20تفاوت ال ملاسیکو و داربی
داربی ها به دور از سطح کیفی شان و این که در کجای دنیا برگزار می شوند همواره به لحاظ حساسیت با یکدیگر مقایسه می شوند. داربی تهران معمولاً در رده بندی داربی های پرتماشاگر دنیا در دسته پرمخاطب ها قرار می گیرد اما هرگز نتوانسته بر حساسیت های خود غلبه و تماشاگران را به یک نمایش پرهیجان میهمان کند.
هماهنگی صندلی و شعارها
هواداران رئال مادرید و بارسلونا در ال کلاسیکوهایی که میزبان هستند معمولاً پس از ورود تیم ها به زمین برای تیم محبوبشان سنگ تمام می گذارند. آن ها با در دست داشتن کاغذهای رنگارنگ، لوگوی بزرگ تیم میزبان یا نتیجه درخواستی خود را روی سکوها حک می کنند و این یعنی هر تماشاگر بسته به شماره صندلی اش می داند چه کاغذی را باید در دست بگیرد تا در شکل گیری طرح مورد نظر روی سکوها سهیم باشد. در داربی تهران اما پس از ورود تیم ها به زمین حتی هماهنگی در شعارها هم دیده نمی شود و هر گوشه ای از ورزشگاه شعار مورد علاقه خود را فریاد می زند. آنچه باعث می شود همهمه ای نامفهوم و استرس زا از روی سکوها به گوش برسد.
چرا کل کل نمی کنند؟
رجزخوانی مربیان یکی از جذابیت های همیشگل جدال های سنتی فوتبال پیش از سوت آغاز مسابقه است. اما در ایران معمولاً مربیان به توصیه مقامات غیرفوتبالی نه تنها از رجزخوانی اجتناب می کنند، که نقش تعیین کننده ای هم در سرد کردن آتش هیجان مسابقه دارند. پیش از آخرین رویارویی رئال و بارسا، گواردیولا با لحنی مودبانه به آمار پیروزی های اخیر تیمش مقابل حریف مادریدی اشاره کرد و مورینیو هم قول داد اگر داور در نقش یار دوازدهم بارسلونا ظاهر نشود، جام قهرمانی سوپرجام اسپانیا را بالای سر ببرد. هیچ یک از آن ها هم از این که این بازی هم مثل بقیه بازی ها سه امتیاز دارد، تماشاگران باید فقط تیم خود را تشویق کنند و یا این که بازیکنان در زمین رقابت سالم دارند و خارج از زمین دوستانی صمیمی هستند حرفی نزدند. حرفت را در زمین نزن
برخلاف داربی تهران در ال کلاسیکو رجزخوانی قبل از بازی بزرگ ممنوع نیست و بازیکنان وقتی برای حریف کری می خوانند به بر هم زدن جو بازی متهم نمی شوند. گاهی حتی مربیان بزرگ اروپایی از تعدادی از بازیکنان خود می خواهند در رسانه ها جنگ رجزخوانی به راه بیندازند و از این حربه به عنوان یک تاکتیک تاثیرگذار استفاده می کنند. قبل از یکی از ال کلاسیکوهای اخیر ویکتور والدس گفته بود «آخرین مرتبه ای که رئال، بارسا را شکست داد هنوز تلویزیون رنگی اختراع نشده بود» و راموس هم در پاسخ او گفته بود: «شاید والدس هنوز با مادربزرگش زندگی می کند که تلویزیون رنگی از نزدیک ندیده است» این رجزخوانی فروش نشریات و توجه مردم به رسانه ها را به خصوص در هفته قبل از برگزاری بازی به اوج می رساند و در این فضا اسپانسرها تمایل بیشتری برای سرمایه گذاری در فوتبال از خود نشان می دهند. در ایران بازیکنان از ترس جرایم و اتهامات احتمالی از رجزخوانی اجتناب می کنند و اگر هم نکنند به جملات نخ نما شده ای مثل «ما حرفمان را در زمین می زنیم» و یا «یک گل برای آنها کنار گذاشته ام» اکتفا می کنند.
کمی طعنه هم بزنید
آن هایی که بعد از پایان بازی به دنبال اظهارات فنی مربیان هستند و کسانی که از متلک پرانی های مربیان به یکدیگر لذت می برند، در پایان داربی تهران چیز خاصی نصیب شان نمی شود. مربی بازنده هرگز نمی پذیرد که تیمش ضعیف تر بازی کرده و داوری را در شکست تیم خود دخیل می داند. مربی برنده هم حتی اگر از تنها حمله خود در طول نود دقیقه به گل رسیده باشد این پیروزی را حاصل هوشمندی کادر فنی و برنامه های از پیش طراحی شده می داند. گواردیولا پس از آخرین رویارویی با رئال اعتراف کرد که تیم مورینیو بازی به بازی بیشتر بارسلونا را آزار می دهد و مورینیو هم با تمام تکبر ذاتی اش گفت باختن به بهترین تیم جهان باعث سرشکستگی نیست. آن ها حتی وقتی در پایان بازی برای هم رجز می خوانند هم کمی مغزشان را به کار می اندازند و به جای بدشانسی و فاکتورهای نخ نما شده ای از این دست، مثلاً مثل مورینیو می گویند: «آرزو دارم تیمم در پایان یکی از بازی هایی که با بارسا داریم با یازده بازیکن از زمین مسابقه خارج شود.» با این امکاناتشون!
استادیوم آزادی در گذشته تا ظهر روز برگزاری مسابقه لبریز از جمعیت می شد و هنوز هم حداقل یک طبقه از آن، پنج، شش ساعت قبل از سوت آغاز بازی پر می شود. تماشاگران سرویس های بهداشتی مناسبی ندارند و برای دسترسی به آب خوردن بعضاً باید نیم ساعت تا چهل و پنج دقیقه زمان صرف کنند. حتی اغلب جلوی در ورزشگاه اجازه داخل بردن اغذیه ای که با خود همراه آورده اند را پیدا نمی کنند. آن ها تمام انرژی شان را قبل از آغاز مسابقه مصرف می کنند و وقتی بازی آغاز می شود طاقت اشتباهات کوچک بازیکنان را ندارند. وقتی تلویزیون تصاویر مربوط به گرم کردن بازیکنان بارسلونا و رئال را در فاصله کمتر از یک ساعت مانده به آغاز مسابقه نشان می دهد هنوز سکوهای ورزشگاه خالی است و تماشاگر می دانند برای نشستن روی صندلی ای که بلیت آن را در اختیار دارد کافی است 10 دقیقه قبل از سوت آغاز به ورزشگاه بیاید و خودش را برای تماشای یک نمایش مهیج آماده کند. عکس العمل های این تماشاگر بدون تردید با تماشاگری که یک روزش را برای تماشای یک مسابقه نه چندان باکیفیت هزینه کرده، متفاوت است.
یک درصد با ارفاق
تفاوت کیفیت داربی تهران و ال کلاسیکو به لحاظ قیمت ستاره هایی که در میانه زمین جولان می دهند کاملاً معنی دار است. قیمت هر بازیکن این دو تیم اسپانیایی به طور میانگین تقریباً 18 تا 20 میلیون دلار است و قیمت هر بازیکن استقلال و پرسپولیس به طور متوسط 250 تا سیصد میلیون تومان (250 تا 300 هزار دلار) است. این یعنی تقریباً یک صدم قیمت بازیکنان ال کلاسیکو و به همین میزان می توان مدعی شد کیفیت مسابقه ای که در تهران برگزار می شود هم در خوشبینانه ترین حالت صد برابر پایین تر از ال کلاسیکو است. چنگ به دل می زند
ال کلاسیکو از همان اولین ثانیه ها با هیجان آغاز می شود. به خاطر نمی آوریم گزارشگری در جریان این مسابقه از جملاتی مثل «بازی در این لحظات چنگی به دل نمی زند و دو تیم از سوت آغاز به دنبال کسب پیروزی هستند اما در داربی تهران هر دو تیم ابتدا به نباختن فکر می کنند تا بتوانند از فردای روز مسابقه زندگی عادی خود را دنبال کنند. بازی با خطاهای پی در پی آغاز می شود و تیم ها برای به گل رسیدن به اشتباهات حریف و اتفاقات دل می بندند. تعداد پاس های اشتباه سرگیجه آور است و جالب این که تماشاگران در 10 دقیقه اول حتی از زیر توپ زدن بازیکن تیم محبوب خود هم هیجان زده می شوند. داربی تهران معمولاً در حد فاصل گل اول بازی تا به ثمر رسیدن گل مساوی حریف لحظات جذابی دارد.
همه مسی و کریس هستند
در ال کلاسیکو دوربین ها روی لیونل مسی و کریستانو رونالدو زوم می کنند و در داربی تهران فرهاد مجیدی و علی کریمی در کانون توجه قرار می گیرند. سایر بازیکنان رئال و بارسا آن قدر بزرگ هستند که اگر مسی یا رونالدو روی فرم نبودند بار بازی را به دوش بکشد اما می توان مطمئن بود که کم فروغ بودن مجیدی یا علی کریمی حداقل نیمی از جذابیت های داربی را به نابودی می کشاند.
چقدر دلجویی از حریف
تجربه ثابت کرده تماشاگر داربی عاشق بازیکنانی است که در داربی متعصب تر و محکم تر از همیشه بازی می کنند و به قول فوتبالی ها باج نمی دهند. در داربی تهران اما به خصوص در سال های اخیر رفتار جوانمردانه متظاهرانه جای بازی متعصبانه را گرفته و بازیکنان در دلجویی از بازیکنی که روی زمین افتاده و یا به اوت زدن توپ به دنبال پیش پا افتاده ترین خطاها از یکدیگر سبقت می گیرند. این در حالی است که در گذشته اعمال خشونت در داربی یکی از راهکارهای بازیکنان برای کسب محبوبیت بود و اکنون به نظر می رسد داربی تهران از سوی دیگر بوم سقوط کرده است. محکم بازی کردن در حد کنترل شده یکی از ویژگی های همیشگی فوتبال است که تماشاگر هم از آن لذت می برد. چنانکه در خشونت «په په» مدافع پرتغالی رئال مادرید رگه هایی از تلاش برای نجات دروازه خودی به هر قیمتی دیده می شود و کاتالان ها بازی درگیرانه پویول را نماد تعصب او به پیراهن بارسلونا می دانند.
بازی را دربیاور
برای انتخاب داوران ال کلاسیکو به سراغ داور خارجی نمی روند اما از بین داوران داخلی اسپانیا داوری انتخاب می شود که طی هفته های گذشته بهترین عملکرد را داشته است. آن جا ال کلاسیکو را بین داوران برتر تقسیم نمی کنند و این که کدام داور می تواند بازی را بدون حادثه از آب دربیاورد چندان مورد توجه نیست. سخنگوی کمیته داوران فدراسیون فوتبال ایران می گوید برای داربی هفتاد و یکم ترجیحاً داوری انتخاب می شود که قبلاً داربی را سوت نزده باشد و این یعنی دایره انتخاب کمیته داوران بسیار محدود شده است. در ایران از محسن ترکی هنوز به عنوان بهترین داور ایرانی داربی نام برده می شود چون دو داربی پشت سر هم را مساوی از کار درآورد و خون هم از دماغ کسی نیامد. گل می زنند به سر خودشان
مقایسه تعداد گل های رد وبدل شده در داربی تهران با ال کلاسیکو تفاوت جذابیت های بصری این دو بازی را روشن تر می کند. رئالو بارسا فصل گذشته هفت بار به مصاف هم رفتند که در این هفت بازی 21 گل بین دو تیم رد وبدل شد. یعنی دقیقاً سه گل در هر بازی که آمار بسیار مناسبی است. در هفت رویارویی آخر استقلال و پرسپولیس اما فقط 13 گل به ثمر رسیده که آمار کمتر از دو گل در هر بازی را نشان می دهد. سه بازی از هفت ال کلاسیکو اخیر با به ثمر رسیدن چهار یا پنج گل به پایان رسیده اما از هفت داربی گذشته تهران فقط در یک بازی سه گل به ثمر رسیده و سایر بازی ها با یک یا دو گل به پایان رسیده است.
فاصله ایمنی را رعایت کن
مدیران رئال مادرید و بارسلونا در طول برگزاری مسابقه در نهایت استرس در کنار یکدیگر می نشینند و البته آن قدر حرفه ای هستند که حتی در اوج التهاب بازی هم وجهه مدیریتی خود را حفظ می کنند. آن ها در پایان مسابقه محترمانه دست می دهند و جایگاه ویژه را ترک می کنند. در ایران اما مدیران استقلال و پرسپولیس تلاش می کنند از یک هفته قبل از بازی کمتر با هم رو به رو شوند و در جریان مسابقه هم فاصله ایمنی را با یکدیگر حفظ می کنند. آن ها آن قدر همراه و خدمه دارند که حداقل تا شعاع پنج متری شان کسی غیر از خودی ها نمی تواند جلوس کند.
جرات داری بیا بیرون
رئال مادرید در ال کلاسیکو دور رفت لالیگا در فصل گذشته با پنج گل مغلوب بارسلونا شد و خوزه مورینیو در کنفرانس مطبوعاتی پس از پایان بازی گفت: «مسلماً یک باخت پنج بر صفر بهتر از پنج شکست یک بر صفر است.» رئال یک هفته بعد در ورزشگاه مملو از جمعیت سانتیاگو برنابئو با دو گل والنسیا را شکست داد و خیلی زود با هوادارانش آشتی کرد. تیم بازنده داربی تهران اما تا مدت ها بابت پس لرزه های این شکست لطمه می خورد و در ورزشگاه خانگی خالی از تماشاگر امتیاز از دست می دهد. هواداران تا مدت ها تمایلی به حمایت از تیم بازنده بروز نمی دهند و حتی تمرینات تیم را برای بازیکنان به جهنم تبدیل می کنند. بازیکنان بازنده می گویند حتی جرات از خانه خارج شدن را ندارند؛ اظهارنظری که البته بیشتر به یک شوخی شبیه است. بازنده داربی پرهیاهو و بی کیفیت تهران تا مدت ها به کما می رود اما بازنده ال کلاسیکو خیلی زود برمی گردد و زندگی را از سر می گیرد. نگیر نبند داداش
از صبح روز داربی بازار بگیر و ببندهای روی سکوهای ورزشگاه داغ است و پیگیری برخورد با تماشاگران به اصطلاح متخلف یکی از سرگرمی های بصری تماشاگران را تشکیل می دهد. در یکی از بازی های رئال و بارسا هوادار بارسلونا وارد زمین شد، خودش را به رونالدو رساند و پرچم بارسلونا را روی شانه او انداخت. نیروهای امنیتی چند ثانیه بعد خودشان را به او رساندند و به بیرون از زمین هدایتش کردند. در بازی پرسپولیس و ملوان در فینال جام حذفی مشابه این اتفاق رخ داد.
همه را نبر، این را ببر
استقلال و پرسپولیس معمولاً هفته قبل از داربی را فدای داربی می کنند. مربیان هر دو تیم احتیاط را در دستور کار قرار می دهند و بسیار اتفاق افتاده که بازیکن کلیدی دو اخطاره خود را از ترس سه اخطاره شدن روی نیمکت نشانده اند، از دست رفتن سه امتیاز قبل از داربی برای هواداران سرخابی به یک عادت تبدیل شده. تز معروف این هواداران «همه بازی ها را بباز اما داربی را ببر» است. در این میان برخی از بازیکنان کار مربی را راحت می کنند و برای بازی قبل از داربی خودشان را سه کارته می کنند. درست مشابه کاری که آندرانیک تیموریان در بازی استقلال و فولاد انجام داد و خودش را برای بازی با تراکتور سازی سه اخطاره کرد. قبل از ال کلاسیکو دور رفت لالیگا در فصل گذشته، بارسا و رئال به ترتیب با هشت و شش گل حریفان خود را شکست دادند و برای هم خط و نشان کشیدند. برای آن ها ال کلاسیکو از زمانی آغاز می شود که داور سوت شروع مسابقه را به صدا درمی آورد.
میزبان همان میهمان است
در ال کلاسیکو تماشاگران تیم ها برای در اختیار گرفتن رو به روی جایگاه با هم درگیر نمی شوند. معمولاً یک تیم میزبان است و تماشاگران تیم مهمان در ورزشگاه حریف در اقلیت قرار دارند. این شاید یکی از دلایل اصلی مساوی شدن پیاپی داربی تهران و برنده داشتن ال کلاسیکو باشد. استقلال و پرسپولیس هیچ کدام در ورزشگاه آزادی میزبان نیستند و جو ورزشگاه به سود آن ها سنگینی نمی کند. این جا قبل از هر بازی این بحث داغ است که کدام تیم رو به روی جایگاه را در اختیار دارد تا در تصاویر تلویزیونی تعداد تماشاگرانش بیشتر به نظر برسد. شادی شادی
شادی های پس از گل بازیکنان در مسابقات مهم معمولاً جاودانه می شود اما به یاد نمی آوریم سرخابی های گلزن داربی پس از باز کردن دروازه حریف خلاقیت خاصی را بروز داده باشند. آن ها فقط هیجان زده می دوند و فریاد می کشند. فرقی هم نمی کند که مثلاً گل از فاصله سی متری به ثمر رسیده باشد یا با یک بغل پا از روی خط دروازه، کریستیانو رونالدو در سوپرجام اسپانیا دروازه بارسلونا را باز کرد. گل او در شلوغی جلوی دروازه و به شکل اتفاقی به ثمر رسید. مشخص بود که خودش هم متوجه شده نباید بایت این گل بیش از حد شادی کند. او صرفاً به گره کردن مشت ها و خارج کردن توپ از دروازه بارسلونا قناعت کرد.
نابودی بازیکن اشتباه کن!
دنیا برای بازیکنی که با یک اشتباه وریم هر چند کوچک زمینه شکست تیمش در داربی تهران را فراهم کند به آخر می رسد. شیث رضایی در داربی 69 در کورس با فرهاد مجیدی جا ماند و عبور آن توپ از خط دروازه پرسپولیس او را وارد لیست سیاه هواداران پرسپولیس کرد. حتی علی دایی هم شیث را مقصر آن شکست دانست و پس از آن به بهانه های مختلف او را از تیم کنار گذاشت. این در حالی بود که در همان بازی مهاجمان پرسپولیس موقعیت های گلزنی زیادی را از دست دادند. در بازی رفت سوپرجام اسپانیا اشتباه په په و راموس و تعارف کردن آن ها با یکدیگر باعث شد مسی توپ را بدزدد و دروازه رئال را باز کند. آن اشتباه دقایقی بعد فراموش شد و هر دو بازیکن از بازی بعدی کماکان از ستون های تیم مورینیو محسوب می شدند.
کمیته انضباطی
مطمئناً رییس کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال اسپانیا قبل از ال کلاسیکو در اردوی بارسلونا و رئال مادرید حاضر نمی شود و برای آن ها خط و نشان نمی کشد. در سال های اخیر کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال قوانین جداگانه ای را برای داربی وضع کرده و بازیکنان مدام تهدید می شوند که اگر باعث متشنج شدن جو این بازی شوند با محرومیت های سنگینی مواجه خواهند شد. به این ترتیب بازی کاملاً پاستوریزه و بی خاصیت از آب در می آید و بازیکنان حتی از زدن یک تکل ساده هم واهمه دارند. در ال کلاسیکو که در فضایی آکنده از تعصبات قومی و سیاسی برگزار می شود شدیدترین درگیری ها رخ می دهد و جریمه ای بیش از آنچه برای سایر مسابقات صدق می کند برای متخلفان در نظر گرفته نمی شود.
موقعیت خطرناک؟ چی هست؟
در آخرین رویارویی رئال مادرید و بارسلونا در سوپرجام اسپانیا طبق آمار موجود، دو تیم 25 موقعیت گلزنی ایجاد کردند و یک فوتبال فوق العاده تماشاگر پسند را به نمایش گذاشتند. در آخرین داربی تهران اما تعداد موقعیت های خطرناک دو تیم به زحمت به عدد 10 رسید. جالب این که مربیان دو تیم برای این که ثابت کنند تیم شان بهتر از حریف بازی کرده به همین موقعیت های انگشت شمار اشاره می کنند و مدعی می شوند تیمشان نمایش تحسین برانگیزی ارائه کرده است.
بخش ورزشی تبیان
منبع :تماشاگر
