شهرها در شعر شاعران پارسی گو

شاعران در هر دوره متاثر از محیط اطراف خود هستند، آنان به یار و دیار و شهر و کاشانه خود عشق و الفت خاصی دارند؛ برخی از شاعران تا پایان عمر حیات خویش در زادگاه خود ساکن بودند و برخی همانند سعدی شیرازی و ناصر خسروقبادیانی سالها در بلاد مختلف زندگی کردند. بسیاری از شاعران در اشعارشان نام زادگاه و شهر خود را به نیکی یاد نمودند، و برخی نیز از شهری که عبور نمودند به پاس بزرگداشت شهر و یا خاطره ی شاعر که از آنجا داشته ذکری و یادی نموده؛ نگاه شاعران با سایر مردم متفاوت است، آنان چشمانی بسیار ژرف نگر وحافظه بسیار قوی واز قدرت تخیل بالا و با فصاحت و بلاغت و شیوایی شعر  بر سمند سخن می تازند.

ایران و شهر های آن

شعر از : مرحوم دکتر فرشید ورد استاد دانشگاه

شیراز در شعر شاعران

چشم بگشا و فرق کن آخر     /  عنبر از خاک و شکر از شیراز

سنایی غزنوی

خوشا سپیده‌دمی باشد آنکه بینم باز  /    رسیده بر سر الله اکبر شیراز 

به حق کعبه و آن کس که کرد کعبه بنا    /   که دار مردم شیراز در تجمل و ناز

سعدی شیرازی

چون می‌گذری به خاک شیراز   /    گو من به فلان زمین اسیرم

ای باد چو می‌روی به شیراز  /   گو من به فلان زمین اسیرم

سعدی شیرازی

خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش   /  خداوندا نگه‌دار از زوالش

به شیراز آی و فیض روح قدسی /  بجوی از مردم صاحب کمالش

حافظ شیرازی

سلام ای شهر شیخ و خواجه شیراز    /  سلام ای مهد عشق و مدفن راز

سلام ای قبله تقدیس و تقوا      /   سلام ای قلعهء سیمرغ و عنقا

سلام ای شهر عشق و آشنایی  /   سلام ای آشیان روشنایی

استاد شهریار

آن بهشت جاودان شیراز می‌باشد که باد   /     مشک تر می‌آورد با خود ز هرسو بار بار

هرکه بیند همچو من شیراز را فصل بهار     /  می‌زند بی‌شک از این‌جا پشت پا بر هر دیار

فریدون مشیری

ای شهر شاعر پَروَرو، شیراز از گل بهترو     /     کو شاعرو، کو دلبرو، کو ساقیو، کو ساغرو

 کو پَرگلو، کو بلبلو، گو دشتِ یاسم و سمبلو      /    کو نهرِ آبو، کو پُلو، کو زمزمه شاخه تَرو

بیژن سمندر

بود آیا که دگر بار به شیراز رسم     /   بار دیگر بمراد دل خود باز رسم

هست راز ازلی در دل شیراز نهان    /    خرم آنروز که کس بر سر آن راز رسم

استادمحمد تقی بهار

دکتر صورتگر

اصفهان در شعر شاعران

منصور مقدم

گر چه صد رود است از چشم روان   /   زنده رود و باغ کاران یاد باد

راز حافظ بعد از این ناگفته ماند   /  اى دریغ از روزگاران یاد باد

حافظ

از آن پس ز کشور مهان جهان /  برفتند یکسو سوی اصفهان

استاد فردوسی

گرچه زنده‌رود آب حیات است / ولی شیراز ما از اصفهان به

جناب حافظ

اصفهان نیمی از جهان گفتند/ نیمی از وصف اصفهان گفتند

استاد محمد تقی بهار

حسن‌انداز بیان از من مجو/خوانسار و اصفهان از من مجو

گرچه هندی در عذوبت شکر است/ طرز گفتار دری شیرین‌تر است

اقبال لاهوری

نیل کم از زنده‌رود و مصر کم از جی/ قاهره مقهور پادشای صفاهان

خاقانی شروانی

کنون سر همه التفات‌ها آنست/ که یک دوسال دهی رخصت صفاهانم

صائب تبریزی

مشهد در شعر شاعران

این دست ما نشانی ز خواسته است/ دست گل محبت از این بیت عطا کنند

در دل ما محبت مشهد نوشته است/ گویی روی پشت سرت را مکن نگاه

منتظر فرج

تبریز در شعر شاعران

این همان تبریز كز جانبازی  و  مردانگی  / در ره عشق وطن صدره فزون دادامتحان

استاد شهریار

بریز  مرا  مونس   جان   خواهد   بود    /    پیوسته  مرا   ورد   زبان   خواهد بود

کمال خجندی

باخطی برجسته درتاریخ ایران نقش بست   /   همّت  والای  سردار  مهین  ستارخان

استاد شهریار