جوانان چه مِی گویند: (جامعه شناسی شادی (2))
گفتگو با آقای منصور بهرامی (روان شناس و عضو انجمن بین المللی تحلیل رفتار متقابل)
برای این كه شاد باشید، چه كارهایی انجام می دهید؟
- فاطمه (22 ساله، دانشجو) ، خودم را سرگرم می كنم، تلویزیون نگاه می كنم، كتاب می خوانم، به گردش و مهمانی می روم، به پارك و سینما می روم.
- نسترن (21 ساله، دانشجو) ، با خانواده ام تماس می گیرم، پیاده روی می كنم.
- مریم(24 ساله، دانشجو)، موسیقی گوش می دهم، به پارك، سینما و یا بازار می روم.
- پریسا (24 ساله، دانشجو)، به منزل دوستانم می روم، موسیقی گوش می دهم، با خانواده ام به گردش می روم.
- احمد (31ساله، هنرمند)، بهترین چیز كه واقعاً مرا شاد می كند زمانی است كه بتوانم شخص دیگری را شاد كنم. در حقیقت شادی من شادی دیگران است. البته شادی هایی كه جنبه بیرونی داشته باشد، در جامعه ما كمتر وجود دارد. من كمتر جایی را می شناسم كه بتوانم با كمترین هزینه بروم و شاد باشم. مگر انسان ثروتمند باشی تا بتوانی از فضاهای تفریحی سالم استفاده كنی.
- آروین (25ساله، كشیش)، شاد بودن بستگی به شرایطی دارد كه ما در آن قرار داریم، بعضی اوقات برای این كه انرژی هایی كه از دست داده ایم دوباره به دست آورده و از ناراحتی درآییم، نیاز به تنهایی داریم. مثلاً من به فضاهای باز و طبیعت می روم. من هر وقت بخواهم به صورت جمعی شادی كنم و شاد باشم ترجیح می دهم در جمعی حضور پیدا كنم كه با من همفكر باشند. به نظر من این بهترین نوع شادی است. حتی ممكن است حضور در یك میهمانی آنقدرها كه گذراندن اوقات در كنار همفكرانم مرا شاد می كند، برایم شادی بخش نباشد!
- علی (27 ساله، كارمند)، علاوه بر پیاده روی كردن و رفتن به پارك، سعی می كنم خودم را با محیط اطرافم منطبق كنم. سعی می كنم مثل یك مومی باشم كه خودم را با محیط اطرافم (حتی اگر ناشاد و غمگین باشد) ، وفق دهم. به نظر من آدم هایی كه با موقعیت ها و محیط های مختلف تطبیق پیدا نمی كنند، اغلب غمگین و ناراحت و گوشه گیر هستند.
- ابراهیم (26 ساله، كارمند)، سعی می كنم جایی بروم كه با روحیاتم سازگار باشد. مثلاً طبیعت و سكوت و آرامش را خیلی دوست دارم.
- محمد (37ساله، كارمند)، با خانواده یا به تنهایی به تفریح می روم یا برنامه های طنز تلویزیون را نگاه می كنم.
آخرین باری كه از ته دل خندیدید، كی بود؟ علت خنده تان چه بود؟
- فاطمه(22ساله، دانشجو) شب یلدا، جوك ها و شوخی هایی كه در این شب بود.
- نسترن (21 ساله، دانشجو)، نمی دانم، خنده هایم ظاهری است.
- مریم(24 ساله، دانشجو) یك ساعت پیش با خواندن یك SMS.
- پریسا (24ساله، دانشجو)، چند ساعت پیش با شنیدن یك جوك كه دوستم تعریف كرد.
آروین (25ساله، كشیش)، دیشب بود. چون من یك اقلیتم و دیشب شب كریسمس بود.
- علی (26ساله، كارمند)، تقریباً چهار روز پیش كه دوستانم شوخی راه انداخته بودند و همگی با هر حركتی از جانب بچه ها، خنده سر می دادیم.
- ابراهیم (26 ساله، كارمند)، تقریباً نیم ساعت پیش كه با یكی از اقوام نزدیكم صحبت كردم و مطلبی را برایم تعریف كرد و باعث شد بسیار بخندم و شاد شوم.
- محمد (37ساله، كارمند) چند ساعت پیش یكی از دوستان جوك گفت و همه ما از ته دل خندیدیم.
در مصاحبه هایی كه با جوانان به عنوان گروهی بزرگ از جامعه فعلی ما انجام شد، دیدیم كه شادی های آنان بسیار محدود هستند. تفریحاتی كه می تواند باعث شادمانی شان شود بسیار كلیشه ای و خالی از هیجان لازم جوانی است، این امر باعث می شود كه روحیه جامعه، تحلیل رفته و به سوی افسردگی و اندوه و در نتیجه كاهش بهره وری از جهات مختلف پیش برود. جامعه ای كه درصد بالایی از آن را جوانان تشكیل داده اند، جوانانی كه نسل فردای مدیران، سیاستمداران و پدران و مادران جامعه ما را تشكیل می دهند. آیا وقت آن نرسیده به موضوع شادی این نسل و ساماندهی مناسبت های شاد در جامعه ، جدی تر بیندیشیم. آیا وقت آن نرسیده كه روح نشاط و شادی را در این نسل خسته و افسرده بدمیم و از انرژی آنان برای كار و تلاش جهت ساختن آینده كشور بهره ببریم.
در ادامه بررسی مسئله حبس شادی در جامعه، از دیدگاه روان شناسی و مبحث تحلیل رفتار متقابل، به سراغ آقای منصور بهرامی (روان شناس و عضو انجمن بین المللی تحلیل رفتار متقابل) رفتیم. ایشان در گفتگویی صمیمانه، به سؤالات ما پاسخ دادند.
روزنامه ایران
لینک ها
- جامعه شناسی شادی ( قسمت اول)
- فروش کتاب های « روان شناسی » و « متفرقه » در فروشگاه اینترنتی تبیان
