مُشک هدایت

از خاک تو هنوز بوی مُشک هدایت می‏آید و عنبر تقوا! سرشت تو با آب رسالت آمیخته شده است.

آیه‏های صحیفه قرآن، با تو آنچنان صمیمی بودند که هرگز آیه‏ای نمی‏خواندی جز آنکه در ژرفای دریایی‏اش، غوطه‏ور شدی.

بیست و چند بهار شکوفه بر تو گذر کرده بود که می‏نشستی بر قدمگاه مسجد رسول نور و سیراب می‏کردی عطش فتوا را در کام ایمان آوردگان و این معجزه تو بود!

آواز تکبیر

ای اقیانوسِ هر پاسخ در گستره بی‏کرانه تشنگی!

تو از تبار بالا بلند سخاوتی. تاریکی شب‏ها، با گام‏های تو آرام می‏گرفت؛ وقتی آهسته راه می‏پیمودی و آبروی ایثار و دستگیری می‏شدی.

جاودانه باد خاطره آن نمازِ حضورِ عید که آسمان و دیوار و کوه‏ها، با مردمان و مردمان با تو آواز تکبیر می‏دادند.

ای طنین شکوهمند حدیث سلسله الذهب! وقتی چشم‏های حیران و دست‏های ملتمس تو را طلب می‏کردند، پرده از روی کنار زدی، زبان گشودی و از قلعه مستحکم لا اله الّا اللّه‏، حماسه‏ای سرودی.

زنده باد خاطره قلم‏ها و مرکب‏ها، وقتی زنجیره طلایی کلام تو را مکتوب کردند!

مصطفی پورنجاتی