صبحدم
بی هدف در کوچه ها می گشت
بی آنکه مقصدش را بداند از این کوچه به آن کوچه، از این بازار به آن بازار
تابش سوزان خورشید بر سر شهر، گذر زمان را یاد آوری می کرد.
ظهر شده بود....
دیگر تاب و توان نداشت، انگار گرفتاری هایش را پایانی نبود.
با خود می گفت:
ببین چگونه این مشکلات، گرفتارم کرده است!!!
کار بیشتر و تلاش افزون تر هم باری از آن کوه کم نکرده بود.
و گاه رو به خدا می گفت: سهم من از لطف بی کران تو چیست؟
گرفتاری؟!
نداری؟!
پس چیست که من نمی دانم؟!
مرد غرق در افکار، بی آن که بداند به خانه امام صادق علیه السلام رسیده بود.
لحظه ای درنگ کرد، کجا بهتر از اینجا؟!!
شکایت روزگار را نزد چه کسی بهتر از او می توان برد؟!
در گشوده شد...
درد خود را بازگو کرد:
هر چه از گرفتاری اش می گفت: امام می شنید.
سپس امام فرمود:
شکایتت برای چیست؟
مانده بود!
بهت زده از خود می پرسید:
یعنی این همه گرفتاری هیچ است؟!!
نمی دانست چه بگوید!
روزگار بر او تنگ گرفته بود.
زندگی اش به سختی می گذشت.
اما چرا امام چیز دیگری می گفت؟
امام فرمود:
اگر به تو سرمایه ی بسیار بدهند حاضری دست ازما برداری و دل ازما بگیری؟هر لحظه بر بهت و حیرتش افزوده می شد.
امام فرمود:
اصلا حاضر بودی همه ی ثروت دنیا را داشتی و ما را نداشتی؟امام فرمود:
سرمایه ای به این عظمت داری و از نداری می نالی؟!!گوهری داری که حاضر نیستی به هیچ قیمتی حتی همه ی دنیا از دستش بدهی.
غروب شده بود.
مرد در کوچه ها قدم می زد و بی اختیار اشک می ریخت،
دلش آرام گرفته بود.
اکنون می دانست گوهری دارد که همه ی عالم در برابرش هیچ است.
می دانست و با خود می اندیشید...
