، زیاد اتّفاق افتاده كه نشان گر این‌است كه اگر قرآن، از عترت رسول (ص) جدا شود، سبب ضلالت و گمراهی می‌‌گردد.
اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَآخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلی ذلِك
