گناه بی مزه ای است
جایی برای غیبت نبود
آیت اللّه خاتم یزدی: در اوایل طلبگی و در سنین جوانی هر جا امام بودند جایی برای غیبت کردن نبود و با شدت از بدگویی کردن دیگران جلوگیری می کردند.
بلند می شدند، می رفتند
آیت اللّه خوانساری: امام هیچ گاه غیبت نمی کردند. سیره ایشان این بود که اگر حس می کردند کسی می خواهد اسم شخصی راببرد، یا بلند می شدند می رفتند و یا جلوگیری می کردند.
همیشه از غیبت نهی می کردند
آیت اللّه محمد صادق لواسانی: امام همیشه افراد را از غیبت نهی می کردند، حتی غیبت هایی که در افکار بعضی از افراد بلامانع بود.خودشان نیز ملزم بودند که غیبت نکنند.
به شرطی که غیبت نشود
آیت اللّه شبیری زنجانی: امام با عده ای از دوستان خود مثل آیت اللّه حاج سید احمد زنجانی و حاج میرزا عبداللّه مجتهدی و مرحوم آقا سید احمد لواسانی و... جلسه انسی داشتند که یکی از شرایطش این بود که در آن غیبت نشود و شرط دیگرش این بود که بحث علمی در آن نشود.
در مجلس غیبت نمی نشستند
حجت الاسلام و المسلمین سید احمد خمینی: آنچه مورد اتفاق همه است این است، که امام از جوانی حاضر نبودند در مجلس غیبت و در مجلس دروغ و گناه بنشینند.امام از همان اول شدیداً از دروغ و غیبت پرهیز داشتند. از همان اول یا در مجلس غیبت نمی نشستند و یا حرف را قطع می کردند.
هیچ کس نمی تواند ادعا کند
آیت اللّه سید عزالدین زنجانی: از روی دقت عرض می کنم که امام بسیار حساس و مراقب بودند تا خدای نخواسته کوچک ترین مسئله شرعی شان خدشه دار نشود. هیچ کس نیست که بتواند ادعا کند که امام را در مجلس غیبت دیده است، چه رسد به اینکه نعوذ باللّه ، امام را در حال غیبت از کسی دیده باشد.
با نگاه تندی ما را ساکت می کردند
آیت اللّه شهید محلاتی: امام از آن اول جوانی مقید بودند غیبت نکنند؛ حتی ما شاگردهای ایشان وقتی نزدشان می نشستیم، جرئت نمی کردیم از کسی حرف بیاوریم؛ زیرا ایشان با یک نگاه تند در همان کلمه اول ما را ساکت می کردند. ایشان در این موارد وقار خاصی داشتند.
امام به چند چیز مقید بودند: نماز جماعت اول وقت، تهجد، غیبت نکردن. دوستان ایشان می گفتند حتی در زمان جوانی، آن وقت که هنوز ازدواج نکرده بودند، حتی از گناه صغیره هم اجتناب می کردند.
اگر احتمال غیبت می دادند
حجت الاسلام و المسلمین رسولی محلاتی: امام در پرکاری هم به راستی کم نظیر بودند. تا آنجا که من به یاد دارم و از رفقای دوره جوانی و طلبگی ایشان شنیده ام، هیچ گاه اوقات خود را به بطالت و به گفته طلبه ها به گعده های آنچنانی که معمولاً خالی از غیبت و اذیت مؤمن و خنده های طولانی که موجب دلمردگی و دوری از خدا بود، نمی گذراندند؛ بلکه اگر گاهی هم به ناچار گرفتار چنین مجالسی می شدند، از هر گفت وگویی که احتمال غیبت و آزار مؤمن و این گونه امور در آنها می دادند، به شدت جلوگیری می کردند و یا فوراً از آن جلسه خارج می شدند.
شدیداً جلوگیری می کردند
حجت الاسلام و المسلمین توسلی: از یک دوست قدیمی شنیدم که می گفت امام دو خصلت داشتند که در بین تمام دوستان شان ممتاز بودند: اول، در مجالس غیبت شرکت که نمی کردند هیچ، از غیبت کردن هم شدیداً جلوگیری می کردند. دوم، مقید بودند به خواندن نماز شب.
غیبت امر حرامی است
آیت اللّه فاضل لنکرانی: برای وقوف به دوران جوانی امام، از برخی دوستان دوران جوانی شان متفقاً کسب اطلاع کرده ام که حتی در دوران بحرانی جوانی هم یک لغزش از امام صادر نشده است؛ مثلاً در جلسه های خودمانی که تشکیل می دادند و برای مزاح مطالبی می گفتند و اگر در لابه لای شوخی ها جمله ای گفته می شد که منظور غیبت را داشت، امام فوراً ناراحت می شدند و تذکر می دادند که غیبت امر حرامی است و جایز نیست.اسلام خیلی بر قلب امام حاکم بود.
مطلقاً غیبت نمی کردند
دکتر محمود بروجردی: از مسائلی که تمام دوستان امام اتفاق بر آن داشتند، این بود که مطلقاً غیبت نمی کردند و از همان ایام جوانی در محلی که می نشستند، اجازه نمی دادند به هیچ وجه کسی غیبت کند و اگر کسی صحبت می کرد و می خواست شروع به غیبت کند، امام فوراً مطلب را برمی گرداندند و رشته سخن را تغییر می دادند.
حق ندارید غیبتی بکنید
آیت اللّه شهید محلاتی: پس از رحلت مرحوم آقای بروجردی که خدمت امام رسیدم، فرمودند: «در این موضع گیری ها برای مرجع تراشی، شما حق ندارید یک کلمه از من حمایت بکنید یا غیبتی از آقای دیگر بکنید».
راضی نیستم
حجت الاسلام و المسلمین توسلی: طلبه ها و محصلان قدری از روز و شب را در بیرونی امام به بحث اختصاص داده بودند که در این صحبت ها گاهی از بعضی روحانیان انتقاد می شد. آنها از این بابت هم ناراحت بودند که چرا امام نه تنها قدمی برای مرجعیت برنمی دارند، بلکه کناره گیری هم می کنند.یک روز مرحوم حاج آقا مصطفی پیغام آورد که آقا فرموده اند: «شنیده ام در اینجا بعضی، به علما غیبت و جسارت می کنند، بنده راضی نیستم کسی در این خانه غیبت یا اهانت به افراد نماید».
گناه بی مزه ای است
حجت الاسلام و المسلمین مسیح بروجردی: آقای سلطانی نقل می کردند که آقا از غیبت خیلی بدشان می آمد و می فرمودند: «گناه بی مزه ای است، لذتی که ندارد هیچ، گناه هم هست».
از کسی حرف نزنید
حجت الاسلام و المسلمین ناصری: افرادی که سال ها با امام بودند، محال بود یک کلمه غیبت و یا حرف هایی که مربوط به دیگران باشد، از ایشان شنیده باشند. روزی یکی از برادران خدمت امام رسید و مسئله ای را مطرح کرد و در صحبت خود، حرفی از شخصی به میان آورد که امام ناراحت شدند و فرمودند: «در اینجا از کسی حرف نزنید».
منبع : پایگاه حوزه نت
تهیه و تنظیم :محمد حسین امین ؛ گروه حوزه علمیه تبیان
