لاف بزرگ

قلم زدن از کسی که عصاره هستی است چقدر بی پروایی می خواهد! سخن گفتن از کسی که سخن هستی است و همه وجود از او می خواند! ما مدعیانیم که در لاف بزرگ خود در مولاپرستی مانده ایم و رسوب کرده ایم! این هم از حقارت و کوچکی ماست!

او منتظر است!

اگر ما منتظریم و اگر ما قصد داریم ویژگیها و شرایط منتظران حقیقی ظهور را بدانیم تنها یک راه باقی است: باید به خود او نگاه کرد و از خود او آموخت! مولای ما در رأس همه منتظران است و اگر ما منتظریم شاید توانسته باشیم درجه ای از درجات عالی انتظار او را بدست آوریم! مگر نه این است که او اسوه حسنه روزگار ماست و خوشا به حال ما آدمهای این عصر که امام عصر ما، اوست. او خود درس انتظار را به ما می آموزد. الفبای انتظار ظهور را از زبان او باید آموخت و هجّی کرد!

درس اول انتظار!

اولین درس انتظار او آن است که منتظر حقیقی بهترین بنده ی خداست. او خود بهترین بنده است همان که درس انتظار را می آموزد. پس بندگی خداوند نخستین قدم انتظار است. «یا ایها الناس اعبدوا ربکم الذی خلقکم والذین من قبلکم لعلّکم تتقون؛ ای مردم خدا را عبادت کنید کسی که شما را خلق کرد و کسانی که قبل از شما بودند شاید که پرهیزگار شوید.» (بقره- 21)

پس عبودیّت و بندگی پروردگار درس اول منتظر واقعی شدن است! چه درس سختی! بی شک باید عمری را سپری کرد و تمرین داشت تا شاید درجاتی از بندگی حاصل شود که در آن صورت درجاتی از انتظار نیز در ما تحقق خواهد یافت!

در امتداد خدا!

اگر درس اول انتظار را به خوبی دریافتیم و بندگی پروردگار مهدی(عج) را نمودیم از کسانی خواهیم بود که در ظهور او مطیع و فرمانبردار خواهیم بود و این ثمره ی درس اول انتظار است! مولا جز اطاعت از یاوران خود چه می خواهد؟! بندگی خدا اطاعت امر خداست و درس اول انتظار تربیت نیروی فرمانبردار از ولی خداست! و چون اطاعت از او اطاعت از خداست، منتظر واقعی دوگانگی نمی بیند، او محو در امر مولای خود است! «طوبی لشیعه قائمنا المنتظرین لظهوره فی غیبه و المطیعین له فی ظهوره؛ امام صادق (علیه السلام) فرمودند: خوشا به حال شیعیان قائم ما که در زمان غیبت او منتظر ظهورش و در زمان ظهورش مطیع او هستند.

نمره قبولی از درس اول انتظار بندگی خدا و اطاعت ولی اوست و جز این تبصره و ماده ای ندارد!

درس دوم!

درس دیگر منتظر واقعی بودن را باید از خود منتظر واقعی آموخت. مولای ما عاشق است. پس درس دوم انتظار عشق است. عاشقی شیوه ی منتظران است. عشق به همه عالم از جهاد و نبات و حیوان و انسان! عشقی به رنگ خدا! منتظر واقعی عاشق همه است چوه همه رنگ و بوی معبود او را دارند. چون همه عالم تسبیح گوی معبود او هستند و چون همه عالم مولای او را انتظار می کشند! منتظر واقعی یک عاشق واقعی است.

بی خبر نباش!

می دانی عاشق واقعی از حال معشوق خود غافل نمی شود! باور کنیم که مولای عاشق ما صبح و شام از حال عاشقان خود غافل نمی شود! نکند تیرهای گناهمان قلبش را مجروح کند! او عاشق واقعی است چون منتظر حقیقی تنها خود اوست! اگر ما این درس انتظار و عاشقی را از او می آموختیم ...! عاشق دل معشوق را نمی شکند و قلبش را مجروح نمی کند! برگردیم این درس منتظر بودن هنوز برای ما دشوار است، خوب آن را یاد نگرفته ایم! خدا کند انتظار لاف بزرگ ما مدعیان دروغگو نباشد! انتظار بی عاشقی؟! محال است! اشتیاق شیعیان به امام هاله ای از اشتیاق امام به شیعیان است. اگر امام ما را دوست نداشت او را دوست نمی داشتیم. او عاشق تربیت ماست. گناه شیعیان تیرهایی است که بر قلب امام می نشیند. اما امام لحظه ای مسئولیت خود را رها نمی کند. پس چرا بسیاری از شیعیان چشم بسته اند و کم به یاد او هستند؟! خود مولا فرمود: «إنا غیر مهملین لمراعاتکم و لاناسین لذکرکم؛ ما در رعایت حال شما کوتاهی نمی کنیم و شما را فراموش نمی کنیم».

پایان ...

درسهای انتظار را از منتظر واقعی که خود امام است باید آموخت. او معلم و مربّی خوبی است. سعی کنیم شاگردان خوبی باشیم! عبودیت و عاشقی درسهای سختی هستند اما اگر با دلت جلو بیایی همه را فرا می گیرد!

منابع و مآخذ:

1- بارقه ی نور- سخایی- بخش آخر

2- امام زمان (عج) عصاره عالم خلقت- جوادی آملی

3- بحارالانوار- علامه مجلسی (ره) ج 53

4- کمال الدین- ص 357