مرغابی های ایرانی 3
مرغابی ها پرندگانی مهاجرند و در فصل زمستان، تعداد زیادی از آنها به ایران مهاجرت می کنند. از آن جمله می توان به انواع زیر اشاره کرد:
ب: گروه پهنه چینان
در این گونه که در سواحل دریای خزر دیده می شود. یک جفت از شاه پر های مرکزی دم جانور نر بلند شده و سیاه رنگ است.
رنگ پاره در جانور نر سبز زیتونی است. روی آن رنگ نارنجی و در زیر آن دو نوار سیاه و سفید دیده می شود.
رویه ی پشتی جانور ماده قهوه ای سیر و رویه ی شکمی اش قهوه ای روشن است.
رنگ پاره به رنگ قهوه ای و نامشخص است. و گردنی باریک دارد.
این جانور در هر دوره تخم گذاری 6 تا 12 تخم سبز متمایل به آبی و کرم می گذارد. غذای این گونه از مواد گیاهی تشکیل می شود. سریع پرواز می کند و راه می رود.
این جانور علاوه بر سواحل شمالی کشورمان در فرانسه، اسپانیا، فنلاند، امریکای شمالی و . . . تخم گذاری می کند.
مرغابی بور:
این مرغابی را در بروجرد، بوره بط می گویند. و در بندر انزلی یرزل.
جنس نر در این مرغابی در پر پوش فصلی رنگی قهوه ای و کرم داشته ولی رنگ پاره فلزی ندارد. بخش جلویی بال بور رنگ است.
رنگ ماده نیز قهوه ای و کرم است اما رنگ پاره سفید و سیاه غیر فلزی است.
این گونه به آب و هوای معتدل سازش دارد و در آب شیرین زندگی می کند. غذای این گونه از مواد گیاهی است.
جانوری ترسو است و تند پرواز می کند.
حیوان ماده در هر دوره حدود 7 تا 15 تخم به رنگ زرد یا نخودی می گذارد.
مرغابی بور، علاوه بر کشورمان در اسکاتلند، شرق انگلستان، دانمارک، سوئد، افغانستان و . . . دیده می شود.
مرغابی کفچه نوک:
این مرغابی را در بندر انزلی به علت نوک ملاقه ای شکلش ملاقه نوک می نامند.
جانور نر در این گونه در فصل بهار دارای رنگ زیبایی است. سر دارای رنگ سبز با جلای فلزی ویژه ای است و نوک سیاه است. رنگ پاره سبز فلزی است.
جانور ماده رنگ قهوه ای خال خال دارد و در هر دوره ی تخم گذاری 7 تا 14 تخم می گذارد، که به رنگ زرد و نخودی مایل به سبز است.
در زمستان و به ویژه آذر ماه، در مرداب انزلی زیاد دیده می شود.
از مواد جانوری تغذیه می کنند. روی زمین به خوبی راه نمی روند. و به ندرت در آب فرو می روند.
شکار آن ها به دلیل سرعتشان در مخفی شدن در نیزارها مشکل است.
مرکز یادگیری سایت تبیان تنظیم: یگانه داودی