هابیل و قابیل

ضیاء بخش سماوات و ارض، مطلق نور

شدم خلیفه تو در زمین به حکم ضرور

ولی زکینه ی شیطان شدم ز جنت دور

ز آه و گریه و زاری دگر شدم رنجور

کریم بنده نواز ای خدا جنّ و بشر

بسوخت خرمن امید و بخت من یکسر

ز آستان تو هستم خجل هم از همسر

نشسته ام ز ندامت میان خاکستر

که بخشیدی تو از رحمت خطایم

شدم زان گریه بر بکا ملقب

غم و درد پشیمانی به یک جا

روان سیلاب اشکم بر گل روست

ولی او در عوض فرموده احسان

دوباره کوکب بختم درخشید

نموده مهر من مهر محمد (صلی الله علیه واله وسلم)

دگر حب حسین (علیه السلام) و هم حسن (علیه السلام) را

بنام پنج تن از شوق صلوات

بحکم ایزد باری تعالی

ز راه لطف مهرت کرد تعیین

که بفرستم به جای مهر صلوات

چو عمر ما هم بگذشت چالاک

نشان و نام او با من بفرما

بدان هابیل باشد وارث من

امامت باشد از پروردگارم

دگر از رنج و غم آزاد گشتم

بود لایق به انوار نبوت

امیر و هادی نوع بشر نبی اله

که داده کثرت بی حد به گوسفندانم

دشت و صحرا به چشم من زشت است

آب بر این زمین همی راندم

بی اثر گشت زحمت قابیل

حاصل زحتم شدست همین

که فراوانی ام نکرده عطا

خسته گشتم زکار خود دیگر

حاصل کارم همه شد پوچ و یکسر شد بباد

خانه ی امید من فصل درو دیوانه شد

بر سر من گشت نازل با غم و رنج شدید

شکر می یابد بدرگاه خدا

کفر نعمت از کفت بیرون کند)

تا خدا بخشد عطا بر تو ز جود

پیشه کن هر صبح و ظهر و شب نماز

جلوه های حق ببینم در نماز

می کنم آئینه ی دل با صفا

از پی نعمت بخوانم من نماز

می دهد فرمان بخوانم نافله

تا خدا بر من دهد نعمت ز جود

پس نمازم را بخوانم با شتاب

یک صعود و یک نزول و یک فرود

ملک الناس یا اله الناس

هم بر آور ز لطف حاجاتم

در بهشتش ده از کرم مسکن

با محمد (صلی الله علیه واله وسلم وآله الاطهار)

بپاشم از گذشته بیشتر تخم

بسی گندم بروید باب دندان

پدر از بهر من افسانه گفت [ه] است

نه بر این کارها دارم نیازی

نماز و ذکر ارزانی به هابیل

توئی معبود من پروردگارا

بکن از لطف خود نازل تو باران

که بهر گوسفندان است نافع

که شخم من همه گل گشت یاران

نه دارم من به بارانت نیازی

چرا این کشت بی حاصل نمودی

به هنگام شفق الحمدالله

نماز شکر تو امشب بخوانم

ندارم کار دیگر جز ثنایت