به جای عبدالکریم نزد کریم می رویم
وجود مبارك آیت الله العظمى حائرى، وقتى به دعوت بزرگان زمان خود، به خصوص مرحوم شیخ محمد تقى بافقى از اراك به قم آمد و حوزه علمیه را تأسیس كرد، چند مرجع بزگوار دیگر در آن زمان در قم بودند، مانند آیت الله فیض، آیت الله كبیر، آیت الله سید محمدتقى خوانسارى، آیت الله صدر الدین صدر، آیت الله حجت.
ایشان وقتى به قم آمد، محور تمام مراجع شد. تمام پولهاى وجوهات به جانب ایشان رفت.
به شخصیتى مأموریت داد كه نزد بزرگان دین برود، بگوید: عبدالكریم با ارادت به شما عرض مىكند: شما آنچه نیاز دارید بفرمایید، من با كمال میل انجام مىدهم.
نماینده ایشان خدمت آیت الله حجت آمد، گفت:
آقا فرمودند به شما عرض كنم كه اگر كارى، پولى، مشكلى دارید، بفرمایید. ایشان فرمودند: سلام مرا به ایشان برسانید و بگویید: ما به جاى عبدالكریم، نزد خود كریم مىرویم. این سیر روح است.
صبح بعد آیت الله حجت، داماد خود را صدا زد و گفت: چند نفر از علماى بزرگ قم را بگو بیایند. آمدند، دور اتاق نشستند، مهرش را از گردنش درآورد و گفت:
جلوى چشم من این مهر را بشكنید. گفتند: این مهر را شما به نامهها و رسیدهاى سهم امام مىزنید؟ گفت: بشكنید، معطل نكنید. مهر را شكستند.
فرمود: من امروز وقتى به سراغ قرآن رفتم، اول صفحه را باز كردم، آمده بود:
« لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ »
من تا اذان ظهر مىمیرم، مرا خواستند و دعوتنامه براى من آمده است. محبوب مرا خواسته است. هر چه آوردند، نخورد. نه چایى، نه نان، نه پنیر.
خودش مىفهمید كه باید برود، گفت: از كنار قبر حضرت ابى عبدالله علیه السلام تربت آوردهام، آن را بیاورید. ذرّهاى از آن را در آب ریخت و گفت: الْحَمْدُ لِلَّهِ! كه آخرین لقمه من در این دنیا، تربت مولایم ابى عبدالله الحسین علیه السلام بود. بعد « لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ » گفت و رفت.
تهیه و تنظیم: محمد حسین امین گروه حوزه علمیه تبیان
منابع: پایگاه استاد حسین انصاریان
