حجاب مردان را حریص می کند؟!

یکی از ایرادهایی که بر حجاب گرفته‏اند این است كه ایجاد حریم میان زن و مرد بر اشتیاق ها و التهاب ها می‏افزاید و طبق اصل «الانسان حریص علی ما منع منه»، حرص و ولع نسبت به اعمال جنسی را در زن و مرد بیشتر می‏كند؛ به علاوه سركوب كردن غرایز موجب انواع اختلال های روانی و بیماری های‏ روحی می‏گردد. آیا این حرف صحیحی است ؟

***

راسل در كتاب زناشویی و اخلاق اعتراف می كند كه عمل  روحی در مسائل جنسی غیر از حرارت جسمی است ، آنچه با ارضاء تسكین می یابد حرارت جسمی است نه عطش روحی. بدین نكته باید توجه كرد كه آزادی در مسائل جنسی سبب شعله ور شدن مشمولات به صورت حرص و آز می گردد، از نوع حرص و آزهایی كه در صاحبان حرمسراهای رومی و ایرانی و عرب سراغ داریم. ولی ممنوعیت و حریم ، نیروی عشق و تغزل و تخلیل را به صورت یك احساس عالی و رقیق و لطیف و انسانی تحریك می كند و رشد می دهد و تنها در این هنگام است كه مبدا و منشأ خلق هنرها و ابداع ها و فلسفه ها می گردد.

حاجت های طبیعی بر دو قسم است: یك نوع حاجت های محدود و سطحی است مثل خوردن، خوابیدن، در این نوع از حاجت ها همین كه ظرفیت غریزه شباع و حاجت جهانی مرتفع گردد، رغبت انسان هم از بین می رود حتی ممكن است به تنفر و انزجار مبدل گردد. ولی یك نوع دیگر از نیازهای طبیعی صفت و هیجان پذیر است مانند پول پرستی و جاه طلبی.

غریزه جنسی دارای دو جنبه است ، از نظر حرارت جسمی از نوع اول است ولی از نظر تمایل روحی دو جنس به یكدیگر چنین نیست.

جاه طلبی بشر هم از همین قبیل است، ظرفیت بشر از نظر جاه طلبی پایان ناپذیر است،‌هر فردی هر مقام اجتماعی و هر پست عالی را كه به دست آورد باز هم طالب مقام بالاتر است و اساساً هر جا كه پای حس تملك به میان بیاید از پایان پذیری خبری نیست.

غریزه جنسی دو جنبه دارد: جنبه جسمانی و جنبه روحی، این غریزه از جنبه جسمانی محدود است، از این نظر یك زن برای اشباع مرد كافی است، ولی از نظر تنوع طلبی و عطش روحی شكل دیگری دارد.

در روان شناسی جدید  روی محرومیت ها و ناكامی ها بسیار تكیه شده است؛و می‏گویند كه ناكامی ها معلول قیود اجتماعی است و پیشنهاد می‏كند كه تا ممكن است باید غریزه را آزاد گذاشت‏ تا ناكامی و عوارض ناشی از آن پیش نیاید و خیلی ها با استناد به این موضوع می گویند حجاب باعث ناکامی و مشکلات روحی می شود اما اینطور نیست.

پاسخ این ایراد این است كه اگر چه ناكامی، بخصوص ناكامی جنسی، عوارض وخیم و ناگواری دارد و مبارزه با اقتضای غرایز در حدودی كه مورد نیاز طبیعت است، غلط است، ولی برداشتن قیود اجتماعی مشكل را حل نمی‏كند، بلكه بر آن می‏افزاید.

در مورد غریزه جنسی و برخی غرایز دیگر، برداشتن قیود، عشق به مفهوم‏ واقعی را می‏میراند، ولی طبیعت را هرزه و بی‏بند و بار می‏كند؛ در این مورد هر چه بیشتر عرضه شود، هوس و میل به تنوع افزایش می‏یابد.

راسل در این باره می‏گوید: «اگر پخش عكس های منافی عفت مجاز بشود، پس از مدتی مردم خسته خواهند شد و نگاه نخواهند كرد، درباره یك عكس‏ بالخصوص و یك نوع بی عفتی بالخصوص صادق است، ولی در مورد مطلق بی‏ عفتی‏ها صادق نیست یعنی از یك نوع خاص بی عفتی خستگی پیدا می‏شود ولی نه‏ بدین معنی كه تمایل به عفاف جانشین آن شود، بلكه بدین معنی كه آتش و عطش روحی زبانه می‏كشد و نوعی دیگر را تقاضا می‏كند  و این تقاضاها هرگز تمام شدنی نیست. میان آنچه عشق نامیده می‏شود و به قول ابن سینا «عشق عفیف» و آنچه به صورت هوس و حرص و آز و حس تملك در می‏آید با اینكه هر دو روحی و پایان ناپذیر است، تفاوت بسیار است.

