نوبتم را پس می گیرم
بعضی وقت ها فکر می کنم دیگران به من توجه نمی کنند و به نوبت من احترام نمی گذارند و حق مرا می خورند.
وقتی به حق خودم نمی رسم عصبانی می شوم از اتاق بیرون می روم و در را محکم به هم می کوبم. با اینکه می دانم این کار اصلا خوب نیست ولی من خیلی عصبانی می شوم.
همه ی دوستانم را برای تیم فوتبال انتخاب می کنند ولی مرا بازی نمی دهند به همین خاطر احساس می کنم به حق خودم نرسیده ام.
توی پارک همه ی بچه ها سر سره بازی می کنند ولی به من اجازه نمی دهند بازی کنم، آن وقت احساس می کنم که به حق خودم نرسیده ام.
وقتی قرار است من و برادرم نوبتی با کامپیوتر بازی کنیم، اما او حتی نمی گذارد به آن نزدیک شوم، احساس می کنم به حق خودم نرسیده ام
وقتی می گویم این چه وضعی است؟! پدرم می گوید باید به خاطر چیزهایی که دارم، خیلی هم خوش حال باشم. بعضی وقت ها می بینم که وضع من از دیگران بهتر است.خواهر بزرگترم فکر می کند درست نیست که او این همه درس و مشق داشته باشد و من نداشته باشم.
همیشه سعی می کنم که با تلاش بیشتر حقم را پس بگیرم اما نه با عصبانیت.سعی می کنم به دیگران کمک کنم و با مهربانی با بچه های دیگر رفتار کنم، اینطوری می توانم حق خودم را پس بگیرم. حتی دوستان زیادی هم پیدا می کنم.
مهدیه زمردکار
بخش کودک و نوجوان تبیان
مطالب مرتبط:
