زیارت ،خانه تکانی قلب و روح

باید بدانیم که آمده ایم«زیارت»و زیارت برای خود معنا و مفهومی دارد که بسیار از آنچه می شناسیم متفاوت است. زیارت سیاحت نیست ؛زیارت ،زیارت است !

زیارت اول از همه دل کندن و روی گرداندن است؛ یعنی کسی که زائر دوست می شود، از هر چه جز دوست و غیر اوست دل می کند و فقط و فقط به او نظر دارد. اگر می خواهیم زائری راستین باشیم باید تمام همت و سعی و تلاش خود را به کار گیریم تا زنجیره هایی که ما را از حبیب باز می دارند بگسلیم و در خانه تکانی قلب و روح، هر چه را غیر از یار است بیرون اندازیم . مگر می شود جسممان در حرم باشد و فکرمان جای دیگر؟نگاه سرمان به ضریح باشد اما نگاه دلمان به دنیا؟در دعا و نیایشمان به زبان ادعای محبت امام رضا(ع)داشته باشیم اما در دل با زرق و برق دنیا بیعت کنیم ؟برای میوه چینی از درخت پربار زیارت، اول خواسته و نیازمان باید همین باشد؛ زائر حقیقی شان شویم.

باید حواسمان جمع باشد خانه با صاحبخانه فرق دارد وما برای زیارت و دیدار با صاحبخانه سختی و مشقات سفر را به جان خریده ایم، نه دیدن خانه !و خانه اگر عزیز می شود و در و دیوارش بوسه گاه می شود و خاک درش توتیای چشم می گردد، به حرمت حضور صاحبخانه است. اگر قرار بود به دیدن هنر مندی ها و کاشیکاری ها و آینه کاری برویم، هزاران جای دیگر هم بود. باید به خودمان نهیب بزنیم که در حریم با شکوه رضوی همان غوغایی برپاست که در ملکوت و مظلومیت و غربت بقیع! آن قدر محو خانه نشویم که صاحبخانه را از یاد ببریم.

گرشبی در خانه جانانه مهمانت کنند

گول نعمت را مخور مشغول صاحبخانه باش

زیارت هزاران فایده و ثمر دارد. درست، زیارت امام رضا(ع)معادل هزاران حج و عمره است.

حق همین است اما به شروط ها . «عارفاً به حقه »روح اصلی همه این تلاش هاست و رکن اساسی و اصلی آن.

معرفت به چه و به که؟ اول باید خود را بشناسیم، قوت ها و ضعف های خودمان را بدانیم و نیازمندی های خود را با تمام وجود درک کنیم ،نیازهایی که فقط به آب و نان و شفای جسم و خواسته های دنیوی خلاصه نمی شود . اینجا جایی است که باید افق های روبه روی خود را ببینیم و چشم انداز ملکوتی رشد و کمال خود را تصور کنیم. دیگر اینکه بدانیم به زیارت چه کسی آمده ایم. بهترین راه برای غرقه شدن در دریای معرفت امامت، نشستن بر لب ساحل زیارت ها و دعاهایی است که خود آن نفوس رحمانی برایمان به ارمغان گذاشته اند. خوشا به حال مان اگر با ترنم دل نواز زیارت جامعه کبیره مدهوش شویم . خوشا به حالمان اگر در زیر باران معانی بلند زیارت امین الله از خود به امام رضا(ع)و از امام رضا(ع)به خداوند پل بزنیم و مهم ترین خواسته هایمان را با زیبایی بیکران تصویر شده در آن بخوانیم ،به حکم اینکه او زنده و حاضر و ناظر است، باید بیش از کمیت به کیفیت اهمیت بدهیم. دعا و زیارت و نماز را با شور و نشاط و بسط روح و شوق تمام انجام دهیم، اگر چه کم باشد. با خستگی و رودربایستی و بی حوصلگی زیارت نکنیم و از انجام کارها و اعمالی که طاقت آن را نداریم اجتناب کنیم. چه بسا یک خلوت کوتاه عارفانه ،یک زیارت امین الله با شوق و معرفت و دو رکعت نماز زیارت،کار صدها ساعت خواندن و قیام و قعود ملال آور را انجام دهد.

مهم این است که احساس کنیم با تمام وجود در نزد او هستیم و مهمان او؛هم خودما ن با نشاط زیارت به جا آوریم و هم اگر با همراهان هستیم آنها را به زحمت نیندازیم و همه روحیات و ظرفیت ها را در نظر بگیریم . او دریای کرامت است کافی است اعمال ما قطره ای خالص باشد،آنگاه به دریا می پیوندد و خود دریا می شود.

به حکم زنده بودن و ناظر دانستن امام، باید با کمال ادب در حرم رفتار کنیم. آرام گام برداریم، با ادب حرف بزنیم و نشست و برخاست کنیم. نجیبانه گریه کنیم و خالصانه مناجات کنیم با آرامی و طمأنینه زیارتنامه بخوانیم، صدایمان را به ویژه در نزد ضریح مطهر بلند نکنی. بی توجهی به دیگران، خود را به هر قیمتی به روضه منوره رساندن و با شدت و فشار پنجه در ضریح افکندن، مصداق بی توجهی به حق الناس است . فراموش نکنیم زیارت با همه شان والایش و با همه اوصاف و فضایلش مستحب است و مستحب هیچ وقت مقدمه حرام و مکروه نمی گردد و این ادب عصاره همه فضایل است.

حافظا علم و ادب ورز که در مجلس یار

هر که رانیست ادب لایق صحبت نبود

چه زیباست اگر برای همه حق خواندن نماز در بالا سر مبارک را قائل شویم. چه نیکوست اگر کریمانه حرمت سالمندان و بیمارا ن را در حرم پاس بداریم . چه شوق برانگیز است کریمانه و بزرگوارانه از خطاهای خواسته و ناخواسته همه در گذریم و چه شور انگیز است اگر در همه دعاها و نیازهایمان سیره نورانی مادرمان حضرت زهرا(س)را پیش گیریم و در ابراز همه دعاها و خواسته هایمان ،خواسته ها و نیازهای دیگران را بر خودمان مقدم شماریم؛ حتی آنان که به ما بدی کرده اند.

اینجاست که احساس می کنی مثل پدری مهربان نه، مهربان تر از پدر و مادر، برایمان آغوش گشوده است و آقایمان میزبانی کریم است. همه ما را می پذیرد با اینکه از همه بدی هایمان با خبر است.

اینجا حریم یار است، خانه است، محل فرود ملائک است، هزاران هزار نفر از همین جا، همین جا که تو گام بر می داری یا ایستاده ای ،به معراج اجابت رسیده اند . آنها توانستند،تو هم می توانی ! و یکی هست...و یکی هست که باید همه را عرض و حال و مقام و نیازت را به واسطه او به امام رئوف ببری. پیشگاه او را بیش از هر جا می توانی در اینجا جست و جو کنی و از او کمک بخواهی.

منبع:نشریه ضمیمه آیه آبان ماه 88

بخش حریم رضوی