عملگی تا طلبگی و مرجعیت
مرحوم شیخ عبدالله زنجانى ابن مولى احمد زنجانى پدرش از خوانین و از رجال دولت و سیاست در ایران بود، ولى از همه صرف نظر كرده متوجه تحصیل علم شد تا حدى كه از علماى مبرزین شد.
و پسر او شیخ عبدالله زنجانى در ایام جوانى به عتبات رفته و ساكن كربلا شد ولى از تنگى معاش مجبور شد به كسب و كار مشغول شود، اتفاقا روزى به همراه بنائى در خانه اى كه متعلق به شیخ عبدالحسین شیخ العراقین طهرانى بود كار مى كرد.
تصادفا شیخ او را دیده و از فراست از سیماى او، او را شناخت و از كارگرى و عملگى بازداشته وادار به تحصیل علم كرد و خود لوازم و مخارج زندگى او را بعهده گرفت .
و به تربیت وى پرداخت و او نیز باكمال كوشش و جدیت به تحصیل علم ادامه داد و با اراده و توفیق خداوند متعال در علم و فضل به جائى رسید كه خود را شایسته شاگردى شیخ طهرانى یافت .
پس مدتى طولانى از درس او استفاده كرد و چندى كه در كربلا بود ملازم او بود، پس از او به درس شیخ زین العابدین مازندرانى رفت عاقبت به نجف رفت و در بحث سید حسین كوه كمرى شركت كرد و سفرى به هند كرد.
و عاقبت به زنجان مراجعت كرده در آن شهر مشغول زعامت و تدریس و امامت و وعظ و ارشاد شد و قبل از سنه 1300 ه مرجعیت را ترك گفته دوباره به كاظمین برگشته سپس در سامرا به درس میرزاى بزرگ مجدد شیرازى شركت كرد و در سنه 1327 هجرى در كاظمین وفات یافت (1)
1-اعلام الشیعه قسم سوم جز اول ص 1191
منبع : کتاب مردان علم در میدان عمل ، جلد 5 نوشته سید نعمت الله حسینی
تهیه و تنظیم : گروه حوزه علمیه تبیان