در حریری از نور

تو را چه زیبا سرود خداوندِ كاینات با واژه‌هایی از جنس نور.

پروانة شاخساران آسمان! هر آن‌چه آینه، رو به رویت آغوش گشوده‌اند تا تو را در خویش تكرار كنند.

هر آن‌چه آسمان، به خاك افتاده‌اند تا گام‌هایت را به سجده ببوسند.

بزرگ مرد تاریخ! بهار از سر انگشتان تو به شكوفه می‌نشیند.

خورشید، از گوشه پیشانی بلندت طلوع می‌كند. تو را با كدام كلماتِ محدود بخوانم كه نمی‌گنجی، نه در كلام، نه در كلمه.

خورشیدی سرشار در دست‌هایت، ملائك به دست بوسی‌ات مباهات می‌كنند.

سرشار از چشمه مهتاب! هر چه پروانه بر گردنت بال می‌زنند، هر چه آسمان، رو به رویت دریچه می‌شود برای پرواز.

می‌آیی؛ ایوانِ كفر ویران می‌شود از ایمانِ چشم‌هایت.

شب، مچاله می‌شود زیرِ قبایِ گسترده آسمان، در روزی پایان‌ناپذیر؛ آن چنان روشن كه هزاران خورشید، گویی در آن به طلوع نشسته‌اند. می‌آیی، وعده آمدنت را دهان به دهان از توارت تا انجیل كِل می‌كشند.

می‌آیی و حرا، روی دو زانو می‌نشیند و انتظار می‌كشد.

می‌آیی و مكه می‌پیچد در حریری از نور و رنگ.

می‌آیی و از گشتگاهِ آسمان، خورشید برایت می‌آورند، ملایك.