ارزیابی ریاضی
یکی از فعالیت‌های آموزشی که در دو دهه اخیر به‌طور جدی زیر سؤال بوده است، ارزیابی‌های سنتی در مدارس و سایر مؤسسات آموزشی است. تمرکز انتقادات مطرح، بر عدم کفایت امتحانات سنتی و تأثیری است که بر روند آموزش جهت آمادگی شرکت در این امتحانات است.
انتقادات بر این مبنا بنا شده است که شکل رایج ارزیابی‌ها نمی‌تواند ضامن یادگیری با کیفیت و عمیق، توسعه تفکر انتقادی، دانش ماندگار و یادگیری در طول عمر باشد. به عبارت دیگر، باور عمومی نسبت به ارزیابی‌های رایج در قالب امتحانات به عنوان حافظ کیفیت آموزش، زیر سؤال رفته است.
فصل‌نامه رشد آموزش ریاضی در شماره پاییز خود با ارائه مقاله‌ای به این موضوع تحت عنوان«ارزیابی ریاضی» پرداخته است.
خانم سهیلا غلام‌آزاد نویسنده این مقاله، مقاله خود را در چند قسمت با عنوان‌های: تعریف ارزیابی، نظارت بر پیشرفت دانش‌آموزان، تصمیم‌گیری‌های آموزشی، ارزشیابی موفقیت تحصیلی دانش‌آموزان، ارزشیابی برنامه‌ها، مفاهیم و رویه‌ها، فرایند‌های ریاضی، حل مسئله، ارتباطات، نگرش نسبت به ریاضی، ارزیابی مناسب، ارزیابی عملکرد، پوشه کار، مصاحبه و مشاهده، روبریک‌ها و شاخص‌های عملکرد و جمع‌بندی ارائه کرده و در بخش جمع‌بندی آورده است:
ارزیابی واقعی عملکرد ریاضی دانش‌آموزان یکی از مسئولیت‌های دائمی معلمان است. در دو دهه اخیر، متأثر از رویکرد شناختی به آموزش ریاضی، بحث ارزیابی کیفی در کنار آزمون‌های رایج مورد تأکید بوده است.
در این رویکرد علاوه بر ارزشیابی موفقیت تحصیلی دانش‌آموزان، بر عملکرد و پیشرفت دانش‌آموزان نظارت شده و براساس آن تصمیمات آموزشی و برنامه‌ای اخذ خواهد شد.
به این ترتیب، ارزیابی به‌جای آنکه یک ابزار کنترلی باشد به ابزاری جهت رشد و ارتقای یادگیری تبدیل می‌شود. در رویکرد شناختی، یک فعالیت ارزیابی مناسب، تکلیف یا مسئله‌ای است که از طریق آن، دانش‌آموزان می‌توانند دانسته‌های خود را به نمایش بگذارند. این‌گونه فعالیت‌ها باید بخش جدایی‌ناپذیر فرایند یادگیری باشد».
این مقاله را می‌توانید در فصل‌نامه رشد آموزش ریاضی، شماره 105، پاییز 1390 مطالعه کنید.
