سناریوی تکراری آیات متناقض در قرآن
در قرآن تناقض هست، در دو آیه بیان شده که یهودی‌ها و مسیحی‌ها به بهشت می‌روند و در یک آیه بیان شده که فقط مسلمان‌ها به بهشت می‌روند؟
متأسفانه طبق معمول آن قدر بغض و عجله در پیدا کردن تناقض در قرآن و طرح آن در سایت‌ها و ارسال ایمیل برای دیگران دارند، که نه تنها همت نمی‌کنند تا از دو نفر سؤالی کنند، بلکه حتی حوصله نمی‌کنند تا آیه را چند بار بخوانند و در آن اندکی تأمل کنند و باور بفرمایید [تجربه ثابت کرده است] که حتی روخوانی قرآن را درست نمی‌توانند، لذا ترجمه‌ای می‌خوانند و دو واژه یا لفظ را با هم قیاس می‌کنند و با گمان به این که چیزی پیدا کرده‌اند و مانند ارشمیدس به کشف بزرگی رسیده‌اند، بیرون می‌پرند و در سایت‌هایشات فریاد «یافتم، یافتم» می‌زنند. و چه خوب است که شما عزیزان تأمل می‌کنید و سؤال یا شبهه را مطرح می‌نمایید و جویای پاسخ می‌گردید.
نویسنده‌ی شبهه و به اصطلاح یابنده‌ی تناقض، به دو آیه ذیل دال بر بهشت رفتن یهودی‌ها و مسیحی‌ها اشاره نموده است:
«إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ الَّذینَ هادُوا وَ النَّصارى وَ الصَّابِئینَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» (البقره، 62)
ترجمه: بدرستى كسانى كه مؤمنند و كسانى كه یهودى و نصرانى و صابئى هستند هر كدام بخدا و دنیاى دیگر معتقد باشند و كارهاى شایسته كنند پاداش آنها پیش پروردگارشان است نه بیمى دارند و نه غمگین شوند.
«إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ الَّذینَ هادُوا وَ الصَّابِئُونَ وَ النَّصارى مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» (المائده، 69)
ترجمه: بىگمان كسانى كه ایمان آوردند و آن كسان كه یهودند و صابئان و ترسایان، هر كه به خدا و روز رستاخیز ایمان آورد و كار نیكو كند، پس بر آنها بیمى نیست و آنها اندوهگین نشوند.
و به یک آیه نیز جهت قبول نشدن هیچ دینی به غیر از اسلام اشاره و استناد نموده است:
«وَ مَنْ یَبْتَغِ غَیْرَ الْإِسْلامِ دیناً فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرینَ» (آل عمران، 85)
ترجمه: و هر كس بخواهد غیر از اسلام را به عنوان دین بپذیرد، از او قبول نمىشود و او در آخرت از زیانكاران است.
پاسخ: امام حسین علیه‌السلام جمله بسیار زیبا و ژرفی دارند مبنی بر این که «خدا راجع به بهشت‌اش گول نمی‌خورد». لذا مبنای بهشت رفتن، حمل اسامی متفاوتی چون «اسلام»، «یهودی» و «مسیحی» نیست. بلکه ایمان و عمل صالح است. لذا اگر به آیه اول مورد استناد دقت فرمایید، دقیقاً همین معنا حتی از ظاهر آیه پیداست. می‌فرماید: آنان که [به اسلام] ایمان آورده‌اند – نه هر کسی نام مسلمان را بر خود حمل می‌نماید، و نیز از میان یهودیان و مسیحیان، آنان که به الله و معاد ایمان آورده و عمل صالح انجام می‌دهند، نزد خدا اجر دارند و خوف و اندوهی نخواهند داشت. (به بهشت می‌روند).
در آیه دوم مورد استناد نیز تأکید می‌نماید: از میان مسلمانان، یهودی‌ها و مسیحیان، آنان که به الله و قیامت ایمان آورده‌اند خوف و اندوهی نخواهند داشت.
پس، ملاک داوری و ورود به بهشت، ایمان به الله، ایمان به حیات اخروی و نیز عمل صالح است. خواه فرد مسلمان باشد، یا یهودی و یا مسیحی.
و اما راجع به آیه‌ی سومی که استناد نموده‌اند، مبنی بر این که هر کس به غیر از اسلام را بپذیرد از او قبول نمی‌شود، لازم است که ابتدا آیه‌ی قبل را بخوانند که فرمود:
«قُلْ ءَامَنَّا بِاللَّهِ وَ مَا أُنزِلَ عَلَیْنَا وَ مَا أُنزِلَ عَلىَ إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْمَاعِیلَ وَ إِسْحَاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ الْأَسْبَاطِ وَ مَا أُوتىَِ مُوسىَ وَ عِیسىَ وَ النَّبِیُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَینَْ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ» (آل عمران، 84)
ترجمه: بگو ما به خدا و آنچه بر ما نازل كرده و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل كرده و آنچه براى موسى و عیسى و انبیاى بعد از وى از ناحیه پروردگارشان آمده، یك جا ایمان داریم و بین احدى از آنان فرق نمىگذاریم و ما تسلیم او هستیم.
عزیزان دقت فرمایند که اساساً خداوند متعال چند دین متفاوت نفرستاده است، بلکه هیچ دینی به غیر از «اسلام» وضع ننموده است. لذا در قرآن کریم از زبان بسیاری از انبیای الهی بیان شده که اعلام کرده‌اند، ما مسلمان هستیم. یعنی تسلیم امر خدا هستیم. لذا می‌فرماید: دین نزد خداوند متعال فقط اسلام است.
گاه پیام‌آور این اسلام برای قومی و در عصر ابراهیم (علیه السلام) بوده و گاه موسی (علیه السلام) و گاه عیسی (علیه السلام) که هر یک در زمانی و برای قومی خاص آمده‌اند و این سلسله‌ی نبوت ختم شده است به حضرت محمد صلوات الله علیه و آله که برای جهانیان آمده است. چنان چه می‌فرماید:
«وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشیراً وَ نَذیراً وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ» (سبا ،28)
ترجمه: و نفرستادیم تو را مگر مژده دهنده و بیم كننده جملگی انسان‌ها، و لیكن بیشتر مردمان نمىدانند.
پس شرط رفتن به بهشت و دوری از خوف و اندوه ابدی، ایمان به الله و حیات اخروی و عمل صالح است. لذا اگر مؤمن در زمان حضرت ابراهیم (علیه السلام) باشد، به دین او مسلمان است و اگر در زمان و محدوده‌ی رسالت حضرت موسی (علیه السلام) باشد، به دین او مسلمان است و اگر در زمان حضرت عیسی (علیه السلام) و محدوده‌ی رسالت او باشد، به دین او مسلمان است و اگر در عصر خاتم‌الانبیاء صلوات الله علیه و آله باشد، باید به دین او مسلمان باشد. و فرقی بین آنها نیست. و اگر کسی در یکی از این زمان‌ها و محدوده‌های رسالت قرار گرفت و به الله و معاد ایمان نیاورد و به عمل صالح (امر الله و احکام الهی که توسط پیامبران فرموده است) عمل ننمود، تسلیم امر الهی نشده و از اسلام خارج می‌گردد و بدیهی است که جایگاهی در بهشت ندارد.
حال کجای این آیات کریمه و روشن با یک دیگر تناقض دارد؟
بخش قرآن تبیان
منبع : سایت شبهه
