رادیو، تصویری می شود!
آنچه این روزها زمزمه اش شنیده می شود و رویای خیلی ها را آشفته کرده ، بحث تصویری کردن رادیو می باشد . طی برنامه ریزی های انجام شده قرار است برخی برنامه های این جعبه ی خیال انگیز ضبط شوند و از این طریق در اختیار مخاطب قرار بگیرند.
رادیوی تصویری ، رادیوی نمایشی ، تصویر در رادیو و ده ها واژه ی مشابه این ها را اخیرا در انواع رسانه ها می توان مشاهده کرد ، اما همراه شدن دو کلمه ی رادیو و تصویر در کنار یکدیگر جای تامل و تعجب دارد زیرا رادیو رسانه ای صوتی است (حداقل در ایران) . در این راستا گریزی بر ورود رادیو به ایران می زنیم : پس از راه اندازی رادیو در ایران (1303) ، این رسانه که رسانه ای مجلل و گران محسوب می شد ، کم کم به خانه های مردم ایران نیز راه پیدا کرد . البته در آن دوره بیشتر برنامه های رادیو را موسیقی و خبر (اطلاع رسانی) تشکیل می داد و کارکرد دیگری برای آن در نظر گرفته نشده بود تا این که کم کم برنامه های ادبی و طنز نیز به این جعبه ی خیال انگیز راه پیدا کردند و این رسانه ی بی رقیب دل مردمان بسیاری را به دست آورد . در شهرها نیز وضعیت به همین منوال بود و در هر سرای عمومی صدای رادیو به گوش می رسید و در مواقع مهم تر نیز مردم برای گوش دادن به رادیو گردهم می آمدند.
خوش اقبالی رادیو همچنان ادامه داشت تا اینکه خبر آمد جعبه ی جادویی در راه است . اوایل که تلویزیون وارد ایران شد ، گران بود و کم ، به همین دلیل رادیو همچنان یکه تازی می کرد اما با وفور تلویزیون و اُنس مردم با آن ، کم کم رادیو به حاشیه رانده شد و به همان میزان هم مخاطبانش کمتر شدند . اما این رسانه دست از تلاش برنداشت . سعی کرد هر کجا که هنوز پای تلویزیون ، ماهواره و اینترنت باز نشده خود را سر پا نگه دارد تا مخاطبش او را به قیمت تصویر نفروشد . نتیجه آن شد که کارکرد آموزش یکی از مهم ترین بخش های رادیو شد و کم کم رادیو به سمت تخصص گرایی قدم برداشت و در این مسیر دل مخاطبان همیشه همراهش را به دست آورد و در این مسیر نیز موفق بود. رادیو هنوز مخاطبانی دارد که به هیچ قیمت حاضر به ترک آن نیستند و او را با هیچ همنشین دیگری عوض نمی کنند.
این ایده در نخستین گام شاید برای برخی ایجاد جاذبه کند اما وقتی با تامل به آن نگاه می کنیم ، می بینیم تصویری شدن این رسانه ، حباب های خیال خیلی ها را می ترکاند و این موضوعی است که به مذاق بسیاری از همراهان رادیو که نوستالژی های زیادی با آن داشته اند ، خوش نخواهد آمد
امروز شبکه های رادیویی بسیاری داریم که در ایران فعالیت می کنند و هر کدام هم جامعه ی هدف خود را دارند ؛ یک سری جوانان را مشغول می کنند ، یک سری اقتصاد دان ها را و یک سری زنان خانه دار را و خلاصه هر علاقه مند به رادیویی می تواند نیاز خود را در این حیطه برآورده کند . اما آنچه این روزها زمزمه اش شنیده می شود و رویای خیلی ها را آشفته کرده ، بحث تصویری کردن رادیو می باشد . طی برنامه ریزی های انجام شده قرار است برخی برنامه های این جعبه ی خیال انگیز ضبط شوند و از این طریق در اختیار مخاطب قرار بگیرند .
این ایده در نخستین گام شاید برای برخی ایجاد جاذبه کند اما وقتی با تامل به آن نگاه می کنیم ، می بینیم تصویری شدن این رسانه ، حباب های خیال خیلی ها را می ترکاند و این موضوعی است که به مذاق بسیاری از همراهان رادیو که نوستالژی های زیادی با آن داشته اند ، خوش نخواهد آمد.
شاید یکی از مهم ترین ابزارهای رادیو را بتوان تقویت قوه ی تخیل دانست ؛ وقتی برای هر گوینده ای یک چهره تصویر می کنیم و یا با شنیدن یک نمایش رادیویی تمام فضای داستان را در ذهن مجسم می کنیم ، لذتی وصف ناپذیر دارد که فقط هواداران رادیو آن را درک کرده اند و دوست ندارند به هیچ قیمتی این رویای شیرین را از دست بدهند . شاید با کارشناسی های دقیق و درست بتوان راه حلی برای این ایده در نظر گرفت که هم همگام با تکنولوژی قدم برداشت و هم دل آنهایی را که با این رسانه خو گرفته اند، نشکست زیرا تمام لذت گوش دادن به رادیو در دل تصویر سازی های مخاطبین نهفته است.
فرآوری: آزاده مرتی
بخش ارتباطات تبیان
منابع:همشهری آنلاین / ویکیپدیا
