حق او بزرگ است
روایت شده است که مردی مادرش را بر دوش خود حمل می کرد و بر گرد خانه خدا طواف می داد. وقتی طواف به پایان رسید مرد نزد رسول (صلی الله علیه واله وسلم) رفت و از او پرسید: «آیا حق مادرم را ادا کردم؟»
آن مرد گمان می کرد که بر دوش کشیدن و طواف دادن مادر، بالاترین حد بزرگداشت و نیکی به اوست. پیامبر به او گفت: «نه، نه به اندازه یک لحظه از حمل کردن او.»
یعنی آنچه که تو برای مادرت انجام دادی حتی با لحظه ای از لحظه های سختی که او در هنگام تولد تو تحمل کرده است، برابری نمی کند.
خداوند تعالی می فرماید: «وَ وَصَِِِّینا الاِنسانَ بِوالِدَیهِ اِحساناً حَمَلَتهُ اُمَّهُ کُرهاً وَ وَضَعَتهُ کُرهاً وَ حَملُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهراً»[1]
« و انسان را پند دادیم به نیکی کردن درباره پدر و مادر. مادرش او را به دشواری حمل کرد و به دشواری به دنیا آورد و او را پرورش داد و حمل و شیر دادن او سی ماه به طول می انجامد.»
[1] - احقاف، آیه 15
بخش کودک و نوجوان تبیان
منبع:101 حکایت اخلاقی
مطالب مرتبط:
