خودت^[1]  

بگو كه یك شبه مردی شدی، برای خودت

وَ ایستاده‌ای امروز، روی پای خودت

نشان بده به همه، چه قیامتی هستی

وَ باز، در پی اثبات ادّعای خودت

از آسمانیِ گهواره، روی خاك بیفت

بیفت مثل همه مرد‌ها به پای خودت

پدر قنوت گرفته تو را برای خدا

ولی هنوز تو مشغول «ربّنا»ی خودت

كه شاید آخرِ سیرِ تكاملِ حلقت

سه جرعه تیر بریزی، درون نای خودت

یكی به جای عمویت كه از تو تشنه‌تر است

یكی به جای رباب و یكی به جای خودت

بده تمام خودت را به نیزه‌ها و بگیر

برای عمّه، كمی سایه در ازای خودت

وَ بعد، هم‌سفر كاروان، برو بالا

برو به قصد رسیدن به انتهای خودت

وَ در نهایتِ معراجِ خویش می‌بینی

كه تازه آخر عرش است، ابتدای خودت

سه روز بعد، در افلاك، دفن خواهی شد

درون قلب پدر، خاك كربلای خودت

چون موج، روی دست پدر پیچ و تاب داشت

وز نازكی، تنی به صفای حباب داشت

چون سوره‌های كوچك قرآن، ظریف بود

هر چند، او فضیلتِ «امّ‌ الكتاب» داشت

چون ساقه‌های تازه‌ی ریواس، تُرد بود

از تشنگی اگر چه بسی التهاب داشت

از بس كه در زلالیِ خود، محو گشته بود

گویی خیال بود و تنی از سراب داشت

لبخند، سایه‌ای گذرا بود بر لبش

با آن كه بسته بود دو چشمان و خواب داشت

یك‌جا سه پاسخ از لبِ خاری شنیده بود

آن غنچه لیك فرصتِ یك انتخاب داشت

خونش پدر به جانب افلاك می‌فشاند

گویی به هدیه دادنِ آن گل، شتاب داشت

خورشید، در شفق شرری سرخ‌گون گرفت

یعنی كه راهِ شیریِ او، رنگِ خون گرفت

شمّه‌ای گویم من از میدان عشق

گرم جان‌بازی چو شد سلطان عشق،

زآن سبب آمد به سوی خیمه‌گاه

دید روی دست زینب، طفل خویش

وه! چه طفلی؟ تشنه و زار و پریش

بِه از این گوهر ندارد هیچ كان

اصغرش خوانند لیكن اكبر است

این شفیع عاصیان در محشر است

این‌كه بینی از عطش گردیده‌ مات

ریزد از لعل لبش، آب حیات

طفل بی‌شیری كه بینی در نواست

آخر این نوباوه‌ی پیغمبر است

پس یگانه گوهرش بگْرفت شاه

هم‌رهش آورْد سوی رزم‌گاه

از عطش می‌سوخت از سر تا قدم

آمد و تا پر بر آن حنجر نشست

آن كه بُد سرچشمه‌ی آب بقا

تیر كین، سیراب كردش از جفا

ای «بنایی»! طفل شه رفتی ز هوش

لب ببند از این مصیبت، شو خموش

كای پدر! آن عاشق شیدا منم

در جهان از عشق تو، رسوا منم

جان بابا! من ز عشقت سوختم

از تو درس عاشقی آموختم

در حرم من گوهر یك‌دانه‌ام

شمع رویت را، پدر! پروانه‌ام

مست می‌باشم من از جام الست

جرعه‌ای زآن باده‌ام بنْموده‌ مست

هم‌چو خالی كنج لب افتاده‌ام

من ز جان‌بازی عقب افتاده‌ام

این دل سودایی‌ام، تنگ است، تنگ

بعد اكبر، زندگی ننگ است، ننگ

درس انجامم تو در آغاز دِه

بلبلت را از قفس پرواز دِه

تا شوم پروانه‌ی بی ‌بال و پر

تیر عشقت را بدون گفت‌وگو

جان بابا! من سپر سازم گلو

باز كن اكنون تو از بازوی من

عاقبت آن طفل خُرد بی‌گناه

شد، «رضایی»! كشته روی دست شاه