کوهپیمایی را یاد بگیرید

صعود از كوه به راحتی قدم برداشتن در خیابانها نیست. مسیرهای كوهستانی خیلی به ندرت دارای سطح صاف و هموار هستند و از این جهت شخص باید قدم های خود را كنترل و تنظیم كند. گام های متعادل از خستگی زودرس جلوگیری می کنند و کمک می کنند انرژی تان را حفظ کنید.

در این نوع حركت هیچ وقت نباید پا را بر زمین بسایید یا استخوان ها و عضلات را بی جهت به حركت درآورید. حفظ تعادل باید به صورتی عملی شود كه در صورت احساس سستی زمین، بلافاصله خود را عقب كشیده و حركات بعدی بدن را تحت كنترل درآورید. اینجاست كه به اهمیت راه پیمایی صحیح در كوهستان پی خواهید برد!

عوامل موثر در راه پیمایی

انتخاب روش صحیح راهپیمائی به عوامل متعددی از جمله قدرت جسمی، میزان بار، مسافت و زمان در ارتباط است. بنابراین برای راه پیمائی صحیح در مناطق گوناگون نمی توانید به شرایطی واحد و یكسان دست پیدا کنید.

الف) سرعت راهپیمایی

توجه به دو قسمت از بدن كه كنترل های جداگانه ای را بر روی اندام دارند، به ما كمك می كند تا به درستی سرعت قدم زدن خود پی ببریم. در درجه اول قلب... چون هر كس به همان سرعتی می تواند حركت كند كه ضربان قلبش اجازه می دهد. هنگامی كه قدم برداشتن مستلزم افزایش ضربان قلب باشد، سرعت راهپیمایی زیاد است.

در درجه دوم ریه ها مقیاس شما هستند. چون هر شخص می تواند آن مقدار سرعت داشته باشد كه ریه هایش اجازه می دهد. مسلماً زمانی كه ریه ها با تلاش زیاد دنبال هوای تازه هستند می توان گفت كه سرعت زیاد است. با دیدن هر کدام از این نشانه ها باید از سرعت خود بكاهیم. سرعت در خلال راهپیمایی متغیر است در شروع راهپیمایی مخصوصاً در صبح ها بهتر است آهسته حركت کنیم تا بدن به خواسته های ما آگاهی یافته و هماهنگی در بین اعضا مختلف از جمله چشم، پا، قلب و ریه ایجاد شود.

در كوهپیمایی گام ها باید به صورت موازی برداشته شوند و ابتدا كف پا و سپس پاشنه پا روی زمین قرار گیرند. بنابراین نباید پنجه پا را از قسمت خارجی و یا ابتدا از پاشنه آن بر روی زمین قرار دهید. عضلات پا وظیفه به حركت در آوردن اهرم ها و مفصل ها را بر عهده دارند. نه تحمل سنگینی و فشار حاصله از وزن بدن را. به همین دلیل، توجه به اندازه گام ها و فاصله آن با زمین در راهپیمایی و كوه پیمایی بسیار موثر است.

فاصله گام ها از زمین نباید از قوزك پا بیشتر باشد چون در غیر این صورت عضلات در هنگام جابجایی و قدم برداشتن انرژی بیشتری مصرف کرده و زودتر خسته می شوند. دقت بر مسیر راهپیمایی از طریق چشم هم اهمیت زیادی دارد و نمی تواند به صورت یك عادت و عمل عادی درآید.

ج) استراحت

در طول ساعات اولیه روز وقتی كه هنوز بدن خسته نشده استراحت ها باید كوتاه باشد و بهتر است در حال ایستاده با تكیه بر یك تنه درخت یا تخته سنگ كوله را از دوش برداشته و بادگیر به تن كرده و تنفس عمیق انجام دهید. اما در طول ساعات بعدی راهپیمایی بدن نیازمند استراحت كامل تری است. از نظر روانی بهتر است كه در بالای شیب استراحت شود نه در پایین آن. در مناطق مشرف به باد استراحت نکنید چون وزش باد و هوای سرد به سرعت عضلات را می بندد و به زحمت دوباره شروع به راه رفتن می کنید.

در كوهپیمایی و راهپیمایی های سنگین و طولانی سرعت یكنواخت، آهنگ ثابت و قدم های متعادل، شرط های اساسی هستند. باید میزان انرژی و مسافت را به یك نسبت تقسیم کنید. قدم برداشتن توأم با استراحت بهترین سبک راهپیمایی است. یادتان باشد، راه رفتن در كوهستان انرژی زیادی از شما می گیرد پس پا و شش ها احتیاج به یك زمان كوتاه استراحت در خلال حركت پیدا می كنند.

در قدم آهسته همان طور كه در هر گام یك لحظه مكث وجود دارد، تعداد تنفس کاهش می باید. در ارتفاعاتی كه هوا رقیق است ریه ها احتیاج به مكث دارند. بنابراین در ازای هر دو – سه یا پنج نفس یك قدم برداشته می شود. در ارتفاعات بالا هم كوهنوردان باید آگاهانه تنفس عمیق و سریع و پشت سر هم داشته باشند.

فراوری:الهام مرادی

بخش گردشگری تبیان

برگرفته از همطناب، پورتال فدراسیون کوهنوردی