پیامک های حضرت رقیه علیهاالسلام

سلام بر تو و عاشورای بزرگی که در چشم‏های کوچک تو خلاصه شده است.

سلام بر تو که در خنکای لبخند حسین علیه‏السلام رها بودی و پا به پای آبله، زخم‏هایش را به جستجو.

سلام بر کوچکی گام‏هایت؛ به تو و خاطرات در آتش رها مانده‏ات.

سلام به تو ای سئوال بزرگ تاریخ!

مرغ دلم خرابه شام آرزو كند           تا با سه ساله دختركى گفتگو كند

آن دخترى كه قبله ارباب حاجت است           حاجت رواست هر كه بدین قبله رو كند

از نوای نیمه جانم کاخ عدوانم شکست                                دشمن دون ضربه خورد از اشک چشمانم شکست

بود همچون ذوالفقاری در غلاف، آوای من                              چون برون آمد سپاه کفر عدوانم شکست

ظلم افشا شد، هدف برگشت، ظالم خوار شد                       این همه در پرتوی فریاد سوزانم شکست

ابتکار ناله ام روح ستم را خورد کرد                                      در خرابه کاخ را احوال نالانم شکست

شد لباس کهنه ام چون پرچمی دشمن شکن                       داد استکبار را موی پریشانم شکست

شام ویران را اُحد کردم ز آه پُر طنین                                     همچو زهرا تکیه گاه بیت الاحزانم شکست

فریاد جگرخراشت را در خشت خشت خرابه‏های شام مویه می‏کنم و وسعت رنجت را با کوه‏ها در میان می‏گذارم. غبار اندوهت را هیچ بارانی نمی‏تواند شست.

بر کتیبه‏های سوخته می‏نویسمت و وجدان‏های بیدار جهان را به قضاوت می‏طلبم.

هم‏سن و سال‏هایت، سرگرم بازی بودند؛ اما تو انگار رسالتت بود که انسان را سربلند کنی...

      تو در شناسنامه ات مگر دست برده ای              اصلا نمی خورد به سن و سال اندكت

هان ای دختر خورشید! تو خرابه‏نشین نیستی. اینک عرش را به پاس قدوم تو مفروش کرده‏اند.

پای بگذار! بالِ تمامِ ملایک برای گام گذاشتنت در خویش نمی‏گنجند. منقّش‏ترین و گسترده ترینِ ایشان را برگزین تا محملِ تو در عروجِ بزرگ و منوّرت باشند.

كس نگشت از درگه او نا امید            لطف او همواره بر شیعه رسید

حالا رقیه فهمید بابا دو بخش دارد                بخشی به روی نیزه، بخشی به خاک صحرا

تازیانه ‏ها، احترام تورا نگه نداشتند ، کوچه‏های شقی، انگشتان به خار خلیده‏ات را نادیده گرفتند ، دهان‏های تهمت، از چشم‏های معصومت شرم نکردند. دندان‏های تیز و گرسنه، روشنای گیسوانت را دریدند، مردان شقاوت، کودکی‏ات را رحم نکردند.

آری! ارکانِ این هنگامه، روزی بر صخره‏های تاریخ نوشته خواهد شد.

یا ابتاه مَن ‌الذّی اَیتمنی علی صِغَرِ سنّی (پدر جان چه کسی مرا در کودکی یتیم کرده؟)

یاابتاه لیتنی لک الفداء (ای پدر کاش من قربانت می‌شدم)

یاابتاه لیتنی توسدت التراب و لاأری شیبَک مخضباً بدماء  (ای پدر کاش خاک مرا در آغوش می‌کشید تا محاسنت را به خون رنگی نمی‌دیدم )

  در لابه لای تاول پاهای کوچکش                                  هم جای خار هم اثر سنگ خاره بود

***

حالا گرسنگی به سراغم که آمده

آغوشم از محاسن تو بوی نان گرفت

آخر طلوع داغ تو کنج تنور بود

در شام زخم های تو خورشیدمان گرفت

***

               با گوشواره های خودشان ناز می کنند                               این دختران که سنگ به ویرانه می زنند

سنگین شده ست گوشم و بهتر که نشنوم                             حالا که روی قیمت تو چانه می زنند

   حتماً عمو نبود که با گریه عمه گفت:                                      دارند حرف تو در خانه می زنند

او با هر ناز غریبانه، پرتویی از بی‏منتهای خورشید را در دل کوچک خود می‏کشاند تا آن جا که از نور، سرشار شد و چهره‏ی زردش به سان خورشید درخشید، آن قدر که در خورشید محو شد...

زن غساله، چه ها دید که با خود می گفت                           مادرت کاش به جای تو پسر می آورد

سلام بر غم‏های بی‏انتهایت یا رقیه!

اندوهت را می‏گذاری و می‏روی. می‏روی و کوچکی دنیا را به طالبانش وامی‏گذاری. اندوهت را بر صورت خرابه می‏پاشی و می‏گذری تا به لبخندی ابدی بپیوندی.

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان