نحوست سيزده !؟
مطلبی که پيش روداريد ، توسط خانم نسرين قاسم پورملکی ، يکی از بينندگان سايت تبيان ، ارسال گرديده است . ضمن تشکر ازايشان ، اين مطلب برای استفاده شما عزيزان ، ارائه می گردد :
- در فرهنگ ايراني صحبتي از نحوست سيزده نيست. نياکان ما به خلاف اروپائيان و اعراب ، عدد سيزده را فرخنده و خوش يمن مي دانستند. ابوريحان بيروني در کتاب آثارالباقيه، آنجا که از مردم ايران باستان سخن مي گويد به روزهاي سال اشاره مي کند و درباره سيزدهم فروردين مي نويسد : ايرانيان باستان هر روز از ماه را به نامي مي خوانند و سيزدهمين روز ماه ، « تير » ناميده مي شود و « تير » نام فرشته اي عزيز و نام ستاره اي بزرگ و نوراني و خجسته است. بنا براين سيزده نمي تواند نحس باشد
- بر اساس اساطير ايراني در اين روز، سرحد ايران و توران با تير انداختن آرش مشخص مي شود. به اين معنا که ميان افراسياب که بر شهرهاي ايران مسلط شده بود و منوچهر که در قلعه ترکستان متحصن گرديده بود، صلح مي افتد و اين دو موافقت مي کنند که يک تن از لشکر منوچهر با همه توان خود تيري بيندازد و هرجا که آن تير فرود آمد مرز دو کشور باشد ؛ وسرانجام ، آرش تيري از قله دماوند مي افکند که در کنار جيحون فرود مي آيد و به اين ترتيب ، ايرانيان در" تير" روز از تيرماه که آن را « تيرگان » مي خوانند از محنت رهايي مي يابند. به همين سبب در اين روز جشني برپا مي داشتند که همچون مهرگان و نوروز خجسته ومبارک است .
- سيزدهم هر ماه ِ شمسي كه تير روز ناميده مي شود مربوط به فرشتهً بزرگ و ارجمندي است كه " تير " نام دارد و در پهلوي آن را تيشتر مي گويند. فرشتهً مقدس تير در كيش مزديستي مقام بلند و داستان شيريني دارد.
- ايرانيان ِ قديم نيز پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادي كردن كه به ياد دوازده ماه سال است، روز سيزدهم نوروز را كه روز فرخنده ايست به باغ و صحرا مي رفتند و شادي مي كردند و در حقيقت با اين ترتيب رسمي بودن دورهً نوروز را به پايان ميرسانيدند.
