صریح باشیم
صریح یعنی؛ بی پرده، بدون پیچش، آشكار ، خالص، ناب. بیشتر نوجوانها؛ نمی توانند حر ف دلشان را راحت با بزرگترها در میان بگذارند و ناراحتند. به همین دلیل بزر گترها هم منظور آ نها را نمى فهمند.
اشكال كاركجاست؟
ما تلاش می كنیم حرف هایمان را بزنیم و بزر گترها را زود به اصل مسئله برسانیم، اما چون با خودمان و دیگران رودربایستی داریم یا حتی در گفتن عجله می كنیم ، بخشی از صحبت هایمان ناگفته می ماند و بخشی را هم از یاد می بریم.
تازه آن وقت انتظار داریم بزر گترها (والدین ، معلم ها، دوستان و...) مطلب را متوجه شوند و جواب درست بدهند. كمى انصاف بدهید؛ اگر یك نفر با شما بریده بریده و ناقص حرف بزند چه احساسی خواهید داشت؟
چند پیشنهاد ساده
باادب باشید
اگر ادب را در صحبت و رفتارتان رعایت كنید، می توانید منظورتان را بهتر به دیگران انتقال دهید و دیگران هم كلام شما را زودترمتوجه می شوند. این طورى دیگران اشتباهات شما را نادیده مى گیرند و فرصت بیشتری به شما می دهند.
رعایت ادب یعنى
* موقع حرف زدن با بزر گترها به چشم آنها زل نزنید.
* مواظب باشید موقع حرف زدن صدای شما بلند نباشد.
* آرام و شمرده حرف بزنید.
* حركات اضافى نكنید! لازم نیست برای بیان مطلب از حركات دست و صورت زیاد استفاده كنید.
تمرین كنید
حتماً به خود می گویید مگر حرف زدن هم تمرین می خواهد؟ درست است ؛ خوب حرف زدن تمرین می خواهد، این مسئله را می توانید از اطرافیان خود كه خوب حرف می زنند سؤال كنید تا متوجه شوید آ نها چه قدر تمرین كرده اند؛ مثلاً در یك جای خلوت روبه روی آینه بایستید و سعی كنید حرف های خودتان را تكرار كنید ، یا مطلب را یكبار برای دوستان نزدیك خود توضیح دهید.
ساده بگویید
یكی از خوبی های تمرین آن است كه بعد از مدتی ، مهارت لازم برای ساده كردن كارهای پیچیده را پیدا می كنید. مثل كاركردن با رایانه كه ابتدا ، كار سختی به نظر می رسد، اما با تمرین به راحتی می توانید آن را یاد بگیرید. لازم نیست از كلمات قلمبه استفاده كنید، تمرین كنید ساده حرف بزنید تا منظورتان را بهتر برسانید.
اصل مطلب را اول بگویید
یكی از مواردی كه باعث می شو د نتوانیم منظورمان را به صراحت بیان كنیم، مخلوط شدن حرف اصلی با مطالب اضافی است ؛ برای مثال وقتی می خواهید درباره ی رفتن به خانه ی یك دوست از والدین خود اجازه بگیرید ، اگر بگویید برای درس خواندن یا انجام كار عملی باید با یكی از هم كلاسی هایم باشم ، سؤال باران خواهید شد:
- اسم دوستت چیست؟
- خانه شان كجاست؟
- چه كار عملى دارید؟
- تا ساعت چند برمى گردى؟
... -
اما اگر همان ابتدا جواب سؤا لهاى احتمالى را داشته باشید و بگویید می خواهم به خانه ی فلان دوست و همكلاسی
بروم و در باره ى فلان درس كار عملى انجام دهم و تا فلان ساعت طول مى كشد (البته باید والدین شما آ نها را بشناسند) والدین شما كمتر سردرگم مى شوند. پیشنهاد می كنم تا مدتى، هر وقت صریح نبودید این مطلب را یك بار دیگر مرور كنید.
بخش کودک و نوجوان تبیان
منبع:رشد نوجوان
مطالب مرتبط:
