چهره‌ای جدید از پلیس؟

این اثر كه ابتدا با عنوان 'گیوتین' و سپس با نام ' آخرین روز' مراحل تولید را پشت سر گذاشت، سرانجام با نام ' سقوط آزاد' راهی پخش شبكه یك سیما شد. مجموعه هفت قسمتی 'سقوط آزاد' كه تولید آن از ابتدای شهریور ماه كلید خورد، این بار قصد داشت با حمایت مالی موسسه سینمایی نیروی انتظامی -ناجی هنر- تلاش های این نهاد را در برخورد با كسانی كه با حمایت های خارجی در پی جاسوسی و اقدامات خرابكارانه سیاسی و امنیتی در كشور هستند، به تصویر بكشد.

داستان این اثر در مقایسه با مجموعه های تلویزیونی كه در گذشته با محوریت قاچاق مواد مخدر، قتل و یا قاچاق اشیاء عتیقه روی آنتن رفتند، برای بیننده تازگی داشت ضمن آنكه اقدام 'حبیب اله كاسه ساز' تهیه كننده این مجموعه در تبلیغ 'سقوط آزاد' در سطح شهر مردم را برای دیدن این مجموعه مشتاق تر كرد.

با آغاز هفته نیروی انتظامی، این مجموعه تلویزیونی نیز برای بینندگان رونمایی شد؛ شاید مهمترین تفاوت این سریال مناسبتی با اسلاف خود، در انتخاب بازیگران آن خلاصه می‌شد. حضور بازیگری همچون 'حامد بهداد' در قاب تلویزیون كه بیشتر در سینما دیده شده و سال گذشته بخاطر بازی در فیلم سینمایی 'جرم' مسعود كیمیایی سیمرغ بهترین بازیگر مكمل مرد را در جشنواره فجر به دست آورده بود، وجهه تمایز مجموعه سقوط آزاد به شمار می رود.

'علیرضا امینی' كارگردان جوان این مجموعه با انتخاب بهداد در قالب یك پلیس جدید و قرار دادن 'پوریا پورسرخ' به عنوان مكمل وی قصد داشت به تركیب جدیدی در انتخاب چهره تلویزیونی پلیس ایرانی دست بزند. بینندگان كه تا پیش از این شاهد چهره های آرام و متین از پلیس ایرانی در آثار تلویزیونی و سینمایی بودند و چهره هایی چون فرامرز قریبیان، محمد صادقی، سید شهاب الدین حسینی ، عبدالرضا اكبری و محمود پاك نیت را در این كسوت به یاد داشتند این بار با چهره و تیپ جدیدی رو به رو شدند. شاید بتوان نخستین نقص این انتخاب را به نامانوس بودن چهره شخصیت های پلیس این داستان با ذهن تماشاگر ایرانی مرتبط دانست زیرا بهداد و پورسرخ نه تنها لحن و گفتار بلكه در بازی و تیپ سازی نیز مصنوعی ظاهر شدند.

بهداد كه قرار بود در این مجموعه نقش یك پلیس جدی و سختكوش -سرگرد صابری- را در قاب تلویزیون جای دهد، سعی كرد تا با اخم و گره افكنی در صورت و خشن كردن صدا این خصوصیت را به بیننده القا كند. پورسرخ نیز بیش از آنكه نمایشگر پلیسی با قدرت عكس العمل و توانایی بدنی بالا باشد، تیپ و پوشش ظاهری وی برای بیننده جلب توجه كرد.  این رفتارها و پوشش ظاهری این دو بازیگر زمانی برای بیننده غیر قابل باورتر شد كه شاهد استفاده از خودروهای مدرن و وارداتی در انجام ماموریت های پلیسی بود؛ این مساله بیش از آنكه برای مردم مورد قبول واقع شود بیانگر هزینه ای بود كه حامیان مالی این اثر برای تولید آن متحمل شده اند.

هرچند كارگردان تلاش كرد تا داستان مجموعه را در چند قسمت ابتدایی آن در حال تعلیق نگه دارد، اما ذهن پویای مخاطب زودتر از آنچه كه فیلمنامه نویس تصور می كرد، داستان را حدس زد. كارگردان جوان این مجموعه، تلاش كرد تا با حركت دوربین و ایجاد صحنه های اكشن و درگیری مسلحانه در شهر نمای جدیدی از یك فیلم پلیسی را به بیننده نشان دهد تا بر جذابیت بصری مجموعه بیافزاید. نمونه این تلاش ها را در درگیری مسلحانه میان نیروهای پلیس با اشرار، استفاده از بالگرد نیروی انتظامی و نیروهای ویژه در تونل رسالت، تعقیب و گریز در اتوبان های خلوت پایتخت و ترور ' عماد' از طریق یك اسلحه تك تیرانداز قابل مشاهده است. اما همه این تلاش های بصری مانع از آن نشد تا ضعف بازیگران از ارایه یك بازی جذاب و كاستی های فیلمنامه از سوی مخاطبان نادیده گرفته شود.

به نظر می رسد كارگردان بیش از آنكه بخواهد بازیگر اصلی این اثر یعنی بهداد را هدایت كند او را در ایفای نقش آزاد گذشته و به همین خاطر بازی ارایه شده از او فی البداهه به نظر می رسد. در مجموع 'سقوط آزاد' تلاش تهیه كننده، كارگردان و حامیان مالی این اثر برای ارایه چهره ای جدید از پلیس ایرانی است كه به نظر می رسد در زمینه مسایل مالی نسبت به دیگر مجموعه های تلویزیونی با دلمشغولی های كمتری برخوردار بوده كما اینكه پیش از آغاز پخش آن زمزمه هایی در زمینه دستمزدهای كلان پرداختی به بازیگران این مجموعه به گوش رسید و البته از سوی تولیدكنندگان آن رد شد. این مجموعه نشان داد كه تولید یك اثر فاخر پلیسی كه بیننده را راضی نگه دارد، بیش از پول و امكانات مالی و پشتیبانی نیازمند گروه تولید و بخصوص بازیگرانی است كه حضور در كسوت پلیس ایرانی را با شخصیت های اكشن و مطرح سینمایی در جهان اشتباه نگیرند و تولید اینگونه آثار را در خلق آثار پر حادثه و ضرب آهنگ تند فیلم خلاصه نكنند. البته بازی گرفتن كارگردان از بازیگران نیز هنری است كه بیشتر در زمان نمایش رخ نمایی می كند. هنری كه در سقوط آزاد همپای عنوان اثر عمل كرد و جنس بازی شخصیت های اصلی آن در عین غیر قابل قیاس بودن یادآور نوع بازیگران مطرح خارجی بوده است.