عالم محضر خدا است
قرآن کریم با آیه مختصری به انسان هشدار می دهد و به او می‌فهماند که همواره در محضر خداوند تبارک و تعالی قرار دارد. می‌فرماید:
«أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَری» [1]
یعنی همه‌جا محضر خدا است و همه امور از نظر پروردگار متعال می‌‌گذرد.
آیه شریفه دیگری می‌فرماید: خداوند بین انسان و قلب او حایل مىشود و در واقع از او به خودش نزدیک‌تر است:
«أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِه» [2]
پس خدا بر همه‌جا و همه‌کس تسلّط دارد. بر دل انسان‌ها نیز تسلّط وجودی دارد و هرچه در دل می‌پرورانند، می‌داند.
سالک باید به حضور خویش در محضر حق‌تعالی توجّه دائمی داشته باشد و همواره و در هر حال در نظر داشته باشد که خدای تعالی او را می‌بیند، افکار و پندارهای او را می‌داند و بر خطورات پنهانی و قلبی وی نیز واقف است:
«یَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَ ما تُخْفِی الصُّدُور» [3]
او چشمهاى خیانتكار و آنچه را كه سینهها پنهان مىكنند مىداند.
اگر این توجّه دائمی شود، اوّلاً: از خداوند و دستورات او فاصله نمی‌گیرد، و ثانیاً: اگر غفلتی رخ داد و فاصله‌ای ایجاد شد، مسیر بازگشت فراروی او گشوده می‌شود و به حالت توبه دست خواهد یافت.
توجّه دیگری که برای رسیدن به حالت توبه مؤثّر است، توجّه به حضور در محضر اهل‌بیت «علیهم السلام» می‌باشد. قرآن شریف می‌فرماید:
«قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَی اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ سَتُرَدُّونَ إِلى عالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ فَیُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُون» [4]
و بگو: هر چه خواهید بكنید، كه به زودى كردارتان را خدا و فرستاده او و مؤمنان مىبینند، و به زودى به سوى داناى نهان و آشكار بازگردانده مىشوید، پس شما را از آنچه (در دنیا) انجام مىدادید آگاه خواهد ساخت.
همه‌جا محضر مقدّس پیامبر گرامی«صلی الله علیه و آله و سلم» ، امیرالمؤمنین«علیه السلام» و حضرت زهرای مرضیه«سلام الله علیها» است. توجّه به این حضور، برای طی منازل هفت‌گانه سیر و سلوک و از جمله منزل توبه، اثرات سازنده‌ای دارد. همه جا محضر ائمّه طاهرین «علیهم السلام» و به خصوص، محضر حضرت ولیعصر«ارواحنافداه» است و همه در محضر ایشان قرار دارند.
اگر انسان در حضور یک شخصیّت محترم، گناهی مرتکب شود یا حتّی اشتباهی از او سر بزند، چون در حضور آن شخصیّت قرار دارد، فوراً در صدد جبران خطای خویش بر می‌آید. حال اگر آدمی باور داشته باشد که هر عملی که انجام می‌دهد، در محضر امام زمان خویش است و آن حضرت او را می‌بینند، قطعاً توبه خواهد کرد. اگر شیعیان بدانند که با هر گناهی، تا چه اندازه حضرت ولیعصر«ارواحنافداه» را از دست خود آزرده خاطر می‌کنند، حتماً به مقام توبه دست خواهند یافت.
علاوه بر خداوند متعال و حضرات معصومین«علیهم السلام» ، بسیاری از ملائكة مقرّب و غیرمقرّب خداوند نیز بر گفتار و كردار انسان ناظر هستند. قرآن کریم می‌فرماید: دو ملك ناظر بر اعمال آدمی هستند و كارهای خوب و بد او را می‌نویسند؛ یعنی در همیشه در حال تکمیل پروندة اعمال هستند:
«ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیْهِ رَقیبٌ عَتیدٌ» [5]
هیچ سخنى را بر زبان نمىآورد جز آنكه در نزد او فرشته مراقب حاضر و آمادهاى (براى نوشتن) است.
علاوه بر این دو مَلَك، ملائكة مقرّب خداوند سبحان نظیر جبرائیل، میكائیل، اسرافیل، عزرائیل و حَمَلة عرش نیز ناظر گفتار و كردار انسان هستند:
«كِتابٌ مَرْقُومٌ، یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ» [6]
نوشتار رقمخوردهاى است كه مقرّبان آن را مىبینند.
یعنی در روز قیامت ملائكة مقرّب خداوند، نسبت به اعمالی که انسان در دنیا انجام داده و در نامة عمل وی ثبت شده است، شهادت می‌دهند؛ و كسی می‌تواند روی پرونده شهادت بدهد كه حاضر و ناظر قضایا بوده باشد.
یادآوری اینکه حضرت عزرائیل که قرار است از انسان قبض روح کند و جان او را بگیرد، اعمال او را می‌بیند، در نزدیک شدن به حالت توبه و اصلاح اعمال، مفید است.
اگر كسی بداند که حق‌تعالی ناظر بر اعمال او است، اهل‌بیت«علیهم السلام» کردار و گفتار وی را می‌بینند و ملائکه حرکات او را ثبت و ضبط می‌نمایند، دست از گناه و کردار ناشایست خواهد شست. به عبارت روشن‌تر علم به اینکه اعمال انسان کنترل می‌شود، یک نیروی کنترل‌کننده و بازدارنده برای او محسوب می‌شود و راه توبه و بازگشت به زیر پرچم الله تبارک و تعالی را برای وی هموار می‌سازد. به این باور و اعتقاد، ایمان عقلی یا علم‌الیقین گفته می‌شود.
اگر آدمی به همین اندازه از علم‌الیقین برخوردار بوده، یا ایمان او صرفاً عقلی باشد، خود به خود کنترل می‌شود و در صورت بروز گناه، به جبران آن خواهد پرداخت. امّا برتر و ارزشمندتر آن است که انسان، علاوه بر ایمان عقلی، از ایمان قلبی برخوردار باشد. یعنی به مقام عین‌الیقین و والاتر از آن، به مقام حقّ‌الیقین دست یابد.
ایمان قلبی، یك درجه و مرتبه، شدیدتر و بالاتر از ایمان عقلی است، یعنی علاوه بر این‌كه عقل باور كرده كه در كوچك و بزرگ كارهای دنیا، حسابرسی دقیق است، «دل» نیز بر این باور آمده كه خدایی هست و همه در محضر اویند و سرانجام، نیكوكاران، پاداش و بدكاران، جزایی سخت داده خواهند شد.
اگر کسی دارای این اعتقاد و باور بشود، اگر جوانی به این درجه از ایمان برسد، اگر دختری باور كند كه در محضر خداوند است، اگر پسری خود را در محضر پروردگار خویش بیابد، در هنگان طوفان شهوت، در وقتی که در اثر غفلت و بی‌توجّهی، غرائز تحریك شود و او را به پرتگاه معصیت پرتاب کند، شرمندگی و شرمساری سراسر وجود او را فرا می‌گیرد و علاوه بر دستیابی به حالت توبه و گذشتن از منزل نورانی توبه، سایر منازل سیر و سلوک را یکی پس از دیگری طی می‌کند و به مقام ارزشمند لقای الهی نائل خواهد شد.
مهم این است که ایمان، در قلب سالک رسوخ کرده باشد و افزون بر دانستن اینکه معاد، قیامت و حساب و کتابی هست، خود را در محضر خداوند و اهل‌بیت«علیهم السلام» بیابد و باور قلبی داشته باشد که در قیامت عین اعمال خویش را خواهد دید؛ یعنی علاوه بر ایمان عقلی، ایمان قلبی داشته باشد و به عین‌الیقین یا حقّ‌الیقین رسیده باشد.
در یکی از جنگ‌های زمان پیامبر اکرم«صلی الله علیه و آله و سلم» طبق رسم همیشگی، چند نفر از جوانان مؤمن و امین، به دستور آن نبیّ گرامی، برای سرپرستی و سركشی به امور خانواده‌های رزمندگان، در مدینه مانده بودند.
یكی از آن جوانان، در روزی که همه برای جنگ رفته بودند، به درب خانه‌ای رفت. ناگهان شیطان او را تحریك كرد و وارد خانه شد و هنگام دیدن زن جوانی که درون خانه بود، دست خود را بر بدن آن زن گذاشت.
به محض پیش آمدن این صحنه، زن فریاد زد: آتش، آتش. این جمله آتشی شد در دل آن جوان و چنان او را سوزاند كه مرتّباً با خود می‌گفت: النّار، النّار. سراسر وجود مرد جوان از شعله شرمندگی می‌سوخت و چنان وجود وی متلاطم شد که نتوانست در مدینه بماند.
لذا وظایف خود را به دیگری سپرد و در حالی كه به شدّت می‌گریست، از شهر خارج شد و در بیابان توبه کرد و در حقیقت به حالت توبه دست یافت؛ زیرا ایمان او ایمان قلبی بود و به حضور دائمی در محضر حق‌تعالی و به وجود مرگ، قبر و قیامت، باور واقعی داشت.
در اثر اعتقاد قلبی به مقامی رسیده بود که یك نگاه آلوده و یا یك دست آلوده بر بدن زن نامحرم، او را این‌گونه از خود بی‌خود و متلاطم کرد و دست به یک تبعید خود خواسته زد. او از رخدادی برآشفت که با نهایت تأسّف، غالباً در جامعه امروزی رخ می‌دهد. در بازار و خیابان، در دانشگاه و در وسایل نقلیه عمومی، اختلاط زن و مرد وجود دارد، مرد و زن گاه به یكدیگر تكیه می‌دهند و به همدیگر برخورد می‌کنند و ضعف ایمان آنان، موجب دلمردگی شده است و بسیاری از مردم متوجّه این‌گونه گناهان خویش نمی‌شوند که نیاز به توبه را در وجود خود احساس کنند.
سرانجام جنگ تمام شد و پیامبر اكرم«صلی الله علیه و آله و سلم» به مدینه مراجعت فرمودند. پس از مراجعت، فرمودند: توبه آن جوان پذیرفته شده است، او را به مدینه بازگردانید. هنگام بازگشت، با این‌كه جوان از قبول شدن توبه‌اش خشنود بود، لكن شدّت شرمندگی و این‌كه چگونه با این حال به صورت پیامبراكرم«صلی الله علیه و آله و سلم» نگاه كند، او را آزار می‌داد و چه بسا كه از خدا طلب مرگ می‌نمود. تا این‌كه به محضر پیامب«صلی الله علیه و آله و سلم» رسید، اتفاقاً آن حضرت سوره تكاثر را قرائت فرمودند.
وقتی تلاوت ایشان به آیه شریفه «كَلاّ لَو تَعْلَموُنَ عِلمَ الیَقینِ، لَتَرَوُنَّ الجَحیمُ» [7] رسید، ناگهان جوان آهی كشید و صیحه‌ای زد و نقش بر زمین شد. وقتی به كنارش آمدند، دیدند كه از شدّت ناراحتی و شرمندگی، جان داده است!
توجّه دائمی به حضور در محضر خداوند، اهل‌بیت«علیهم السلام» و ملائکه، و باور قلبی به اینکه معادی در پیش روی انسان وجود دارد، انسان را به چنین مقامی می‌رساند.
پی نوشتها :
[1]. علق / 14
2. انفال / 24
3. غافر / 19
4. توبه / 105
5. ق / 18
6. مطففین / 21-20
7. تکاثر / 6-5: «چنین نیست اگر (حقیقت امر را) به علم الیقین میدانستید، به یقین جهنّم را میدیدید.»
منبع : سایت آیت الله مظاهری
تهیه و تنظیم : گروه حوزه علمیه تبیان
