اعلام کشور مستقل فلسطینی و تهدیدهای آمریکا و اسراییل

ماه سپتامبر زمانی است که از سوی محمود عباس برای اعلام کشور مستقل فلسطینی در سازمان ملل متحد در نظر گرفته شده است و از چند ماه پیش نمایندگان فلسطینی رایزنی‌هایی را در این خصوص آغاز کرده‌اند. عباس پس از اینکه دید رویکرد مذاکره با این رژیم پاسخگو نیست و تجربیات چند کنفرانس بین‌المللی به میانجی گری آمریکا از جمله آناپولیس، نمی‌تواند در برابر رژیم غاصب اسراییل قد علم کند، از مطرح کردن اعلام کشور مستقل فلسطینی در سازمان ملل متحد در سپتامبر سال جاری خبر داد. اعلام این خبر با واکنش‌های مختلف بین‌المللی همراه بود که در این میان رژیم صهیونیستی تهدید به لغو تمام معاهدات دو جانبه با تشکیلات خود گردان کرده است و زمزمه‌هایی نیز از طرف ایالات متحده در مورد وتوی این مساله در صورت طرح در شورای امنیت سازمان ملل متحد شنیده می‌شود. همچنین این حامی یکه‌تاز فلسطینی‌هایی را که خود سالهاست از آب و خاکشان محرومند، تهدید به تحریم می‌کند. در این میان اکثریت کشورهای جهان عزم خود را برای تایید عضویت کشور مستقل فلسطین در سازمان ملل متحد جزم کرده‌اند و هر روز بر تعداد حامیان به رسمیت شناختن کشور فلسطین افزوده می‌شود.

تهدید آمریکا محدود به استفاده از حق وتو نشده و قطع کمک‌ها به غزه را نیز مطرح کرده است. آمریکا برای اعمال این تحریم نیازی به سرکنسول خود در بیت‌المقدس ندارد و نیاز ندارد که صائب عریقات، مذاکره کننده ارشد فلسطین را از خانه‌اش در شهر تاریخی اریحا بیرون بکشد و موضع مخالف خود را در قبال این اقدام فلسطینیان به وی ابلاغ کند. موضع آمریکا در بحران اعراب و اسرائیل، موضعی مشخص، ثابت و دائمی است و هرچه غیر از این است، در حقیقت مانورهایی است که با هدف ایجاد صلح با کشورهای عربی، آزادی عمل تندروهای صهیونیستی در اراضی فلسطینی،‌ مصادره و استعمار این مناطق و کوچاندن اجباری ساکنانش صورت می‌گیرد.

از 10 سال پیش تاکنون، واشنگتن از کشور فلسطین در کنار اسرائیل سخن می‌گوید اما این کلام به ظاهر شیرین، نیازمند موافقت اسرائیل با تشکیل چنین کشوری از طریق مذاکرات است؛ مذاکراتی که آغاز شد، ازسرگرفته شد اما پایانی نداشت. این در حالی است که درخواست‌های مکرر اسرائیل از فلسطینیان برای اعطای امتیازهای هر چه بیشتر دیگر مجالی برای تشکیل کشور فلسطین در هیچ جای خاک این سرزمین باقی نمی‌گذارد چرا که اسرائیل هرگز وعده‌ای را مثل وعده‌ی لرد بالفور به مردم آواره فلسطین نمی‌دهد. تهدید آمریکا نه تنها فلسطینی‌ها را نمی‌ترساند، حتی آنها را مجبور به پذیرش شرط‌های مذاکره با اسرائیل نخواهد کرد. مسلما وضع حاکم برای فلسطینیان از نتایج تهدیدهای آمریکا بدتر است و شاید غزه‌ای که امروز محاصره شده و در گرسنگی به سر می‌برد، با کرانه باختری که در آن مرگی تدریجی را تجربه می‌کند، تفاوت چندانی نداشته باشد و امروز اعراب با وجود این که دریافته‌اند آمریکا از فلسطین چه می‌خواهد باز هم نشست برگزار می‌کنند تا بدانند این‌بار خواسته واشنگتن از سوریه چیست؟

در این میان نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز با انتقاد از تصمیم فلسطینی‌ها مبنی بر رفتن به سازمان ملل جهت به رسمیت شناختن کشور فلسطین اعلام کرده است که اگر فلسطینی‌ها به سازمان ملل بروند، اسرائیل تمام توافق‌نامه‌های خود را با آنها را لغو خواهد کرد.

