موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

قرآن ضمیر انسان را بعنوان یک منبع معرفت ویژه نام می برد...قرآن از جهان خارج انسان به آفاق و از جهان درون انسان به انفس تعبیر می کند و از این راه اهمیت ویژه ضمیر انسانی را گوشزد می نماید.

در اصل ضرورت پیوستن به یک مکتب و یک ایدئولوژی تردیدی نیست؛ آن چیزی که لازم است مورد توجه واقع شود این است که تنها ایمان مذهبی قادر است انسان را بصورت یک مؤمن واقعی در آورد... گرایشهای ایمانی مذهبی موجب آن است که انسان تلاشهایی علی رغم گرایشهای طبیعی فردی

ایمان مذهبی به حکم اینکه به انسان که یک طرف معامله است نسبت به جهان که طرف دیگر معامله است اعتماد و اطمینان می بخشد دلهره و نگرانی نسبت به رفتار جهان را در برابر انسان زایل می سازدو به جای آن به او آرامش خاطر می دهد

در نهایت استاد ریشه تفاوت را با تعریف از دو خصات انسانی اینگونه بیان می دارند:« علم به معنی مجموع تفکرات بشری درباره جهان محصول کوشش جمعی بشر است...گرایشهای والا و معنوی و فوق حیوانی انسان آنگاه که پایه و زیربنای اعتقادی و فکری پیدا کند نام ایمان به خود