هلال ماه رجب شد از افق پیدا

نشاط روی چمن بین كه شُست ابر بهار

ز گرد عارض بستان، غبار رنج و تعب

شد از بنفشه چمن چون بهشت غرق عبیر

شد از شكوفه زمین چون سپهر پر كوكب

درخت تاج مرصّع نهاد بر سر و دوخت

صبا به قامتش از پرنیان سبز سلب1

زهی طراوت گل‌های آتشین رخسار

زهی لطافت بت‌های سیمگون غبغب

بیا كه مژده رحمت رسید و خواند سروش

سرود تهنیت خسرو خجسته نسب

هلال ماه رجب شد چو از افق پیدا

در آمد آن مَه من با هزار وجد و طرب

ز برج علم، درخشان ستاره‌ای بدمید

كه مِهر و مَه ز فروغش به حیرت‌اند و عجب

كنار «فاطمه» دخت حسن(ع) شكفته گلی

كند چو ماه تجلی در این مبارك شب

نهال گلشن دین نور دیده زهرا

سپهر دانش و بینش محیط علم و ادب

شه سریر ولایت محمد بن علی(ع)

كه آمدش ز خدا «باقرالعلوم» لقب

توان در آینه روی او خدا را دید

كه اوست مظهر آیات ذات اقدس ربّ

كمال و دانش و تقوا از مكتبی آموز

كه چرخ كسب فضایل كند از آن مكتب

گرفت خاك عرب روشنی ز چهره او

چو جلوه كرد جمالش بر آسمان عرب

درخت علم و كمالش ز عَذْب و شیرینی است

چو شاخه‌های درختان نخل غرق رطب

مه سپهر فضیلت كه نور دانش او

ز هم درید حجاب ضلال و جهل و شَغَب2

كلام اوست فروزنده‌تر ز اختر و ماه

حدیث اوست گران‌مایه‌تر ز سیم و ذهب

زهی خطیب بلیغی كه تا ابد خطبا

چو در لئالی طبعش كنند زیب خطب

«رسا» به ساحت مطلوب حق رسید كسی

كه در طریق ولایش نهاد پای طلب

"دكتر قاسم رسا"

1- سَلَب: لباس.

2- شَغَب: شور و خروش و فتنه و فساد.