وی این اقدام فلسطینی‌ها را  یک اقدام یکجانبه و به ضرر این رژیم خوانده است و  وی که در دیدار با "یوناس گاره استوره"، وزیر امور خارجه نروژ گفته است: رفتن به سازمان ملل مغایر با تمام توافق‌نامه‌های موجود میان اسرائیل و تشکیلات خودگردان است و این اقدام فلسطینی‌ها موجب متشنج‌تر شدن اوضاع می‌شود. نتانیاهو همچنین در نشست هفتگی کابینه رژیم صهیونیستی عنوان داشته است که نیازی به اصلاح معاهده کمپ دیوید امضا شده میان تل‌آویو و قاهره نیست. دولت اسرائیل هرگونه پیشنهاد مصری را برای استقرار نیروهای بیشتر در منطقه سینا بررسی می‌کند.

صائب عریقات مذاکره کننده ارشد فلسطینی نیز تاکید کرده است که استفاده‌ی آمریکا از حق وتو برای ممانعت از به رسمیت شناخته شدن کشور فلسطین به معنای انحلال تشکیلات خودگردان است. در صورتی که آمریکا از حق وتو استفاده کند و تحت فشارهای اسرائیل تحریم‌های اقتصادی را نیز بر ما اعمال کند و در صورت ادامه یافتن شهرک‌سازی‌ها و فشارهای نظامی به بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، توصیه می‌کنم که معاهده لاهه در سال 1907 و کنوانسیون ژنو در سال 1949 را که وظایف یک دولت اشغالگر را به خوبی تعریف کرده‌اند، مطالعه کند.

عریقات که گویا به تازگی به گفته‌های مبارزان فلسطینی رسیده است تاکید کرده است که اسرائیل در حال حاضر ملت فلسطین را تحت فشار قرار می‌دهد اما به زودی مجبور می‌شود به تمام مسئولیت‌هایش به عنوان یک اشغالگر عمل کند لذا به اسرائیل می‌گویم اگر به دنبال راه حل تشکیل دو کشور در مرزهای 1967 است، باید اولین کسی باشد که ما را به رسمیت می‌شناسد اما متاسفانه در وجود اسرائیل عامل اشغالگری قوی‌تر از اصول اخلاقی است.

وی با طرح این مساله برای نخستین بار که آمریکا بارها ما را تهدید کرده است که اگر به شورای امنیت برویم از حق وتو استفاده خواهد کرد و در صورتی که مستقیما به مجمع عمومی سازمان ملل برویم، کنگره تحریم‌های خود از جمله متوقف کردن حمایت‌های مالی را اعمال خواهد کرد، اضافه کرده است که ما همواره از آمریکا می‌خواهیم در موضع خود نسبت به این مساله بازنگری کند و امیدواریم آمریکا به این خواسته ما پاسخ مثبت دهد، زیرا زمانی که باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا اعلام کرد که راه‌کار حل اختلاف اسرائیل و فلسطین پذیرش اصل تشکیل دو کشور در مرزهای 1967 و تبادل اراضی است، در حقیقت آمریکایی‌ها کار عجیبی کردند.

اوباما در حقیقت چهارچوب کلی راهکار را مشخص کرده است و نتانیاهو نمی‌تواند از این چهارچوب خارج شود، در حقیقت مشکل ما با دولت نتانیاهو است نه آمریکا. آنچه امروز مورد توجه مقامات تشکیلات خود گردان است این است که ضمن به رسمیت شناخته شدن عضویت کامل در سازمان ملل نیز اتفاق افتد که در این صورت اسرائیل دیگر نخواهد توانست  به شهرک‌سازی‌های خود ادامه دهد و به این ترتیب چارچوب مذاکرات به این ترتیب مطرح می‌شود که یک کشور عضو سازمان ملل کشور دیگری را که عضو این سازمان است، اشغال کرده است.

این مقوله شاید در مباحث تئوریک حقوق بین‌الملل بگنجد اما قطعا در عمل معنا و مصداق نمی‌یابد چرا که آمریکا و رژیم صهیونیستی بارها نشان داده‌اند که به هیچ‌کدام از این معاهدات پایبند نیستند. به نظر می‌رسد این مقوله نیز همانند سایر توافق نامه‌ها در مورد فلسطین به نتیجه‌ای نینجامد و مجددا بازگشت به رویکرد مبارزه پاسخ‌گوی مردم مظلوم فلسطین باشد.