سینمایی‌ها روی صندلی گیشه

ماههای اخیر بسیاری از سینماگران برای اکران فیلم‌هایشان از تمهیدهایی تازه استفاده کرده‌اند، روش‌هایی که اگرچه در سینمای ایران جدید می‌نماید اما در سینمای جهان نمونه‌های آن وجود داشته است،  هر چند سینماگران ایرانی تلاش کرده‌اند رنگ و بوی ایرانی به این روش‌های تبلیغی بدهند. برپایی ضیافت‌های افطاری در سالن‌های سینما، بلیت فروشی عوامل فیلم‌ها و حضور میان مردم در نمایش‌های مختلف راهکارهایی است که اهالی سینما انتخاب کرده‌اند تا به جذب مخاطب بیشتر برای فیلم‌هایشان کمک کنند. مدتی پیش هم یک دفتر پخش برای تماشاگرانش دو خودرو جایزه گذاشت که البته این شیوه با انتقاد جدی روبرو شد. شاید به این دلیل که همه تهیه‌کنندگان بنیه مالی برای انجام چنین شیوه‌هایی را ندارند.

شیوه‌های جدید تبلیغات فیلم‌ها را از دو وجه می توان بررسی کرد: می‌توان با نگاهی بدبینانه این روش‌ها را تمهیدهایی صرفا تجاری نامید، بر آنها خط بطلان کشید و راه تکرارشان را بست.

می‌توان با نگاهی منطقی وجوه مختلف این حرکت‌ها را دید، بخش‌های مثبت را تقویت و جنبه‌های منفی را حذف کرد، حضور ستاره‌ها میان مردم و ایستادن آنها در گیشه سینما برای بلیت فروشی می‌تواند زمینه ارتباط آنها با مردم را فراهم کند، چنین ارتباطی نسبت به برگزاری مراسمی مانند فرش قرمز صمیمی‌تر و ایرانی تر است و اقشار مختلف مردم می‌توانند درگیر آن باشند. بنابراین این شیوه حاشیه‌های مراسم عاریتی فرش قرمز را ندارد و بازیگران در سایه آن می‌توانند در کنار تبلیغ برای فروش فیلم، به چهره مردمی تبدیل شوند. این شیوه تبلیغات می‌تواند جایگزین مناسبی برای تیزرهای سرسام آور تلویزیون باشد. سینماگرانی مانند نیکی کریمی و کیوان علی‌محمدی و امید بنکدار کارگردان‌های مستقل سینمای ایران زمانی که برای جذب مخاطب به سالن‌های سینما رفته و به دنبال ارتباط نزدیک با مخاطب هستند تلاش می‌کنند تا در شرایطی که فقط فیلم‌های تجاری امکان پخش تیزرهای گرانقیمت را دارند جای خالی حمایت تلویزیون و نهادهای سینمایی دولتی از سینمای فرهنگی را پرکنند، آنها دریافته اند که برای رقابت با دیگر فیلم‌های روی پرده باید به تمهیدهای تازه دست بزنند، در این صورت بازی را به رقبا واگذار می‌کنند. پس این روش می تواند جایگزین حمایت‌های وعده داده شده دولتی هم باشد.

این روش تبلیغات اگرچه در فروش فیلم موثر است اما از جنبه های دیگری هم قابل بررسی است. این سینماگران باید به این نکته توجه داشته باشند که این نوع ارتباط با مخاطب یا حتی رسانه‌ها یک سویه و درمواقع مبتنی بر نیاز هنرمندان نباشد بلکه آنها باید وجهه مردمی خود را حفظ کرده و زمانی که نیاز به رسانه یا مردم ندارند هم کنارشان باشند و به ارتقای نظر و سلیقه آنها اهمیت دهند. شاید یکی از مسائلی که موج انتقادها را به سمت سینماگرانی که این روزها در سالن‌های مختلف بلیت می‌فروشند روان می‌کند، سوء تفاهم‌هایی است که اهالی سینما در تعریف احترام به مردم و ارتباط با رسانه دارند، گاهی به نظر می‌رسد سینماگران ارتباط با رسانه‌ها را محدود به زمانی می‌دانند که خود به آنها نیاز دارند و می‌توانند از ابزارهای تبلیغی رسانه‌ها استفاده کنند، اما با پایان نمایش فیلم‌ها ارتباط سینماگران و رسانه‌ها و مردم محدود می‌شود. بی‌شک روش‌های تبلیغی مورد اشاره با خلاقیت هنرمندان ایجاد شده تا همچنان پیوند محکمی میان مردم، هنرمند و سینما برقرار باشد، آنها به این نتیجه رسیده‌اند که کسی جز خود آنها دلسوز سینما نیست و باید از هر طریق دستی برای رشد و شکوفایی این سینما بالا زد.