ورود ماه محرم

محرم ماه حزن واندوه اولیای خداست. امام رضا علیه السلام فرمود: وقتی محرم وارد می‌شد دیگر کسی لبخند بر لب پدر من نمی‌دید. به یاد تشنه‌لبان نهر فرات کنار چشم من رود کارون شد. محرم، ای یاد‌آور خاطره‌های سنگین و باور نکردنی، آیا به راستی سیدالشهدا در تو تنها شده؟ آیا در تو اهل‌بیت سیدالشهدا به اسارت رفتند؟ آیا در تو خیمه‌هایشان را به آتش کشیدند؟ حقیقت دارد که اسب بر بدن عریان او تاختند؟ آیا درست است که در کنار دریای آب، سرو رسول خدا را لب‌تشنه هدف تیر قرار دادند؟ به قدری بدن امام در زیر سم اسبان لگدکوب شده بود که وقتی خواهرش در روز یازدهم این بدن را در گودی قتلگاه مشاهده کرد با ناباوری فرمود: انت اخی ، انت ابن والدتی  ای مصحف ورق ورق، آیا تویی برادرم؟ زنده نگاهدار محرم  که هست عالمی از نشئه‌ی این باده مست.

این غافله از مدینه حرکت کرده و شاید مردم به ظاهر، زنان و فرزندان خرد و دختران و اصحابی که هستند را می‌بینند، اما پیامبر به دنبال این غافله است. امام در مدینه فرمود پیامبر به من فرمود: حسینم اخرج الی العراق به سوی عراق حرکت کن. همه‌ی مردم امنیت دارند، اما پسر پیامبر امنیت ندارد و در امن‌ترین نقطه‌ی عالم یعنی کعبه پسر فاطمه امنیت ندارد. دخترش روز عاشورا به او گفت: بابا اگر می خواهی بروی ما را به مدینه برگردان.

کاروان مدینه دیگر بازنگشت و دیگر مدینه هر چه منتظر ماند آن‌ها را ندید. روزی در مدینه فریاد برآمد: اهل الیثرب لا مقام لکم بها. دیگر در خانه‌هایتان نمانید. خبری داشت که همه را از خانه ها بیرون کشید. او درکنار قبر پیامبر و در مسجد نبوی بر بالای منبر رفت و گفت مردم، حسین را کشتند و سرش را بالای نیزه بردند و بدنش را زیر سم اسبان قرار دادند.

تنظیم: گروه حوزه علمیه تبیان