عشق، عمیق و متمركز كننده نیروها و یگانه پرست است و اما هوس، سطحی و پخش كننده نیرو و متمایل به تنوع و هرزه صفت است. این نوع از عطش كه هوس نامیده می‏شود ارضا شدنی نیست. اگر مردی در این مجرا بیفتد ، فرضا حرمسرایی نظیر حرمسرای هارون الرشید و خسرو پرویز داشته باشد پر از زیبا رویان كه سالی یك بار به هر یك نوبت نرسد، باز اگر بشنود كه در اقصی نقاط جهان یك زیباروی دیگر هست، طالب آن‏ خواهد شد.

نمی‏گوید بس است دیگر سیر شده‏ام و به طور كلی در طبیعت انسانی از نظر خواسته‏های روحی، محدودیت در كار نیست. انسان روحا طالب بی نهایت آفریده شده است. وقتی هم كه‏ خواسته‏های روحی در مسیر مادیات قرار گرفت به هیچ حدی متوقف نمی‏شود، رسیدن به هر مرحله‏ای میل و طلب مرحله دیگر را در او به وجود می‏آورد. اشتباه كرده‏اند كسانی كه طغیان نفس اماره و احساسات شهوانی را تنها معلول محرومیت ها و عقده‏های ناشی از محرومیت ها دانسته‏اند.

همانطور كه‏ محرومیت ها سبب طغیان و شعله‏ور شدن شهوات می‏گردد، پیروی و اطاعت و تسلیم مطلق نیز سبب طغیان و شعله‏ور شدن آتش شهوات می‏گردد. امثال‏ فروید آن طرف سكه را خوانده‏اند و از این طرف سكه غافل مانده‏اند.

اشتباه فروید و امثال او در اینست كه پنداشته‏اند تنها راه آرام كردن‏ غرایز، ارضاء و اشباع بی حد و حصر آنها است. اینها فقط متوجه‏ محدودیت ها و ممنوعیت ها و عواقب سوء آنها شده‏اند و مدعی هستند كه قید و ممنوعیت، غریزه را عاصی و منحرف و سركش و نا آرام می‏سازد.

طرح شان‏ اینست كه برای ایجاد آرامش این غریزه، باید به آن آزادی مطلق داد آن‏ هم بدین معنی كه به زن اجازه هر جلوه‏گری و به مرد اجازه هر تماسی داده شود اما به عقیده ما برای آرامش غریزه دو چیز لازم است: یكی ارضای غریزه در حد حاجت طبیعی، و دیگر جلوگیری از تهییج و تحریك آن.

اینكه اجتماع به وسائل مختلف سمعی و بصری و لمسی موجبات هیجان غریزه‏ را فراهم كند و آنگاه بخواهد با ارضا، غریزه دیوانه شده را آرام كند، میسر نخواهد شد. هرگز بدین وسیله نمی‏توان آرامش و رضایت ایجاد كرد، بلكه بر اضطراب و تلاطم و نارضایی غریزه با هزاران عوارض روانی و جنایات ناشی از آن، افزوده می‏شود.

تحریك و تهییج بی حساب غریزه جنسی عوارض وخیم دیگری نظیر بلوغ های‏ زودرس و پیری و فرسودگی نیز دارد. اما اینكه می‏گویند كه «الانسان حریص علی ما منع منه» مطلب صحیحی است، ولی‏ نیازمند به توضیح است.

انسان به چیزی حرص می‏ورزد كه هم از آن ممنوع‏ شود و هم به سوی آن تحریك شود، به اصطلاح تمنای چیزی را در وجود شخصی‏ بیدار كنند و آنگاه او را ممنوع سازند، اما اگر امری اصلا عرضه نشود یا كمتر عرضه شود، حرص و ولع هم نسبت بدان كمتر خواهد بود.

ما انكار نمی‏كنیم كه دسترسی نداشتن به رفع غریزه موجب انحراف می‏شود و باید شرایط ازدواج قانونی را سهل كرد، ولی بدون شك آن مقدار كه تبرج و خودنمایی زن در اجتماع و معاشرت های آزاد سبب انحراف جنسی می‏شود به‏ مراتب بیشتر از آن است كه محرومیت سبب می‏گردد.پس این جمله ی مخالفان حجاب که پوشش زنان باعث حرص مردان می شود صحیح نبوده و حفظ پاکدامنی کمک می کند تا مردان نیز آرامش روحی بیشتری داشته باشند.

منابع:سایت چارقد/سایت کلوب

مطالب مرتبط :

بی حجابی از نوع مدرن

قدم قدم تا بی بند و باری

حجاب؛ افزایش التهاب برای مردان؟