«شیرتو شیر»؛ یک اقتباس سینمایی موفق

«شیرتوشیر» تازه ترین ساخته ابراهیم فروزش را می بایست نه فقط بهترین فیلم روز سوم جشنواره کودک دانست که میتوان آن را بهترین اثر کارنامه سینمایی فروزش قلمداد کرد. فروزش که براساس داستانی با عنوان «شیر» از هوشنگ مرادی کرمانی فیلمنامه این اثر را نوشته تلاش زیادی کرده با وامداری به داستان مرادی کرمانی فضای سرخوشانه و بعضا طنزآلود داستان را وارد فضای فیلمنامه کند. اما اصلی ترین ویژگی مثبت فیلم نه این فیلمنامه اقتباسی شسته رفته که بازی هدایت هاشمی در نقش اصلی فیلم است؛ نقش یک مرد روستایی که همسرش را به هنگام زایمان از دست داده و از اینجا به بعد است که برای بزرگ کردن فرزندش دردسرهای زیادی را متحمل میشود. هاشمی که این روزها «یه حبه قند» را هم روی پرده دارد با شناخت درست نقش و از آن مهمتر یافتن لحنی متناسب با کاراکتر، کاری کرده که نه فقط به عنوان بازیگر اول کار که به عنوان جزیی از یک فیلمنامه درخشان به شدت مورد توجه واقع شود.

به جز هدایت هاشمی بازی مائده طهماسبی هم از جمله اله مانهای مثبت فیلم است ضمن اینکه نابازیگرانی که نقشهای کاملا فرعی فیلم را ایفا میکنند هم در تعادل کامل با کل فیلم هستند ولی اینکه چرا فروزش، لیلا اوتادی را به عنوان ایفاگر یکی از نقشهای فرعی فیلم قرار داده شاید به دلیل الزامات گیشه ای باشد اما اوتادی نه تنها نمیتواند چندان که باید سیمای یک زن روستایی را ایفا کند بلکه در برخی جاها هم وامدار لهجه برآمده از موقعیت جغرافیایی فیلم نبوده و همین به ضرر فیلم تمام میشود.

«شیرتوشیر» فیلمبرداری دقیقی دارد؛ دقت نظر مرتضی پورصمدی در چینش میزانسنهای فیلم و به خصوص نورپردازی دقیق فیلم موجب ایجاد اثری همگن شده که هرچند یک ربع انتهایی آن بیش از حد کِشدار میشود اما این مزیت را دارد که به عنوان یک اثر شریف سینمای کودک مورد توجه قرار گیرد.