پسر آفتاب

عالمی دارند این پدر و پسر با هم ، که بی کفش های مکاشفه و کوله بار معرفت ، حتی از کنار آن هم ، نمی توان گذشت . پدر حسین است و پسر ، علی اکبر شبیه ترین فرد - خُلقا و خَلقا و منطقا – به رسول الله صلی الله علیه و آله . بنابراین علی اکبر از یک سو، مدرس حوزه ادبی است و از سوی دیگر ، شاگرد اخلاق نبوی .

در منزلی از منازل بین مکه و کربلا ، که بعضی «ثعلبیه » بعضی «عذیب »  و بعضی «قصر بنی مقاتل» گفته اند ، امام حسین علیه السلام بر روی اسب به خواب کوتاهی فرو می رود ، چرتی یا قیلوله ای . و سپس ناگاه از خواب می پرد و می فرماید :

ـ «انا لله و انا الیه راجعون و الحمد لله رب العالمین » .

علی اکبر ، که همه جا همرکاب و هم نفس پدر است ، چشم فرو می افکند و می پرسد:

ـ پدر جان ! پدر جان ! هر چه شر و بدی است از شما دور باد ، درخواب چه دیدید که انا لله گفتید و خداوند را ستودید؟

امام حسین علیه السلام می فرمایند :

ـ جان پدر ! اسب سواری دیدم که به ما اشاره می کرد و ندا می داد :

ـ مگر نه ، ما به حقیم پدر جان ؟!

پدر می فرماید :

ـ چرا ؛ قسم به آن که بازگشت بندگان به سوی اوست ، ما حق مطلقیم .

دهان شیرین علی اکبر ، چون غنچه ای به این کلام شکفته می شود که :

پس چه باک از مرگ در بستر حقیقت ؟!

پدر ـ حسین علیه السلام ـ به روشنی حظ می برد ، از این کلام عارفانه و عاشقانه ای که از زبان جوان خویش میشنود . نگاه مهربانش را که از آن عشق و تحسین و رضایت می بارد ، به فرزند می دوزد و می گوید :

عزیز دل ! خدا بهترین پاداشی را که فرزندی از پدر گرفته است به تو عنایت کند.

سید مهدی شجاعی

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان